Un rajòu de solei trauèsse era hièstra trincant eth mausòn en qué sò perdut. Eth cap vire sense mòir-me de lòc, era boca shuta ei un brinhon plen de vèspes enforonhades e es uelhs son nins de lèrmes vermelhes. Es recòrds de delànet, un canau codificat; arren clar. Camini d’un costat ar aute, pataquejant contra era paret en tot veder-me arrossegar coma un os polar en miei deth desèrt incapable de sauvar era actuacion.

 

Era calor cride ara sason de hèstes enes pòbles dera Val d’Aran. Es de Les e Arties demoren eth huec, premanides entà alugar-se. Mès, luenh de tota celebracion culturau, i a un hèt arraïtzat as joeni des vilatges. Ua auta cara –mès arridolenta–, donques es artères tostemp an existit, se volgue vèir o non.

 

Diden qu’eth futur ei des joeni –nòste–. A despient dera imatge en dies de hèstes, èm preocupadi per tota era mèrda que mos què ath desús. Trapar trabalh ei intencion de romantics, e crear-ne, de lhòcos aluenhadi dera realitat. Damb eth rendiment des sòs baishant e es mercats financèrs esbaussant Espanha, aguesta ei rescatada. Era diferéncia damb es intervencions a Grècia o Portugal ei qu’arribe de prumèra man a bancs sense passejar-se pera administracion. Aguestes entitats privades recupèren er estralh qu’an bastit, ath temps qu’as ciutadans mos retalhen, a manats, es drets fonamentaus –viuenda, dignitat, víuer–; ja hè dies que mos an hèt era barba…

 

Deuant dera illusionanta perspectiua, deman –velha de Sant Joan– dempús dera Crema deth Haro qu’ei eth moment de lheuar era copa. Un prumèr brindes entà toti es politics –des deth color dera nhèu ath mès escur– desnortadi pera cobesia e aviditat des sòs. Ne un sauvarà es ahlames. Entath dusau, i a fòrça candidats: bancs, jutges, investisseires, autoritats, mieis de comunicacion, eca. Mès, acò ja ei carnalha d’un aute article.