Lo Ramadan en Islàndia a mes en question la literalitat de l’Alcoran. Son a pena un milièr los musulmans que vivon dins aquela illa talament septentrionala, mas ongan la tradicion del june del mes de Ramadan a fach parlar tot lo Mond musulman sus aquò. VilaWeb a publicat un article de Vicent Partal qu'explica quitament que s'es dobèrt un debat prigond.
 
S'agís d'un debat mai que mai practic. Pendent lo Ramadan, que comencèt dimars passat, los fidèls musulmans pòdon pas manjar ni beure entre l'auba e lo solelh colc. Mas, en aquesta epòca de l'an, la nuèch en Islàndia dura sonque doas oras, e un èsser uman pòt dificilament viure en passant cada jorn 22 oras sens manjar ni beure.
 
Alara, la decision de prene a mes sus la taula doas questions. D'un caire, los imams sauditas, que son los que prepausan d'interpretacions mai literalas de l’Alcoran, an dich que la nòrma es tan clara que los musulmans islandeses devon junar 22 oras per jorn. D’autre caire, maites imams sunnitas prepausan que los musulmans que viscan a de latituds extrèmas seguiscan l'orari oficial de la Mèca o ben l'orari del país de tradicion musulmana pus pròche, que,  per Islàndia, seriá Turquia.
 
Pasmens, la polemica l’a moguda la proposicion facha per l'Universitat Al Azhar d'Egipte per sas implicacions teologicas: se l’Alcoran se pòt interpretar per una causa, perqué la rèsta se deu seguir a la letra?
 
Darrièr la polemica islandesa s’escond lo debat que los teològs islamics moderats vòlon suscitar sens gaire de succès: lo de l'istoricitat del tèxt sagrat. Un exemple fòrça conegut es lo debat que l’entamenèt l’imam marroquin Mohammed Abd Al Jabri suls puniments publics. Aqueste argumentèt que quand Maomet viviá i aviá pas de presons e per tant, a l'ora d'ara, i a pas cap de sens d’amputar una man a qui aja panat.
 
E ara lo debat es anat mai luènh gràcias al cas islandés. Maites religioses se son demandats çò que se passariá amb un musulman que visquèsse al Pòl Nòrd se lo ramadan coïncidissiá amb l'epòca de 24 oras sus 24 de solelh. Se respectava l’Alcoran literalament, moririá, e aquò a pas cap de sens. Ara, lo mitan musulman comença de pausar de questions que las autras religions monoteïstas (cristianisme e judaïsme) se son pausadas. Fins a quin ponch los tèxtes sagrats los cal seguir a la letra o los cal interpretar?
 
 

fffff		fffff
	Lo mes de Ramadan, lo noven mes del calendièr lunar islamic. Pendent tot aqueste mes fòrça musulmans practican lo june de l’alba al solelh colc. Alavetz, fins al 14 de junh, fòrça mond practicaràn las activitats tradicionalas e religiosas del Ramadan, tanben per Occitània tota.   Lo fach mai conegut del Ramadan es lo june que practican los musulmans de l’auba al solelh colc. Las personas que lo vòlon practicar se devon absténer de manjar, de beure, d’aver de relacions sexualas, de fumar e de se pimponar fins al ser. O devon pas far las personas malautas, los enfants, los vièlhs, las femnas en periòde menstrual, las prenses e las qu’alachan lors enfants.   L’ora de començar lo june e l’ora de l’acabar dependon fòrça de la latitud, e cal consultar l’ora exacta de las pregàrias, dels junes e de l’Iftar; lo moment mai especial de cada jornada.   L’Iftar es lo repais del ser que fa rompre lo june. Normalament los musulmans partejan de manjar e passan lo temps amassa.   En tornar del trabalh o de l’escòla, s’aprèsta l’Iftar, que se comença de manjar quand s’enten l’apèl  del maghrib (solelh colc). Segon la tradicion cal rompre lo june amb de dàtils e de lach, perque Maomet o fasiá aital, e perque cal recuperar los nivèls de sucre del sang. Se manja tanplan de sopas.   Après manjar, lo mond fan la pregària del maghrib, en seguissent l’apèl. Qualques personas, las mai devòtas, preferisson de pregar abans manjar.   La jornada comença amb un dejunar abans l’auba. La majoritat dels musulmans tornan al lièch e se tornan levar mai tard.   En mai del june, pendent aqueles jorns los musulmans son mai sensibles per evitar l’asirança e l’immoralitat; lo Ramadan es un temps per la compassion e per la pregària. Los musulmans practicants participan normalament a las orasons comunautàrias de las mosquetas. De còps, i van lèu per i far l’Iftar en comun.   Los darrièrs jorns e l’endeman del Ramadan son de jorns de jòia, de portar de vestits nòus e de far de presents als mai pichons. S’agís d’una celebracion fòrça semblabla al Nadal tradicional occitan.