A còps, quan lo calendari m’ac permet, que m’autregi un petit plasèr de tasta-saussa, e que me’n vau véser lo XIII. Quan èri capdèth, qu’èri "passat a tretze" non pas pr’amor deu jòc eth medish, mès pr’amor que’s jogava dejà sus un terrenh sancèr e non pas sus ua mieitat. Estant que lo men periòde de capdèth ei adara un shinhau luenh a l’endarrèr, que m’a calgut tornar brembar las règlas. Los numèros que son invertits (L’endarrèr qu’a lo numèro 1), l’essai còsta 4 punts, la penalitat e la transformacion 2, après lo cinquau tengut que cau marcar o trucar deu pè, etc. Mensh complicat totun que l’encontre de football australian qui vesoi a Adelaïda aqueste estiu.

 

L’estadi deus Minimes de Tolosa que sembla un prat "a la britanica" dab los dus emponts a colomnas, l’embut chicòi, lo vestiari qui n’ei pas qu’un ostalòt dens un canton deu terrenh e las linhas traversèras cada vint mètres qui balha a la pelosa ua cara de football american. Uei, l’animacion qu’èra assolidada per un grop de dançaires polinesians qui regaudiscoc lo public drin ahredolit per la charmantòta segotida deus panhes encolorits de las vahinèas. Puish los ahars seriós que comencèn.

 

L’Olimpic Tolosa XIII (5au) recebèva aus Bisons d’Avinhon (3au) e l’encontre deus Tot-blaus contra los Blau-e-Blanc (aquò qu’ei possible quan n’i pas la television o quan ei de rugbi a XIII) s’anonciava de las equilibradas. N’ac estoc pas. Gràcias a la banda de coires qui tocava de la tribuna oficiau estant, que m’esperlequèi de las bravas tumadas au son de las "Hèstas de Maulion", de las relanças devath los paus acompanhadas de la "Pitxuri" e de las passas au pè illustradas per l’indesmodable "Café con leche, café …" Lo men mainadèr de capdèth qu’èra tornat. Lo XIII, peus qui ne n’an pas jamai vist, ei drin com lo XV shens los estancs. Las tòcas son jogadas dirèctament a la man, las mesclanhas ne son pas sonque figuras esteticas (Son simuladas), tot estoc concebut per l’espectacle pr’amor de professionalizacion orginau d’aqueste espòrt nascut dens lo nòrd d’Anglatèrra peus jogadors-tribalhaires qui volèvan véser las diadas de triblah perdudas deu dissabte de vrèspe au mensh tornadas. Un huec d’artifici de jòc a la man.

 

Benlèu pr’amor que pagavan un calendari cargat, los Tolosencs n’estón pas de capatge, acarats qu’èran a mei hòrts qu’eths. Estoc la luta malh-moton contra l’eishugaglaça. Fòrça mei percutents, abiles e rapides, los Bisons an lèu mestrejat a Mondins despassats qui n’an pas jamei trobat la clau d’ua defensa avinhonenca ermetica, lhevat lo purmèr essai de la partida sus ua beròia passa au pè qui balhoc totun uns espèrs aus "locaus". La resulta ne hè pas besonh comentari de sobra : 16-40.

 

Maishanta dimenjada doncas per la Vila Ròsa, lo monde de l’estadi deus Minimes, fòrça mensh numerós que non pas lo de l’Ernèst Wallon, que s’anguèn escalorí’s a la "bodega" d’après encontre organizada per la Taula Ovala, l’associacion deus esponsors deu club, on se podèva véser los jogadors de las duas equipas, en benlèu, perqué pas, uas dançairas deu grop polinesian deu sorríser rajolant e de la anca segotedissa. Un solaç, fin finau, pas tan negligible qu’aquò.