Dens las annadas 1990 lo rugbi que coneishoc ua transformacion de las màgers pr’amor de l’arribada de quauquarren qui’us avèva hèit hasti aus sons gentlemen creators desempuish tostemps: lo professionalisme. L’apitada d’ua Copa deu Monde en 1987 n’estoc lo purmèr deus simptòmas. D’ara enlà, la lenta caminada de cap tau monde de l’entrepresa  èra aviada e pas arren n’ac podoc estancar. En França, aqueth periòde que vesoc la pujada d’un club qui simbolizèc aquera transmutacion mei que non pas tots los autes: l’Estadi Francés de París.
 
Club istoric de l’exagòne, qu’estoc campion peu purmèr còp en 1893 contra lo Racing-club de França (a Bécon-les-Bruyères!!). Que deishèc la soa peada dens lo beton fresc de l’istòria ovau au moment deu passatge entre los dus sègles, mès après un darrèr pavés en 1908 e ua finala perduda en 1927 contra l’aute Estadi (lo Tolosenc, … lo vertadèr), que s’engravèc dens los perhons de la ierarquia rugbistica dinc a aténher un enigmatic grop B, correspondent a ua division nacionau de uei lo dia. Mès aiga que chorrèc devath lo pont de l’Alma …
 
En 1992 apareishoc un personatge qui cambière lo briu de l’istòria: lo Max Guazzini. Vengut de Provença, de soca toscana, aqueth ahuecat de veishiga ovau èra en aqueth temps un deus creators de la ràdio NRJ, qui ei haut o baish aus mejans d’informacion e de comunicacion çò que Coca Cola ei a la creacion artistica. Lhevant l’admiracion o lo hasti, lo tipe ne deisha pas degun indiferent. Mès delà de la polemica, son òbra rugbistica n’ei pas de hicar en question : que tirèc l’Estadi Francés de la hanga on èra entà’n hèr ua de las mei granas equipas europencas deu moment dab la participacion a tres finalas continentaus (Contra Leicester en 2011, l’Estadi Tolosenc en 2005 e los Harlequins en 2011). Un recrutament de punta que muishèc de plan las ambicions deu nòste Murdoch parisian : podèm mentàver particularament lo Bernard Laporte, apracticaire de l’Estadi Bordelés, seguit per la soa purmèra linha sancèra, e lo Christophe Dominici panat a Tolon. Cinc títous anèren atau arribar lèu dens la veirina de la vielha societat après ua pujada envaranaira de division en division de cap au som de l’eleit.
 
Çò qui podèm díser tanben shens paur de s’enganar de tròp, ei qu’i avoc un “estile Guazzini” qui marquèc lo rugbi mentre un bon parelh d’annadas. Lo desfís n’èra pas simple : París n’ei pas ua vila de rugbi. Per imatjar aqueth eufemisme, podèm condar l’anecdòta deu vesin de trepader deu Bernard Laporte qui, lo diluns qui seguiscoc la purmèra finala ganhada a l’estadi de França davant las cameras de França Television, que’u  demanèc çò qui avèva hèit la dimenjada ! Que caloc doncas desvelopar ua tactica de marcatica de consequéncia entà gahar lo public francilian e lo miar sus l’empont de l’estadi Jean-Bouin, utilizat gràcias a la fusion dab lo CASG París logatèr deu lòc. Lo Max Guazzini ne s’estauvièc pas l’imaginacion : pom-pom girls, musica disco (I will survive), musiqueta entà pontuar los punts marcats, petitas autos telecomandadas entà portar lo tee de las tranformacion o de las penalitas, banèras distribuïdas au public, concèrtes en dirècte, dançairas deu Molin Rotge, karaoké mostre, Miss França sortida d’un ueu gigant, combats de catch, balon portat sus un bròs tirat per chivaus, artistas de circ, huec d’artifici e qué sabi enqüèra.
 
Figura de proa emblematica de las seradas emprovadas e cimsadas deus ribas de Sèna, lo nòste Max qu’avoc l’idèia d’un calendari de jogadors nuds, qui estoc un deus trèits mei simbolics d’aquera politica modèrne e novatora. L’escaduda ne triguèc pas d’arribar e lo desfís vasoc lèu un succès (79.741 espectators lo 27 de genièr de 2007 contra Tolosa).
 
L’Estadi Francés que’s singulariza tanben per la causida de tengudas vestimentàrias de bon reconéisher mès d’un gost pas tostemps escadut. Après aver causit la color ròsa, la linha de l’equipa s’endralhère de cap a teishuts de flors mostardinas qui ne manquèren pas de brombar los ridèus de docha de l’ostau de la mairbona. L’episòdi drin provocator de la cara Blanc de Castilha suus camisòts (qui signèc lo tractat de Meaux deu restacament deus país occitans a la corona de França) ne’us balhèn pas astre e marquèc la debuta de la fin deu periòde faste.
 
En 2000, l’equipa qu’abastèc a la finala deu campionat après ua susmauta contra l’apracticaire Georges Coste e, d’un biaish autogerit e sancerament revolucionari, s’emportèc  lo pavés de Brennus contra Colomièrs.
 
Adara lo Max Guazzini a deishat la direccion deu club qui sembra tornat a la normalitat e a la ventorra deu Tòp 14. Que’m brombi plan d’ua jornalista de France Info qui, a l’epòca deu zenit de l’equipa parisenca ça digoc : “Lo Max Guazzini a signat la fin deu rugbi-cassolet”. Per astre, ua jornalista n’ei pas tostemps ua endevinaira de las bonas e la mongeta a hèit aus tornats suu bling-bling qui, de tot biaish, ne perdura pas jamei.