Fasiá d'annadas que coneissiá lo país, cada bocin de parçan, cada tròç de vilatge. Ne coneissiá las siás gents e èra evident qu'èra estat un bon paire de la pàtria. Perqué coneissiá los desirs del seu pòble e trabalhava fòrt dempuèi tostemps perqué los seus ciutadans los poguèssen far realitat. Vertat, sonque aqueles que lor convenián. Mas trabalhava encara mai fòrtament per lor ensenhar que los autres desirs èran de marridas causas que caliá oblidar. El coneissiá lo bon camin que caliá prendre.
 
Sabiá que n'i avián que tenián de desirs un pauc estranhs, coma aquesta istòria de voler conservar lo lengatge dels grand-parents. L'allucinava aqueste esperit museistic e antropologicament tradicional del seu pòble. Çaquelà, après, a l'ostal, amb la dòna, lo fuòc de l'ivèrn e la sopa a l'alh, se disiá qu'un pauc de romantisme èra tostemps quicòm de bon pel país. Qu'èra pas tan grèu de despensar qualques monedas pels artistas que contunhavan a cantar las borrèias en occitan, o per aver en occitan qualques informacions toristicas del web...
 
Solide que tanben n'i aviá d'autres, sustot de joves, que quitament li balhavan de leiçons moralas, per la siá "attitud" vers aquesta question. De leiçons moralas a el! El, que quitament parlava melhor la lenga que totes aqueles joves que se cresián sabiá pas qué sonque perqué èran anats a la Calandreta quand èran pichòts!
 
Mas çò que li fasiá vertadièrament cagar, çò que l'assadolava fins a espetar, èra pas de despensar qualques centimas d'eurò per quicòm de vièlh e inutil, ni los joves coma lo seu felen que li fasián de rasonaments. Non, aquò rai. Çò qu'èra vertadièrament inacceptable es que, tot d'un còp, n'i aguèssen que comencèssen a dire que a l'Eurorregion lo patoés èra lenga oficiala! Lenga oficiala d'una institucion francesa? Lo patoés lenga oficiala de quicòm qu'el senhorejava, sonque perqué los catalans avián gausat fotre lo nas dins d'afars qu'èran pas los seus? Aquò jamai, mentre el foguèsse lo President de la Region!