Après aver parlat longament dels afars de la lenga e de l'estandardizacion de l'occitan, me disiái qu'èra benlèu lo moment d'obrir un autre debat amagat, plen tanben de questions tabós: l'identitat. Disi qu'amaga de questions tabós perque lo debat de l'identitat non agrada a la màger part de l'occitanisme. L'identitat e los debats a l'entorn d'aquò pausa de problèmas, es quicòm que non es aisit de resòlver, son de debats desagradius per la màger part de l'occitanisme. Per qué? Perque fòrça occitanistas son plan conscients que debatre e charrar sus tot aquò sovent vòl dire qu'a la fin del debat lor caldrà acceptar e assumir que l'estrategia de la màger part de l'occitanisme adoptada fins al jorn de uèi es erronèa. Me referissi a l'estrategia de presentar Occitània, l'occitan e l'occitanisme coma una mena de movement "de las culturas del mond entièr", ont las "pàtrias" non solament non son importantas mas son quitament presentadas coma quicòm de marrit, totas las lengas de tota la planeta son aculhidas al meteis nivèl –e, doncas, la lenga de comunicacion entre tot aquel rambalh babelistic deven, per eliminacion e pragmatisme, lo francés, e l'occitan demora coma una lenga de mai entre totas las autras, e non pas coma la lenga pròpria e privilegiada dins son territòri–, e, fin finala, l'objectiu principal non es la defensa dels dreits dels occitans e dels occitanofòns, mas l'objectiu principal es de presentar a la societat francesa l'occitanisme, l'occitan e Occitània coma quicòm de plan simpatic e gaireben naïf. 

Vista aquesta realitat, doncas, n'i a que pensan que çò melhor es daissar aqueste debat de costat, coma se la question de l'identitat se poguèsse mesestimar, coma se l'identitat non foguèsse quicòm d'indispensable per l'umanitat, per viure. Las societats que non trabalhan coma cal la question de l'identitat son de societats ont los ciutadans se sentisson mens uroses e satisfaits dins lors vidas. N'i a fòrça, d'occitanistas, en fait, que pensan que parlar d'identitat vòl dire, automaticament, èsser un nacionalista. Son los meteisses, me sembla, qu'après diràn que l'Estat francés non es un estat nacionalista e qu'eles non son tanpauc de nacionalistas coma totes los autres. E nos cantaràn tota aquela cançoneta de la republica, la democracia sociala, la descentralizacion culturala, lo "papà-estat" de França que nos salvarà de las diferéncias socialas e, plan segur, non oblidèssetz jamai lo perilh dels catalans per Occitània e França... Son los meteisses que lor agrada plan que i aja de musica en occitan, qualques balètis e festivals, qualque libròt de poesia occitana –amb lors traduccions a costat e las analisis criticas en francés, solide–, qualque estudi sus l'arquitectura del "miègjorn", l'infima "dòsi" actuala d'escòlas bilingües, aquel programa cultural que lo títol es escrit en occitan per se far los "sensibles"... En fin, non cal que contunhe, qu'o podètz imaginar. 

Pendent qualques dijòus, doncas, s'o volètz, debatrem sus l'identitat. La primièra causa que voldrai plan precisar es qu'un dels problèmas mai importants es que sovent quand se parla d'aquesta question se comet l'error d'o mesclar tot. Ne fasèm una mescladissa de las bèlas: lenga, l'identitat, l'organizacion territoriala, la cultura, las tradicions, l'istòria... Anèm, tot plan fotut de dins coma se foguèsse una sopa de la granda. En fin, veirem ben cossí fasèm. A dijòus!