Opinion
Lo petit Martinon
Me pensèri de publicar aquesta setmana, una istuèra tirada deu darrèir espectacle de Gric de Prat. Aquesta istuèra es de las vertadèiras, son causas de cada jorn. Cadun i puirà tirar çò que s’i crèi bon de gahar.
Qu’a tostemps ajut un bròi sonríser lo petit Martinon…
Tots que sabem sos uelhs blus e tots qu’esperam, quan sonrise, aqueth petit moment de bonur que sembla de s’espelir dens l’aire.
Aqueste matin, èra talament broin lo Martin, dab sa camiseta blanca e son pantalon nau, que li hasuri compliment:
"Fau pas espiar las cauçuras", çò responut en levar los pès, per tant d’amuishar los traucs de la semela. "Mes atau me pòdi eishivar los charnòcles".
Se botèt a ríser, e i ajut com un petit moment de bonur que s’espeliva dens l’aire. Egau, jo sentiri com un hredumi.
A quauque temps d’alà, com lo petit Martin pareisheva estarit, li demandèri lo perdequé.
"Es que i a plan de trabalh a l’ostau?". "I a trabalh dab los petits frairs de manejar, mes que van pravar", çò dishut, "que van pravar."
Se botèt a ríser, e i ajut com un petit moment de bonur que s‘espeliva dens l’aire. Egau, jo sentiri com un gost d’amarumi.
Es lo son amic Antòni que m’es venut cercar: "Lo Martin que plora".
Qu’èram tots esbaudits, pr’amor que digun l’avè pas jamèi vist plorar.
"Que bèu la mamà", çò dishut, "coma colavan las lagrimas, e lo dessèir se pòt pas mèi levar… Mes aquò li passarà, aquò li passarà" E per nos milhor convéncer, se botèt a sonríser e i ajut com un petit moment de bonur que s’espeliva dens l’aire. Egau, jo sentiri com un prigond tristumi.
Alavetz un jorn, me decidiri. Prenuri lo Martinon per anar crompar de las cauçuras. Atau caminavam tots dus, e pui tot d’un còp, se revirèt de cap a jo:
- "Se lo monde nos vèi dens la carrèira…"
- "Se nos vèi dens la carrèira, lo monde, va pensar que soi lo ton hilh!".
Se botèt a ríser e i ajut com un petit moment de bonur que s’espeliva dens l’aire.
Solide que n’a pas jamei comprés lo Martinon, lo perdequé de mon espiada ni perqué mon braç li preneva las espatlas. Aqueste còp, i avè pas mèi a díser arren.
Qu’a pravat lo Martinon. Es adara un brave gojat, mes sap que sa plaga ne se tornarà pas jamèi barrar. D’ara en davant, qu’aurà de víver atau, dab aquesta manca que li tira lo dromir. A còps, me hèi pensar a un parpalhòu de nueit ensorelhat: se tròba pas mei lo camin e s’i crama las alas.
Qui a pensat que lo mestier de professor èra un mestier aisit? I a tant de gens qui hèn com qui vèi pas arren.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
E ben òc ! Quau polit conte qu'amuisha en quauques mots shens parladèra la beutat deu sentit uman.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari