Opinion
Emergéncias
Dins lo periòde que vivem, amb la fin de la supremacia occidentala e l’emergéncia de novèlas poténcias culturalas, linguisticas, economicas o politicas, sembla urgent de questionar en prigondor l’istòria de la civilizacion occitanò-catalana, non pas per repapiar çò passat, mas per bastir de palancas senadas e melhor rebombir.
Lo francò-parisianisme que mena la dança e qu’es sonque lo revèrs del provincialisme (l’un va pas sens l’autre), se mòstra incapable de s’adaptar a las novèlas realitats e benlèu que serió ora de passar a una VI Republica , se’n parla dempuèi las annadas 80. Ont ne son a n’aquesta ora prevotacionala, los Partits franceses sul sicut?
Aquò’s la resulta d’una martelada ideologica contunhadissa. Lo nacionalisme linguisticò-culturala demòra mai que potent e s’ausís a longor de declaracions politicas (d’ont que vengan) e a longor de mediàs : un nacionalisme que se pensa pas coma tal, e qu’es sempre a denónciar lo nacionalisme dels autres.
Sem embarrats dins una excepcion nascuda del temps de l’absolutisme e afortida tot del long del periòde colonial (ne sem pas encara sortits). Lo "sòmi francès" pensa de remplaçar lo sòmi american: sèm a viure una politica d’encantacion e de magia! Un temps de confusion extraordinari ont la drecha extrema se vòl republicana emai, dempuèi gaire, democrata!
Se sentís bèlament la manca de debat public sus la bastison de l’Estat francés e son enregdesiment, sus un sistèma que gerís l’entieretat de la nòstra vida, sens talvèra deguna. Un sol Estat egala una sola nacion per un sol pòble, una sola pàtria, una sola istòria, una sola lenga e una sola cultura : aquí una "Eqüacion Suprèma" qu’empacha de reconéisser l’Autre tant al dintre de se coma al defòra e qu’explica l’aparicion recenta de l’extremisme sul terren quitament occitanista .
L’operacion culturala occitana "Flor Enversa" sostenguda per l’Unesco aviá afortit en 1990 "la necessitat e l’urgéncia d’enversar la nòstra mirada sul mond per melhor agantar e mestresar las mudasons en cors". Urgéncia e necessitat, a l’ora d’ara, per las associacions de revindicar la dignitat per una cultura emergenta, en Euròpa del sud ! "El moviment associatiu té un paper clau de xarxa social en moments de crisi", çò diguèt Carles Agustí i Hernandez dins lo jornalet "Temes clau" de l’associació barcelonesa Diomira (decembre de 2011).
Lo francò-parisianisme que mena la dança e qu’es sonque lo revèrs del provincialisme (l’un va pas sens l’autre), se mòstra incapable de s’adaptar a las novèlas realitats e benlèu que serió ora de passar a una VI Republica , se’n parla dempuèi las annadas 80. Ont ne son a n’aquesta ora prevotacionala, los Partits franceses sul sicut?
Aquò’s la resulta d’una martelada ideologica contunhadissa. Lo nacionalisme linguisticò-culturala demòra mai que potent e s’ausís a longor de declaracions politicas (d’ont que vengan) e a longor de mediàs : un nacionalisme que se pensa pas coma tal, e qu’es sempre a denónciar lo nacionalisme dels autres.
Sem embarrats dins una excepcion nascuda del temps de l’absolutisme e afortida tot del long del periòde colonial (ne sem pas encara sortits). Lo "sòmi francès" pensa de remplaçar lo sòmi american: sèm a viure una politica d’encantacion e de magia! Un temps de confusion extraordinari ont la drecha extrema se vòl republicana emai, dempuèi gaire, democrata!
Se sentís bèlament la manca de debat public sus la bastison de l’Estat francés e son enregdesiment, sus un sistèma que gerís l’entieretat de la nòstra vida, sens talvèra deguna. Un sol Estat egala una sola nacion per un sol pòble, una sola pàtria, una sola istòria, una sola lenga e una sola cultura : aquí una "Eqüacion Suprèma" qu’empacha de reconéisser l’Autre tant al dintre de se coma al defòra e qu’explica l’aparicion recenta de l’extremisme sul terren quitament occitanista .
L’operacion culturala occitana "Flor Enversa" sostenguda per l’Unesco aviá afortit en 1990 "la necessitat e l’urgéncia d’enversar la nòstra mirada sul mond per melhor agantar e mestresar las mudasons en cors". Urgéncia e necessitat, a l’ora d’ara, per las associacions de revindicar la dignitat per una cultura emergenta, en Euròpa del sud ! "El moviment associatiu té un paper clau de xarxa social en moments de crisi", çò diguèt Carles Agustí i Hernandez dins lo jornalet "Temes clau" de l’associació barcelonesa Diomira (decembre de 2011).
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Se lo punt de vista d'Alem Surre Garcia vos interèssa o vos interpèlan, vos cal absoludament legir
1) La théocratie républicaine - Les avatars du Sacré (Harmattan - Questions contemporaines 2010)
2) Archipels et diaspora : essai d'émancipation - la théocratie républicaine (Harmattan - Questions contemporaines 2010)
Los dos obratges son del meteis autor, Alem Surre Garcia, e plan segur, son plan mai argumentats e exemplificats qu'aqueste solet fuelhet d'umor. UNa soscadissa indefugibla !
Es agradiva aquela idèia d'emergéncia occitana. L'emergéncia es la marca d'una capitada dins la mondializacion. Me sèmbla que lo "sòmi francés" es - o vesèm dins la campanha actuala - una negacion del Mond e una paur panica d'una mondializacion que França a pas pus la capacitat de mestrejar, coma fasiá del temps de la supremacia occidentala. En fàcia d'aquel sòmi passadista e regressiu, Occitània pòt prepausar un projècte d'insercion fisanta e lucida dins la mondializacion.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari