Qu’aimi plan los vilatges de vacanças, pr’amor que son los sols endrèits on se pòt conéisher lo bonur vertadèir…Los sols endrèits on se pòt pausar las cuentas dens la tistèra de l’entrada atau de non pas mei aver arrés dens lo cap, sonque lo plaser de víver.
 
Lo vilatge de vacanças que vos conti, es solide, çò que se hèi de milhor: se sona “lo Paradís”! Lo paradís vertadèir: bèra vista, bona biòca, bon ambient. Lo paratge!
 
Egau, aquí tanben i a los que son pas com los auts: los romegós, los pesca-luna, los que vòlen cambiar lo monde. Aqueths que se penchan deu cèu enlà, a la limita de la casuda per espiar devath sus tèrra, on viven los òmis.
 
Atau una d’aqueras amnas alaissadas, un jorn que se còthvirava per milhor espiar, apercebut una cramba pichona dab dus lheits bessons.
 
Un d’aqueths lheits èra pres per una gojatina que sa mamèta li lègiva “Los malurs de Sofia”.
 
La petita escotava, los ulhs esmiraglats virats de cap a la Dauna vielha.
 
Es pr’amor d’aquò que nòsta amna deu paradis se decidit de tornar vàser: per aqueth bonur de totjorn, per aquesta patz que digun li puirà pas jamei balhar.
 
En un clinhet d’ulh, se trobèt dens lo segond lheit vuide, atau com un drollèt que riseva e que tremolava de paur deus malurs de Sofia, pr’amor que los malurs deus auts que hésen totjorn ríser e plorar.
 
Aquò s’avè podut durar, mes lo temps passèt e un jorn, li dishuren que d’ara enlà, li farré saber legir: “Per se contar las istuèras tot solet”…Atau disèvan los grans. Los grans que saben tot.
 
Eth, lo drollet, n’avè pas arrés contra, pr’amor que tots los mainatges an enveja de vàder grans. Jà se dobtava que lo bonur s’anava demesir chic a chic…
 
Adara, i avè pas mei Mameta, mes una Dauna deu davantau blu, una regenta, la que guarda l’escòla e que hasèva paur. Falut préner coratge, medish s’èra plan agradiu de jogar dab las letras, de se las amassar, de las ordenar. S’ensenhava pro viste…
 
Es per aquò que non comprenèt pas briga quan se botèt a cridar la regenta. Es qu’un jorn s’enganèt, e sabetz com es interdit de s’enganar! Mei que cridava la regenta, mei que s’enganava, e mei que s’enganava, mei que cridava la regenta.
 
A la fin de l’escòla, s’avè ensenhat de carar e d’aubeïr. N’avè pas mei enveja d’apréner. Mes que sabèva aubeir.
 
Quan sabut legir, l’ahar ne s’acabèt pas egau: adara li faliva escotar! E tornar escotar. Escotar de las istuèras que contavan los mestes, que non compreneva pas guaire e que s’en trufava bèth! Mes faliva escotar, carar, aubeir, e apréner.
 
On èra passat lo bonur, lo bonur de cada jorn? On èra la Mameta que legiva “Los Malurs de Sofia”? Lo dròlle jà sentiva que n’avè pas mei enveja de ríser deus trabucs de Sofia: èra plan mei aucupat de tremolar deus sons malurs!
 
Que har? I avè engana! N’èra pas pr’aquò qu’èra vasut!
 
Mes, lo qu’es vasut un còp, ne pòt pas tornar au Paradis: nòsta amna alaissada avè tastat deu sentit deus òmis.
 
Cambiar lo monde? N’i faliva pas soscar! Un mainatge es petit e digun l’escota.
 
Vosauts qu’avètz desbrombat, espiatz los mainats: en jogar, se contan de las istuèras atau de se héser ríser e plorar, e aquò digun los i puirà tirar.