Jo sabi un conte…

 

I avè un pintre, dens lo país d’Austria, que sonque pintrava los mainatges e los vielhs. 

 

N’estot pas tostemps atau…

 

Autes còps, aqueste pintre, hòrt deus coneishuts a la cort de l’emperaire, hasèva paisatges per emberogir las parets de las crambas deu monde ric. Atau, un jorn, un nòble li passèt comanda: volèva lo tableu d’una seuva, deu costat de Viena. 

 

S’i angot e comencèt a pintrar…

 

Aquí apercebut un mainatge pelhós que l’espiava d’un cuenhòt enlà : se revirèt cap a eth atau de li demandar çò que volèva, e lo dròlle de mendicar en tot díser:

 

“Èi hami!

 

- Mes, joen e fòrt com ès, s’as hami, te pòs trabalhar per te pagar la biaça! Gèinas lo mon mestèir, tira-te deu puishiu!”.

 

E d’un còp de pè, caçet lo petit atau de poder acabar tranquilòt.

 

Lo client pareshèva mau-content:

 

“Vos vorrí pas desmentir, mes egau, dens aqueth tablèu, ne manca un quauquaren. Lo vesi pas brigua ondrar la sala de minjar, m’anujaré tròp…” 

 

Escamusat e mau-content, lo pintre prenut lo tablèu e s’en tornèt a la seuva dab una tela navèra…

 

Pintrèt un còp de mei, e lo trabalh davançava, quan s’apercebut un vielh pelhós que l’espiava d’un cuenhòt enlà. Se virèt cap a eth atau de li demandar çò que volèva e l’òmi de mendicar en tot díser: 

 

“Èi hami!

 

- Es tròp tard per tu lo vielh, quan èras joen e hòrt, t’auré falut trabalhar. Adara, gèinas lo mon mestèir. Tira-te deu puishiu!".

 

Lo client pareishèva mau-content:

 

“Vos vorrí pas desmentir, mes egau, dens aqueth tablèu, ne manca un quauquaren. Lo vesi pas briga ondrar lo salon; que haré tristàs”.

 

Furiós e escamuflat, lo pintre s’en tornèt a la seuva, los dus tablèus a la man, atau d’us poder comparar au paisatge vertadèir e per milhor compréner çò que mancava…

 

N’ajut pas de soscar de longa: las colors semblavan tant passadas, e las fòrmas tant copadisas qu’aqueste paisatge de saunei s’acabava de har váser un prigond tristumi. Aquò li hasèva dòu e soscèt de longa.

 

Pui d’un còp, se levèt de cap a la ciutat. Caminèt per las carrèiras longtemps. S’acabèt de lo trobar: lo mainatge èra sheitat sus una pèira e espiava passar la horrèra indiferenta o gèinada…

 

Lo pintre gahèt lo petit per la man e lo portèt dens un deus mei grans restaurants de la ciutat:

 

“Minja, çò dishut, tant com vulhis”

 

E lo mainatge mingèt autant com podut. Lo pintre l’espiava e a mesura que s’assadorava, vesut arribar un sonríser, pui un ríser e enfin una espiada talament clara e beròia que lo pintre comprenut enfin: aquesta lutz, èra la que li faliva dens lo tablèu, l’espiada d’una vita tota nava…

 

Alavetz gahèt lo dròlle per la man e se lo portèt dens la ciutat a caminar per las carrèiras dinc’au trobar: lo vielh èra sheitat sus una pèira e espiava passar una horrèra chic desgostada e gèinada…

 

Lo pintre prenut lo vielh per la man e lo portèt dens un deus mei grans restaurants de la ciutat:

 

“Minja, çò dishut, tant com vulhis”

 

E lo vielh minjèt, autant com podut. Lo pintre l’espiava e a mesura que s’assadorava, vesut aparéisher lo temps que passa e pui la patz, la patz prigonda e lo pintre comprenut enfin: aquesta patz èra la que li faliva dens lo tablèu, la patz tirada de la pregondor deu temps que passa…

 

Acompanhat deu vielh e deu mainat, s’en tornèt dens la seuva e pintrèt. Non deishèva pas deus ulhs lo petit, atau de gahar la lutz d’aquesta vita tota nava. Non deishava pas deus ulhs lo vielh atau de gahar la pregondor deu temps que passa…

 

E lo client estut hòrt urós :

 

“Aqueth tablèu es plan beròi! Es una escasuda que m’ajudarà de víver…”. Amuishèt egau lo canton deu tablèu : “Mes perqué i aver botat personatges?”

 

Lo pintre, estonat, se virèt de cap a la pintrura: au lunh, en tot se tenir la man, s’eslunhavan chic a chic un vielh e un mainatge.

 

E cric e crac mon conte es acabat.