Qu’ac cau díser francament, despuish la nòsta joentut, lo rubgi qu’a plan cambiat. Estar un vielh pèc n’ei pas lo ròtle mei bon hens la societat, e aver degrèu lo temps passat que’us hè muishar d’un dit escarniu per la joena generacion. Qu’an plan rason, ça que la. Adonc que’ns vam hèr un plaser chicòi uei, sonque un còp, entà nosautes, los mei de cinquanta ans: que vam repepiar, e après que harèm com qui tot va mei plan adara. Prèsts?

 

I avèva un temps, quan las camisas de rugbi avèvan un còth. Que se l’an perdut a l’arribada deu professionalisme, au moment quan los footós n’an botat un. Va comprénguer quaucòm… E en aqueste periòde, i avèva ua equipa dab camisas rojas de las tres plumas d’estruci qui portavan lo pèu drin long e la pata sus la gauta. Aquera còla, pujada deu mei pergond de las minas de carbon, que senhorejava suu rugbi europenc. S’èran hèit ua especialitat qu’aperavan lo "sidestep". Aquò que vòu díser lo qui portavan la veishiga qu’aviadava ua dançòta sacrada qui hasèva créser a l’adversari que se n’anère de cap ad esquèrra quand se las gahèc tà dreta devath lo cloquejat de plaser deu public. Aquera dança qu’avèva dus mèstes incontestats, dus coregrafes d’engèni qui s’apelavan Gareth Edwards e Phil Bennett. Se volètz tornar trobar un pauc de l’ambient de lavetz, picatz sus You Tube los mots "Sidestep Wizards" e veseratz los lors espleits. Atau provaratz purmèr n’ètz pas tan despassats qu’aquò per la tecnica, e i veseratz tanben l’essai "lo mei beròi deu monde", lo de 1973 qui aqueths peluts marquèn après 6 passas e ua corruda de 100m, començada devath los paus peu Phil Bennett e acabada magistraument peu Gareth Edwards devath a l’encòp la camisa deus Barbarians e l’espiar enlobats deus All Blacks. L’art que tòca lo Walhalla, l’Uttarakur, lo Nirvâna o sabi pas quin nom balhar au paradís de l’Ovalia. Los "Magicians deu Mesclacanas*" de’n çò nòste s’apelavan lavetz Jean Gachassin e drin mei tard Roger Bourgarel o Jack Cantoni.

 

Tot aquò per díser, com un vielh pèc que soi, la tecnica deu fintabadaut* sembla aver drin desapareishut deus terrenhs de l’emisfèri nòrd au profieit de cargas linearas shens tròp d’imaginacion, de regropaments, de mòls e de còps de pè a palomas dab coma tòca unica: la de tornar balhar la veishiga a l’adversari. L’interés de l’estrategia de hèr un petit pialòt au ras deu petit pialòt precedent ei evident, mès m’a drin escapat a jo praube non-assabentat. A còps ne poderatz trobar enqüèra de viraplegas* de las beròias hens l’emisfèri sud, au Tri Nation o au Super 12. Qu’ac caleré benlèu chebitejar a l’aurelha deus apracticaires, e m’agradaré fòrça de véser quitament avants practicar l’art de la finta de pè (o perqué pas de passa?) tà s’assegurar s’aquò pòt balhar quauquarren d’interessant.

 

Vaquí, après ua pichona solaciada de vielh pèc, tornem au sègle XXI e digam-nos que vivèm ua epòca de las formidablas!

 

* neologismes de l’autor.