Trucats peu mau dat, dab un ensai injust embiaçat ed un atot nafrat, los Montés que hèn cap e ne plegan pas. E mei qu’aquò, que s’aborrisson a l’assaut deu casteràs daqués dab un nhac d’endemoniats. Ua mesclada dens los vint-e-dus mètres arrois, la veishiga que sortís deu costat jaune, la tresau linha de Dacs que’s destaca tròp lèu e lo jutge que’vs shiula ua penalitat devath los paus. L’André Boni que transfòrma, 3 a 3! Pelòta au centre.
 
La mieitemps que’s hè ençà e los quites ahuecats de l’empont que començan solide de pensar ad un refresquiment plan ganhat entaus lor praubes ganitèrs subercauhats. Totun, un eveniment qu’anore mercar l’encontre, ua hèita de las quaus se parla enqüèra cinquanta ans arron. Sus un còp de pè deu miei vielh deus Boni, lo Raymond Albaladejo que hè parlar lo son engenh, qui ei grand. Que’s gaha la veishiga, que s’aborrís e que’vs enrauma quate montés gràcia a la soa punta de velocitat. L’empont que’s quilha e que’s pana l’alet. L’estrem daqués que s’engrava dens lo camp contra, servís a Willems qui passa a Dubois mès lo Pèir Lestage qu’intercèpta. Ohhh, a mancat de pauc. La canhada de gròs que cad suu montés, l’arbitre que shiula. E d’un còp, atau, sobtament, shens de saber perqué, lo pialèr montés Casals que t’envia ua mandala istorica au Berilha suu darrèr deu còth. Aqueste que l’avèva desquilhat a l’obridor Calhau dens lo briu de l’accion au moment deu shiulat, benlèu un gèste mau interpretat peu gigant de la prefectura de las Lanas. Ua estorbida de las bèras en fòrma deguda. Lo jutge que shiula ua penalitat. Interrogat mei tard suu hèit que n’avoc pas hòrabotat lo copable, que’s justifiquèc en tot díser que los Montés jogavan dejà gaireben a quatòrze, que n’èra shens de dobte pas premeditat e qu’ua penalitat fàcia aus paus que tant valèva tres punts assegurats. Explics recebeders. Lo Roger Codèrc qui digoc a l’antena: “Sabèm qui a hèit lo còp, qu’am vist lo son numèro!” shens de pas jamei ne balhar lo nom. Entà l’Albaladejo, la conversion deus tres punts ei ua arridondèra.
 
6 a 3, los Arrois que tornan prénguer l’avantatge. Plan lèu, l’arbitre, qui sentís l’auratge qui floteja, shiula la pausa. La calorassa qu’ei tostemps presenta, los actors son cansats, los espectators tenuts e assetats quan lo hat n’a pas enqüèra causit lo son costat.
 
A l’entorn de l’estanquet de l’estadi, los comentaris que tiran camin. Aqueste encontre ne sembra pas seguir las previsions deus especialistas de taulèrs de bar: lo famós rotlèu compressor daqués que sembra estar drin bloquejat peu molon de gròs deu Mont qui’s prenguon quitament la libertat de’us panar veishigas a la tòca. L’equipa de las Abelhas qu’a gahat lo hòrt, mès qu’ei davantejada au planchòt e que l’ei de manca un estrem internacionau. D’un aute costat, lo parelh de Boni n’a pas agut enqüèra lo parat de sortir lo son jòc e n’ei pas evident qu’ac posca hèr abans la fin. Au contra, los cans lebrèrs de la vila d’aiga que son estats, eths, a l’origina de las raras accions de cavaleria. Los Montés e anoren hèr rampèu a quatòrze e miei? Lo rotlèu compressor ne’us espotire pas? La premuda deus jaune-e-néguer n’acabère pas per s’i escàder de hèr floishar los favorits? L’incertitud que senhoreja e las certituds que son estat invertidas. Qué de mei bon entad un dusau mieitemps d’antologia?
 
Mès la pausa qu’ei bracòta. Los jogadors que’s demoran suu prat, sustot que lo correder qui mia aus vestiaris qu’ei benlèu lo mei long d’Occitània tota. “Ua ascla d’iranja, tot que s’agèrga quan se manja” ça ditz a l’epòca la television (adaptacion de l’autor). Los mots deus apracticaires que vengon suenhar los dobtes e la fatiga morau. Peu Joan Desclaus lo daqués, que son suu bon camin, que cau sustot contunhar de s’avisar ad aqueths cohets de Boni qui, solide, nos van ensajar quauquarren quan mensh i pensaràn. Deu costat deus Montés, l’ambient ei meilèu deus bons. Los grans òmis que son los qui sabon díser los bons mots au bon moment. L’André Boniface prononcia lavetz ua frasa istorica aus sons parions: “Ei adara que ganham!” Ne sèm pas mei qu’a quaranta minutas du sanctus e cada camp que’s pana l’alet.
 
Mès vaquí lo temps d’i tornar … (de seguir)