A Tolosa, per la fin de las annadas seishanta e a la debuta de las annadas setanta, lo dimenge de vrespe tot escàs après disnar, lo pair, tot chtimí qu’èra, que’m prenguèva per la man e que caminavam a plasèr devath los platanas de la plaça Heraclès enlà dinc aus Ponts Bessons, lo petit pòrt de plasença e de retencion on se mesclan las aigas deus canaus de Brienne dab las deu canau deu Mieidia. Que’m brombi de plan de la perspectiva d’aqueste qui tirava dret com un còp de fesilh de cap tau nòrd. E aquiu, au caire, que’ns atenguèva ua vielha bastida egrègia hèita de husta e de pèiras: lo vielh estadi aperat Ernèst Wallon, president de l’Estadi Olimpian deus Estudiants de Tolosa, ajòu deu club acutuau. Qu’èra lo prat de l’Estadi Tolosenc, un terrenh qui avèva vistas acharpoladas de las eroïcas com finalas deu campionat de França mentre las quaus los ahuecats que’s sedèvan suu teit de la tribuna, au despieit de tota reglamentacion de seguretat actuau. Los frinestons, traucats sommàriament dens la murralha deishavan tant per tant véser los bohons umans qui vendèvan los bilhets d’entrada. Lo vielh establiment que possedissèva los paus mei hauts de l’emisfèri nòrd, emponts de husta e ua pista cierrosa a l’entorn deu terrenh. Lo planchòt qu’i èra deus rudimentaris, los punts que’s cambiavan enqüèra a la man e las errors deu prepausat que hasèva plan sovent rihanhar los espectators. Que recebèvi a cada còp un brave sac de cacauèts e haut, la partida qu’èra aviada! Lo monde de l’empont qui hasèva fàcia a la tribuna oficiau èran màgerment coneishedors exactius e conilhet, la casqueta de teishut escossés dab pompon vissada suu cap e l’espiar avisat. Qu’i senhorejava un ambient de corsas ipicas e qu’i aulorejava a tobac de pipa.
 
En aqueth temps, l’Estadi Tolosenc èra a l’encòp dejà luenh deu temps benedit de la Verge Roja mès totun pas enqüèra arribat au periòde astruc de las annadas ueitanta. Los jogadors que s’aperavan Pierre Villepreux, Roger Bourgarel, Jean-Louis Bérot e uns joenòts prometedís qu’acabavan d’arribar a la tresau linha: lo Jean-Claude Skrela e lo Jean-Pierre Rives. Un casting prestigiós mès pas lo mendre pavés de Brennus tà nhaspar. Dus apracticaments per setmana, tots devudament coronats per un brave repaish plan avinatat. Lo bon vielh temps…
 
Ne serà pas ua suspresa se’vs disi que l’ambient de l’estadi n’èri pas lo medish que non pas lo de uei. Pas nada abanderada de colors abans las fasis finaus, lo borromb de las pròsas que sonava com la mar, prèsta de s’en·hlar pr’amor d’ua traucada ausarda o d’ua toca plan trobada au pè. Emper comuns, los òmis que se n’anavan solaçar devath de l’empont, camaespartits, la cigareta pauhicada a la boca e un uelh barrat pr’amor deu hum. Aquiu qu’èra presat lo bèth jòc. Los espectators qu’èran veishiguèrs de tria, cada hèit d’armas qu’èra saludat com calèva, mès pas nada cagada ne podèva pas esperar indulgéncia ni perdon tanpòc. Qu’ei dens aqueth contèxte que lo Pierre Villepreux comencèc de crear “l’endarrèr offensiu”, intercalat entre los mieis, “like a ghost” com disoren los Britannics en parlar d’aqueste gran jogador. Quant encontres ganhats a la darrèra segonda per un ensai de cornèr! Qu’i avèva quauquarren de magic dens aquera equipa, quauquarren de legendari, benlèu drin idealizat peus mens uelhs de dròlle, mès totun…
Que’m brombi de plan de çò que lo public, e mei d’un còp (que l’èi vist deus mens uelhs pròpis, qu’ac juri!!) a començat de shiular los sons e d’encoratjar los visitaires pr’amor que trobava lor jòc éra mei confòrme a l’ideau sagrat deu bèth rugbi ofensiu. Quina classa! Imaginatz aquò a l’ora d’ara.
 
Qu’i cau pensar a cada còp que passatz dab la veitura suu viacambi de l’entrada de la rocada aus Ponts-Bessons, qui a remplaçat lo vielh estadi de pèira e de husta deu men temps de mainat.