Dimars de la setmana venenta serà 11 de setembre, aquò's la Diada Nacionala de Catalonha. Dison qu'ongan serà una Diada especiala, per amor de la granda manifestacion que se prepara. Òc, que parli de la manifestacion independentista convocada per l'Assemblea Nacional Catalana, qu'aurà coma eslogan "Catalonha nòu estat d'Euròpa". La manifestacion comptarà amb lo sosten de la màger part d'associacions de la societat civila catalana, coma Òmnium Cultural. Tanben recebrà lo sosten de la màger part de partits politics catalans: Convergéncia, ERC, Iniciativa e Solidaritat i seràn, del meteis biais que tanben i serà qualque representant socialista, malgrat non aver lo permís de la direccion del sieu partit. La dissidéncia politica es tostemps quicòm de trist e penós, mas es tanben a l'encòp una mòstra de dignitat umana e intellectuala. Coratge, doncas.  
 
Mas ieu sabi d'autres que tanben seràn a Barcelona per sostendre la manifestacion. Parli del pòble occitan. Òc. Soi convençut que, coma ieu, vosautres tanben coneissètz fòrça occitans que davalaràn a Barcelona per apuejar la manifestacion. L'autre jorn èri al mercat d'Agen e l'amic que me vend los perseques me diguèt: "escota amic catalan, sabes que sèm a organizar de carris per anar totes amassa l'11 de setembre a Barcelona?". Agen - Barcelona son mai de 1000 quilomètres e 90€ de peatge, foguèt la primièra causa que pensèri. Mas tot bèl just après, mentre li preniái un pòt de confitura naturala de las bonas, interpellèri l'amic per li demandar cossí sabiá que i aviá aquesta manifestacion tan importanta a Barcelona. "Pel Jornalet! O ai legit sul Jornalet e me soi dit que i deviam anar! Cal èsser al costat de Catalonha. Sèm lo meteis pòble occitans e catalans!", me respondèt. 
 
E foguèt aquí que me diguèri que los que collaboram pel Jornalet non sèm benlèu encara pro conscients de cossí aqueste modèst mèdia de comunicacion es a cambiar completament l'univèrs simbolic e la gestion de l'informacion de la societat occitana. Es a dire, non pensi pas qu'ara lo pòble occitan siá mai catalanista qu'abans. Non es pas qu'ongan i aja mai d'occitans que vòlgan anar a la manifestacion que d'autres còps perque ara los occitans sián venguts independentistas catalans tot d'un còp. Non. Non a cambiat granda causa per çò qu'es del sentiment d'amistat occitano-catalana del pòble occitan. La question es, simplament, qu'ara, per primièr còp, lo pòble occitan, qu'istoricament a tostemps sostengut –e sosten– las reivindicacions catalanas per de rasons d'afrairament, ara, doncas, lo pòble occitan gaudís d'un mèdia de comunicacion qu'explica als occitans e d'un punt de vista occitan qué se passa a Barcelona. Ara l'informacion non demora pus sequestrada ni dosificada. E lo pòble agís conseqüentament. D'un biais natural. Exactament amb la meteissa naturalitat que fòrça catalans legisson regularament lo Jornalet, sens se pausar mai de questions. Vos dirai que coneissi mai de catalans que legisson regularament lo Jornalet que non pas, per exemple, de catalans que legiscan regularament un jornal andorran, malgrat qu'Andòrra siá un Estat culturalament catalan! Mercés al Jornalet, assistissèm al bastiment dels pilars d'una vertadièra societat de l'informacion occitano-catalana. Çò mai important, çaquelà, es qu'aqueste bastiment es a se far sens cap de ierarquia clientelista impausada. Aquí, degun non pòt menaçar lo Jornalet de li traire de subvencions se se publica una informacion que non interèssa a qualqu'un, entre d'autras rasons perque, sàviament, la direccion del Jornalet decidiguèt dempuèi lo primièr jorn de projècte non acceptar cap de subvencion. 
 
Curiosament aquesta recuperacion de l'amistat occitano-catalana del pòble es proporcionala al desvolopament cada còp mai preocupant d'una catalanofobia sentida e practicada per una cèrta "classa" occitana que se voldriá "dominanta" , malgrat que –e soi desolat per eles– me sembla que la sola causa que senhorejan un pauc son qualques bocinets dels tres sòus e mièg de las subvencions publicas per la "cultura occitana". A mesura que l'independéncia de Catalonha se vei mai possibla e mai reala, la catalanofobia d'aquestes "sénhers feudals" creis. Parli de mond fòrça divèrs, malgrat que tostemps son de mond fòrça vinculat a l'administracion publica –francesa, solide!–. Parli de cèrtes foncionaris que voldrián ascendir professionalament, cèrtes responsables de cèrtes partits politics que lor agradariá de poder sautar a la "vertadièra" politica –es a dire, la de París!–, cèrtes artistas qu'an capitat d'aver lor pichòta plaça que lor conven e son los nòus joglars de la "cort" que fan tot çò que plai al senhor feudal, cèrtes mèstres e cèrtes professors de l'educacion publica –mas tanben de l'educacion "associativa"!– qu'an assumit talament lo discors oficial que semblan mai una armada de soldats de Napoleon que defendon l'Estat francés que non pas de portaires de la coneissença e de l'obertura intellectuala coma deuriá èsser tot ensenhaire, d'associacions occitanistas qu'an paur qu'en se sarrant "tròp" de Catalonha pòscan èsser punidas pels "senhors feudals" e lor tiren las pichòtas subvencions que recebon... Per resumir: parli d'un bon ponhat de legionaris d'onor que, amb o sens de condecoracion oficiala, per pròpria volontat o per un mediòcre clientelisme de nivèl bas, trabalhan la nuèit e lo jorn per l'Estat francés per tal de manténer o melhorar lor posicion sociala. Es a dire, lor interés individual. E per demostrar que trabalhan plan per l'Estat francés, doncas, devon –almens publicament– se mostrar contraris als desirs de libertat de Catalonha, perque aquò marca plan. Devèm èsser conscients que uèi, en França, èsser anticatalan cotiza en auça. 
 
Atencion al virar l'esquina, que n'i a que semblan d'anhèls e qu'amagan d'arpas...