Après qualques meses de debats, la lei de “l’estat-nacion” defenduda pel govèrn israelian, foguèt aprovada dins la matinada de dijòus per seissanta dos vòtes en favor, cinquanta cinc contra e doas abstencions. La lei foguèt acceptada pauc après lo setanten anniversari de la naissença de l’estat d’Israèl, e estipula qu’”es la pàtria istorica del pòble josieu, qu’a drech exclusiu d’autodeterminacion nacionala”. Lo tèxt cèrca de protegir l’identitat josieva de l’estat d’Israèl e daissa l’ebrieu coma sola lenga oficiala en eliminant la cooficialitat de l’arabi qu’ara serà abaissada a un “estatut especial” que ne permet l’usatge de las institucions israelianas.
 
 “Aqueste es un moment decisiu dins las annalas del sionisme e de l’istòria de l’estat d’Israèl. Amb aquesta lei, avèm determinat lo principi fondator de fnòstra existéncia. Israèl es l’estat-nacion del pòble josieu e respècta los dreches de totes los ciutadans”, çò soslinhèt lo primièr ministre israelian, Benjamin Netanyahu, après la votacion.
 
“Anóncii amb chòc e pena la mòrt de la democracia”, çò afirmèt Ahmed Tibi, un deputat arabi. Los arabis son 1,8 milions de la populacion d’Israèl (gaireben lo 20%) e son compausats principalament per de descendents dels palestinians que deguèron pas fugir après la guèrra de 1948. Los que i demorèron an de plens dreches davant la lei, mas dison d’afrontar una discriminacion constanta e parlan de servicis inferiors e d’assignacions injustas en educacion, santat e lotjament.
 
La coalicion governanta a reformat la clausula numèro sèt, la mai polemica de la lei. Lo tèxt original disiá: “L’estat pòt permetre a una comunautat, d’una meteissa religion o identitat nacionala, d’aver un caractèr d’installacion separada.” Atal se permetiá la creacion de vilatges entièrament segregacionistas, mas la clausula contunha d’encoratjar a formar de comunautats josievas perque son una “valor nacionala”.