Aquesta istuèra es de las vertadèiras: long de las annadas, la vesuri se debanar e la trobèri de las bròias.
 
Los gojats se coneishèvan de lunh. Duas familhas vesinas, duas familhas amigas e los mainatges se trobèren de víver casí tostemps amassa. Los grans s’acostumèren de suenhar los uns e los auts: los que son a l’ostau èran de noste.
 
Adara lo Jausep comprenèva perqué …
 
Los dus gojats s’amistosèren de tot pertajar, atau com dus frairs, mes dus frairs que se siin causits, dus frairs shens la gelosia de cap aus pairs.
 
Atau s’aurin plan volut seguir de víver.
 
Adara lo Jausep comprenèva perqué …
 
E pui un jorn de prima, la mair que telefonèt: non tornarà pas de viatge, s’avè decidit de cambiar de vita. Lo Jausep tostemps se remembrarà d’aquesta serrada òrra. Lo silenci alentorn de la taula, la biòca d’una busti de conserva frèita que digun podeva pas minjar e lo pair, dab son hèish de mau qu’espiava sonque la paret.
 
Jausep tostemps se remembrarà qu’aqueste jorn s’acabèt lo son monde.
 
Adara lo Jausep comprenèva perqué …
 
Solide, húger cap a Remesi, d’un ostau a l’aut, i avè pas sonque quauques pas. Lo gojat s’angut, viste hèit, dinc’a la cosina deus vesins: lo repaish s’acabava e tot lo monde risèva. Un aire de patz alentorn de la taula, una familha que pertajava la vita. De la pòrta enlà Jausep avèva tot vist…
 
La dolor se l’avè gahat tant hòrta que sonque s’avè podut revirar e s’anar…
 
Adara lo Jausep comprenèva perqué …
 
Es dempui aqueste jorn que lo Jausep comencèt…Pertot, a l’escòla, a l’ostau a cada còp que se trobava possible, Jausep esmaliçava Remèsi. Las peguessas pertajadas, autes còps, qui deishavan a cadun una paur tant doça, vasuren fautas de Remèsi. Jornadas sancèiras, Jausep podèva inventar cargas navèras de cap a son amic. L’aut non comprenèva pas e a cada còp se trobava castigat.
 
Adara lo Jausep comprenèva perqué …
 
E pui la familha s’èra demesida. La mair au lunh, lo pair espatarrat, l’ostau vendut e los mainatges escampilhats.
 
Remèsi avè tornar trobat un chic de patz. Mes pas jamei n’avè comprés lo perdequé de tant de malícia. La sufrença de l’amic, solide que la comprenèva, e mei la pertajava autant com tota la familha. Mes eth, çò qu’avè hèit per estar atau mautraitat ? Tostemps cercava dab ànsi mes i avè pas arren de trobar.
 
D’aqueste mau-compréner vasut lèu la colèra: “Se pas jamei passa pr’aquí lo Jausep…”
 
Mes Jausep s’éra anat e eth damorava.
 
Adara lo Jausep comprenèva perqué avè tant hèit sufrir lo Remesi…
 
Passèren las annadas… E pui un jorn, arribèt la letra: lo pair se tornava maridar e tots i èran convidats.
 
Quan falut entrar dens la sala de l’ostau comunau. Lo Remèsi sentiva pataquejar lo son còr. I avè pas digun encara, e sustot i avè pas lo Jausep. Lo dròlle se quilhava contra la paret shens saber s’anava damorar o s’ eslunhar, lo mei lunh com possible d’aqueths remembris de dòu.
 
E pui lo Jausep entrèt, los gojats non gausavan s’espiar de camp. Cadun dens un canton de la sala.
 
En aqueth moment, lo Jausep se revirèt cap a Remèsi, se quilhèt davant l’amic vielh, li prenut la man e li dishut: “Perdon”.
 
Los dus gojats s’abracèren.