Al sègle V a.C. Atenas èra governada per un òme sonat Pericles. Malgrat èsser acusat per l’oposicion de corrupcion e de degalhar lo fons del tresaur de la confederacion de Delos, Pericles foguèt tan important per l’istòria de Grècia e d’Atenas que lo sieu periòde de govèrn se coneis coma “lo sègle de Pericles”. 
 
L’istòria nos explica que Pericles decidiguèt de despensar lo tresaur public per bastir o adobar de grands bastiments d’Atenas –l’Acropòli, la Propilèa, lo Partenon, l’Odeum, etc. Promoguèt lo teatre, la filosofiá e la cultura en general, especialament totes les eveniments a l’entorn dels Dieus e dels mites fondacionals de la ciutat. Non o faguèt sonque per filantropiá. Èra una politica d’identitat e, quitament, una politica de projeccion “internacionala”, per tal que tot lo mond –d’Atenas e d’endacòm mai– creguèsse qu’Atenas èra la ciutat mai polida, poderosa, rica, e, solide, lo sèti mondial de l’intelligéncia. Mentre Esparta banhava en vin los enfants acabats de nàisser per verificar qu’èran pro “fòrts” fisicament, en cò de Pericles aviam Esquil, Sofòcles, e Euripides que i presentavan lors tragèdias. Mentre Esparta èra un Estat basicament militarizat, Atenas aviá l’onor d’aculhir de mond coma Socrates o Platon. Mentre d’autres pensavan que non se deviá despensar tanta moneda per de causas supausadament “inutilas”, Pericles s’estimava mai d’organizar de fèstas popularas per celebrar d’anniversaris simbolics de la ciutat. 
 
Es vertat que podèm considerar que’es mercés a aquesta politica de Pericles que Grècia uèi es considerada lo brèç de la cultura, de la filosofiá e de la democracia Europèa. Pasmens, Aquesta politca èra sustot una estrategia plan calculada de Pericles qu’aviá coma objectiu d’escafar tot dobte que poguèsse aparèisser sus la legitimitat del ròtle de capitalitat qu’aviá assumit la ciutat d’Atenas al dessús de las autras pòlis grègas de la Liga de Delos. D’un costat, aquesta politica fasiá augmentar l’autoestima dels atenencs vers lor ciutat. Aquò solet provocava ja que los atenencs foguèssen orgulhoses de lor ciutat, e, doncas, i trabalhèssen amb mai d’engatjament e de vam, perqué s’i sentián ligats sentimentalament. D’un autre costat, aquesta politica fasiá que “los autres” –es a dire, las autras pòlis– assumiguèssen la capitalitat e lo poder d’Atenas.
 
Abans-ièr èra la Diada Nacionala de Catalonha e, coma o sap tot lo mond, i aguèt una granda manifestacion a Barcelona per demandar l’independéncia de Catalonha. Pendent tot lo matin, çaquelà, se debanèron los eveniments oficials, organizats per la Generalitat e lo Parlament de Catalonha. Los poders publics, amassa amb las cobles que jogavan los imnes nacionals, e los partits, las associacions e la societat civila en general, anèron als monuments de Rafel de Casanova de cada vila e ciutat per l’omenatjar. Abans-ièr los poders publics èran los primièrs a remembrar l’11 de setembre de 1714, es a dire, lo jorn que Catalonha perdèt definitivament lor independéncia politica. Me diretz que tot aquò es de musica que servís per amagar los problèmas vertadièrs dels ciutadans catalans. E ben, non. Aquesta mena d’eveniments de remembrança istorica servisson per reivindicar l’istòria, los poders, los dreits e las leis pròpris de Catalonha davant un Estat Espanhòl cada còp mai centralista. Òc, que Catalonha a plan de problèmas de caire economic, es vertat. Mas per combatre aquestes problèmas reals de la Catalonha d’auèi dins un mond cada còp mai global, las solucions devon èsser glocalas. Dit d’un autre biais: Catalonha deu recuperar totes los poders qu’aviá abans lo 1714, per tal de gerir melhor la realitat d’auèi. Òc, que lo Rafael de Casanova e l’11 de setembre son de mitificacion de l’istòria vertadièra. Exacte. Coma en Atenas. 
 
Precisament, ièr foguèt lo 12 de setembre, aquò’s, l’anniversari dels 799 ans de la batalha de Murèth, ont lo Comte de Tolosa perdèt la guèrra e, doncas, lo poder contra los franceses. N’i a que dison qu’aquela batalha foguèt capitala per comprene la carta politico-administrativa de l’Euròpa d’auèi. Non o sabi pas. En tot cas, çò que sembla clar es qu’aquela batalha foguèt un eveniment incommensurable dins l’istòria politica –mas tanben sociala, culturala e lingüistica– d’Occitània. Que los Presidents de la Region Miegjorn-Pirenèus e lo Conselh Generau de Garona Nauta, amassa amb lo Cònsol de la Comuna de Tolosa, non ajan encara instaurat un grand eveniment institucional cada annada per aquesta data per remembrar aqueste eveniment istoric, sonque se pòt interpretar coma una mòstra d’ignorància prigonda de la pròpria identitat e de la pròrpria istòria politica, o ben, coma una attitud politica qu’en d’autres païses seriá, dirèctament, responduda amb l’ostracisme. Coma en Atenas.