De segur, Camilha totjorn se remembrarà deu planh de las sirenas deus naviris, alà suu pòrt.

Aqueras sirenas que s’emportavan suus saunèis de mainatge de cap a las islas londanhas, quan s’acocorava dens lo lheit petit de l’ostau vielh deu Cors deu Capèth Roge.

 

Probable qu’es pr’amor d’aqueste remembrís, que, quan lo capitani de Rocahuelha hasut saber dens tota la ciutat que lèu se’n aniré har un viramonde suu naviri lo Bordalés, Camilha se presentèt. Non i ajut pas de besunh de nada paraula, sonque d’espiar de sos uelhs negres, lusents coma la brasa: lo Capitani jà coneishèva lo cant de las Sirenas.

 

Mes la vita non era pas aisida suu naviri lo Bordalés, e de còps, lo dròlle tornava soscar au Cors deu Capèth Roge e au mainat endromit au cant de las Sirenas que s’emportavan los saunèis de cap a las islas londanhas… Alavetz colavan las lagrimas e alavetz lo capitani que te l’espiava e que li sonrisèva, e aquò sufiseva per apasimar lo mainat, non era pas mèi lo sol, d’auts que sabevan… Es atau que fau váser gran suu naviri lo Bordalés.

 

E lo viatge durèt longtemps, longtemps dinc’a las islas londanhas de Maurici.

 

Era negra coma la lenha d’ebèn, e bèra coma la nueit. Dens los sos braçs, Camilha descubrit lo plaser que se pòt sentir dab lo son còs, e milhor que dab nada gojata de Bordèu, descubrit que se pòt ríser dab lo son còs, qu’aqueste ríser es un bonur que i pas nada rason d’en aver vergonha.

 

Es per aquò que, quan lo naviri lo Bordalés seguit son camin, Camilha damorèt. Es tanben per aquò que vasèren Jausep e Alcide, dens la libertat de las islas londanhas. Mes a còps, e de mèi en mèi sovent, Camilha tornava soscar au cors deu Capèth Roge e au mainat endromit au cant de las Sirenas que s’emportavan los saunèis de cap a las islas londanhas. Alavetz colavan las lagrimas. Mes era, hilha de las islas, non podeva sentir atau com eth, aquí se trovava lo son monde, aquí vivèva son saunèi.

 

Atau quan lo naviri lo Bordalés s’en tornèt de son viramonde, Camilha se presentèt. Non i ajut pas de besunh de nada paraula, sonque d’espiar de sos uelhs negres, lusents coma la brasa: lo Capitani jà coneishèva lo cant de las Sirenas.

 

Mes au jorn de s’anar, eran tres, Camilha sarrava hòrt dens cada de sas mans las manòtas de Jausèp e Alcida. E jà contunhava de las sarrar quan apercebut dens la nuèit las lutz de Cordoan. Alavetz comprenot que non tornaré pas jamèi partir... Atau s’acabèt lo cant de las Sirenas.

 

La pòrta de l’ostau vieilh deu Cors deu capeth rotge s’aubrit, Alcide e Jausep entreren dens la sala grana, pui se botèren a jogar. Eran a l’ostau.

 

Saurà pas jamèi lo Camilha, qu’alà, dens los braçs d’una beutat negra coma la lenha d’ebena e bèra coma la nuèit, una mainada venèva de váser, e que portaré lo son nom.