Felix Arnaudin vasut en 1844, colectaire de longa de la Lana de Gasconha, morrut desconeishut en 1921.

L’ostau son, a Labohèira, estut clavat , mes sus la taula de la cosina, hòra los arrats e las mirgas, centenats d’escriuts e de fotòs esperavan qu’un jorn, quauqu’un vulhessi atraçar auquesta òbra de las purmèiras, gessida egau d’un destin tritsament banau.

Aqueste raconte es una interpretacion liura de la vita de Felix Arnaudin e tanben un omenatge.
 
***
 
Quan lo pair se penchèt suu brèç deu petit Felix, que s’auré devut aver aquesta paraula qui de l’animau hèi váser l’òmi… Aquesta paraula que desliura lo vam de víver e lo vam de la vita.

Quan lo pair se penchèt suu brèç deu petit Felix, que s’auré devut li díser : que t’aimi…

Mes aquò n’ic a pas hèit.

Pr’amor qu’en aqueths temps deu subervíver, un òmi hòrt non diu pas aimar: Diu estar un òmi, en tot purmèi un òmi. Diu estar hòrt, en tot purmèir hòrt... Diu estar… Pas jamèi díser arrés ni pas arrés amuishar.

Atau cerquèt lo Felix, sa vita tota, aquesta paraula, aquesta hisança inagotabla vasuda deu pair e tostemps desliurada. Aqueste amor qu’açí damora per tirar la vita de la quista eternau que pas jamèi s’acaba e pas jamèi deisha de trabucar.

Aquesta paraula que non s’avè pas podut gessir deu pair, lo Felix benlèu que se l’auré podut gahar de sos mestes... E atenut plan de temps… Dab la mitat d’esper de son espiada virada de cap aus grans, mescresenta, pr’amor qu’enganada tant de còps. Mes egau, se pas jamèi?

Per tant, dens los temps sauvatges e londanhs deu subervíver, lo meste n’aima pas, ensenha… L’amor sembla d’estar una causa dangeirosa que los parents, sols, se deven provesir.

Que s’auré podut pensar lo monde, de véser atau, lo meste aimar?

Es aquí per hargar l’òmi hòrt e un òmi hòrt non diu pas aimar: Diu estar un òmi, en tot purmèi un òmi. Diu estar hòrt, en tot purmèir hòrt... Diu estar… Pas jamèi díser arrés ni pas arrés amuishar.

Atau se perseguit la quista…

La paraula, Felix se pensèt de l’arrecaptar dens las espiadas d’una gojata a la taula familhau, espiadas de longa que traucavan lo silenci, que hasèvan plegar los còrs vielhits de cap au baish. I cresut un chicòt, davant de compréner que la nina non se sheitava pas e non s’auré pas podut sheitar: se pòt pas maridar dab la serviciala... L’espiada s’en es annada e Felix de cercar e tornar cercar shens pas jamèi trobar.

Es per aquò que quan cambièt lo monde, Felix ajut paur.

Paur deu monde naveth, deu monde de moneda que remplaçava lo monde deu subervíver, paur deus grans pins quilhats long de la lana, paur deu trin que t’empòrta cap a la ciutat grana.

Felix s’es esvanit; de viu qu’èra, s’es hèit testimòni, testimòni d’un monde que se perdiva. Hornit deu son canet, deu son aparelh de fòtos e deu son amor pr’aqueth país, caminet de pertot, atau de gahar en passar un conte, un cant, un momenton desbrombat que fixa la pellicula.

Felix se sap d’estar lo darrèir, lo darrèir testimòni d’aquesta civilisacion de mila ans enlà, eth qu’ic sap, los auts qu’ic desconeishen en véser passar lo “pec de Labohèira”. Atau se trufan d’aqueth dròlle que parla patoés... La lenga deus feidits…

Mès eth se cara, sol, s’en va e s’en torna, esvanit eternau de la lana, aulhièir d’un tropeth de cançons, de contes e de musicas.

Felix morrut a boca de segle, en finau d’una quista que pas jamèi s’arrestèt e shens i trobar la paraula d’amor que l’auré desliurat de la paur de víver. Morrut com viscut ombra solitaria que non s’etanca. Atau com los pastors de la Lana, que tant s’avè aimat, desapareishut un jorn, dens l’indiferéncia d’un monde virat pas sonque cap au modernisme e au rentable.

Saurà pas qu’a 50 ans d’alà, deus òmis aubriràn l’ostau per escotar cantar, tornar, lo temps deu subervíver.

Paur d’aqueth monde de moneda que préneva la plaça deu subervíver, paur deus pins quilhats au long de la lana, paur deu trin que t’empòrta cap a la ciutat grana, paur de la fin de son monde que ja s’anonçava, Felix se volut resistir, mes coma tenir contra los lendomans acbats?

Felix se sap d’estar lo darrèir, lo darrèir de la civilisacion deu paratge, eth qu’ic sap, los auts nani, que te l’espian passar, lo pec de Labohèira, e se trufan d’aqueth que charra lo gascon, la lenga deus feidits…