Ovalia ei un país qui’s sembra hèra ad Occitània. Lo monde qu’i pòt parlar hòrt e viste, pas tostemps avisadament, a còps los lèds noms e los chafres charmantins que bronzinan au ras de las aurelhas, mès los afronts que son lèu desbrombats, n’an pas la medisha valor qu’endacòm mei. En daubuas civilizacions, lo hèit de díser ”Qu’ès un con” significa que los dus interlocutors seran enemics a mòrt entà çò de mei de la vita. En çò nòste, per astre, lo vin o lo pastís que suenhan las plagas mei plan que non pas lo mercurocròme.
 
A man dreta, l’André Boniface, un de las estelas de la nòsta cronica, retirat prestigós ed ancian tres-quarts centre deu Mont e de l’equipa dita de França. L’endeman de l’encontre entre lo Mont e Tolon, be s’ei acarat au club sancèr de la rada, titulari eth tanben d’ua cronica dens aqueras colomnas. Lo landés que comentèc çò qui s’èra debanat suu prat en tot aborrir ua pinha dab ua frasa drin critica: “Que’m soi hèit cagat quaranta minutas”. De notar que’n demoran quaranta autas mentre las quaus lo Boni s’ei divertit, per deduccion. Pas arren de navèth, ne serà pas lo purmèr ni lo darrèr còp qu’un tau jutjament be’s hè enténer a la sortida d’un estadi. Mès l’autor que horniscoc en tot parlar d’ua “equipa de miliardaris qui ne pròvan pas arren”. Un drin rufe, qu’ac cau con·hessar. E que concludiscoc: “Quan saps quin aqueth monde son evaluats e pagats, que’ns poderén auherir un aute espectacle”. La polemica èra lavetz aviada a la mòda fotbalistica, dab solide la Zahia de manca.
 
1 a 0 tau Lanusquet.
 
A man esquèrra, lo president deu club de Tolon, lo Morad Bodjellal, qui, solide, ne podèva pas demorar atau shens de respóner arren. Au lòc de dehéner los sons jogaires, que passa a l’ataca en trufà’s: “Qu’èi tornat véser un encontre de l’epòca en blanc e néguer (L’epòca quan l’André Boniface jogava, ndlr). Que’s jogava tan au ralentit qu’èi cresut lo men legedor DVD avèva un problèma”. Eficaç, mès pas pro peu president deu RCT qui hornís còp sèc: ”Me demandavi pr’amor lo rugbi avèva tan tardat d’adoptar l’arbitratge video, qu’èi comprés: n’èra pas mauaisit d’arbitrar a velocitat vertadèra”. Rebecada deu president entà sosténguer la soa equipa, qui a l’avantatge de demorar dens l’estille plasent.
 
Egalizacion deu Provençau: 1 a 1.
 
Dinc ad aqueth moment, las picas mutuaus n’avèvan pas de qué desarrigar un pin o ahonar la flòta, mès vaquí qu’arribèc lo tresau òmi, un nomat Bernat Lapòrta, apracticaire deu club deu bròt de muguet, hèra entenut en matèria de gasanhas, ancian ministre deu Sarkozy mès tanben non-pair deu dròlle de la Rashida Dati, qu’aquò sia dit ed entenut. Ne’s passère pas atau… Lo ton que cambièc còp sèc: “Se balham poder a l’André Boniface qui a tot mancat dens la soa vita, tà on vam lavetz? Jo, deman, me’n vau díser a Hollande çò qui cau hèr.” Cau saber que, dens l’aròu d’amics deu Bernaton, “tot mancar dens la soa vita” que vòu díser non pas aver ua Rolex a l’edat de quaranta ans … De teorica suu jòc practicat a tau o tau epòca, coma ua sòrta de debat entre los Ancians e los Modèrnes, qu’èram passats aus trucs personaus. Ne mancava pas sonque ua punta de vulgaritat, qu’estoc lèu hèit: “Qu’ei amusant pr’amor qu’èi recebut vint tèxtos (Ès segur, pas vint-e-dus? ndlr) d’ancians jogaires de Besièrs e d’autes clubs qui’m dison: Ei mervelhós, aqueste conàs que clavarà la soa gola.” Aquò que s’apèra evocar lo sosteng de prestigiós anonimes e s’escóner darrèr d’eths entad tirar ua lordèra.
 
Avantatge taus Tolonés, mès carton jaune au Bernat pr’amor de maujòc: 1 a 2.
 
Ataca personau contra ataca personau, lo Montés que renvia sagetas deu medish escantilh. En tot parlar deu Lapòrta, manager de Tolon: “Ne s’ei pas jamai hèit la mei petita estòrça a Twickenham o a l’Arms Park, n’a pas jamei marcat lo rugbi”. (Com jogaire benlèu pas, meilèu com apracticaire, ndlr). E pam, boha-t’ac! Las desbatiadas, los escarnis e los arneguets que rasejan, aquò que s’apèra uei lo dia en lengatge jornalistic ua polemica, deu grèc “Πόλεμος”, la guèrra.
 
Mèrca (finau?): 2 a 2.
 
Qui a ganhat? De segur non pas lo rugbi. Qui a rason? Vai-te’n saber, Carles. Benlèu aquò n’èra pas que lo centau episòdi de la discuta (o de la polhada) entre vinile e digitau, entre bal-museta e techno, entre amatorisme e professionalisme, o entre capborruts e baish-deu-bonet. Mès, de tot biaish, shens d’aqueths, la vita seré meilèu avegiva, non pas?