Remembra-te Barbara, ploviá sens relambi sus l’Isla de Batz e tu manjavas sorisenta una d’aquelas còcas bretonas e sucradas coma tu mentre charravi amb aquela dòna que se planhiá dels parisencs. Remembra-te Barbara, que ieu non la coneissiái pas, que tu non la coneissiás pas e çaquelà semblava que foguèssem familha. Remembra-te Barbara, que nos contava qu’arribavan a l’isla coma lo Cesar a sa província, crompavan d’ostalasses per venir 5 jorns a l’annada, e après los filhs de Vaz non podián restar al país ont avián viscut tota la vida perqué los prèses dels ostals èran tròp nauts. Remembra-te Barbara, ploviá sens relambi sus tota la còsta de Roscoff. Non oblides pas. E la nòstra amiga parlava dels “franceses de París”, qu’ensajavan d’impausar lor biais de viure e menspresavan las gents e la cultura de l’isla, que los vesián coma de simples campairòls. “Es una conquista, mas sens cap d’armada!”, cridava ela, mentre susvelhada las siás felenas. Aquelas doas pichonas dròllas que jogavan per l’ostal mentre tu e ieu las espiàvem al temps que cridava la granda. Indignada. Remembra-te Barbara, qu’al cap d’un moment nos tutejàvem totes coma d’amics d’ancianas vidas, mentre pensavi que de segur que qualque francés auriá ja acusat aquela dòna de racisme. “Son fòls aquestes romans”, diguèri. E tu riguères jos aquela pluèja que casiá sus la tiá cara urosa, sus aquela isla urosa, aquela pluèja sus la mar. Non oblides pas. 
 
Oh Barbara, quina conariá aquesta guèrra...
 
Plòu sens relambi sus Batz, coma ploviá abans. Mas non es pus parièr e tot es esquinçat. Es una pluèja de dòl terrible e desolada. Non es pas lo meteis auratge de fèrre d’acièr de sang. Tot simplament de nívols grises: de tribunals de granda instància qu’o voldrián far tot petar e escafar las pichòtas victòrias qu’aviam tastat al fil de l’aiga sus Batz. E qu’ara van poirir fòrça luènh, luènh, plan luènh de Batz.
 
Qué direm als nòstre filhs? Qué siás venguda ara jos aquesta pluèja de fèrre d’acièr de sang? E aquel òme que t’estrenhiá dins los sieus braces amorosament?
 
Te remembri, Aràlia. La carrièra banhada, lo bèl sorire, la pluèja als pels, non importava res, t’anavas trobar amb el. Èran cinc minutas. La vida es eterna en cinc minutas. Te remembri Aràlia. La carrièra banhada, lo bèl sorire, la pluèja als pels, non importava res. Eles, que non perjudiquèron jamai degun. Que simplament avián lors librets de familha tanben en sa lenga e en cinc minutas es estat tot estrossejat. D’annadas de luita que se pòdon estrossejar en cinc minutas.
 
Remembra-te. Non oblides pas.