A la question que pausèt lo Cirdoc a l’Estivada de Rodés lo 27 de julh “Ten Occitània una istòria ?”, segur que podem respondre de òc e de mai d’un biais. Un d’aquel biais, aquò’s de considerar l’espelison e la durada dels concèptes. Per qué d’unas associacions, d’unes grops musicals o d’unas revistas tornan prene en los adaptar  los concèptes de la civilizacion dels Trobadors coma Fin’amor, Trobar, Paratge, Gai saber, amor de lonh e tantes autres? Aquí plantejat un questionament de fons e dels bèlses : una civilizacion viu dal moment que sap manejar e impausar sos concèptes.
 
Prengam un exemple d’actualitat, la sortida ongan del CD titolat “Forabandit ”. Lo grop format per los musicaires Sam Karpiena, Ulas Özdimir e Bijan Chemirani lo creèron  en 2011. “Forabandit”, çò escrivon, vòl dire “être mis à l’écart”. Frederic Mistral dins son “Tresor ” prepausa : “banni, exilé, expulsé, vagabond”, un qualificatiu mai que mai d’actualitat. Los tèxtes poetics causits per lo CD son d’omenatges a totes los forabandits de las terras d’Occitània, d’Anatolia e d’Iran o d’endacòm mai. Atal denóncian las istòrias oficialas que glorifican los chaplaires e que menan d’unes a l’embarrament tan fisic coma mental. Une mesa en miralh, un perfum d’eterodoxia, un buf de subversion.
 
Se trapa que gaireben quaranta ans en rè, un grop d’òmes e de femnas occitans se recampèron a Paris, en 1973, sota lo nom de “Fòrabanda”. Se sentissián d’aquel temps exiliats dins lo nòrd de França e doblament marginalizats coma occitans e coma exiliats. Farguèron entre 1973 e 1977 uèit numeròs d’una revista que sa tòca èra de levar critica tant al dintre d’Occitània coma al defòra.Atal foguèron analizats lo masclum e la situacion de las femnas, lo folclòr e lo sudisme e tanben, çò qu’èra una primièra, las diferentas sexualitats. Un cambiament d’amiras: las mapas d’occitània foguèron enversadas per  se melhor conectar amb las peninsulas iberica e italica e amb lo Levant a travèrs de la mar. Totas aquelas idéias foguèron portadas a l’Universitat occitana d’estiu de 1997 e i aguèt d’unas reticéncias. “Sem de metècas” aviá proclamat un article de 1974.
 
Quaranta ans de caminament d’un concèpte, aquí lo resumit d’una representacion mentala collectiva d’apondre a l’istòria occitana qu’es tanben l’istòria d’un desir a de còps concretizat e sempre remenat.