Tristesa! L’estiu s’acaba lentament e mi fau confessar qu’ai pas fòrça seguit leis actualitats, e mai leis informacions dau Jornalet! (Serai punit per aquò, o sabi.) E coma siáu pas encara tornat en país nòstre, cu sap quala suspresa m’espèra? Bensai Catalonha es ja independenta? O ben a l’encontrari, la manifestacion de l’11 de setembre auriá solament acampat trenta colhons catalanistas e lei dos sòcis dau PNO dins aquela bòna vila de Barcelona? E perqué pas (fau somiar un pauc), bensai que l’IEO a enfin capitat de fargar de projèctes que van servir a de bòn la causa occitana?
 
Anem, mi trufi, o sabètz. Dins lo mond de uei, e mai de l’autre costat dau planeta, si pòu pas ren mancar. Aürosament lo Facebook m’a acompanhat aqueste estiu. Sens aquò, auriáu jamai sauput que ma cosina aviá manjat de favolhas a la plaja de Bunifaziu o que mon anciana professora de filosofia de licèu aviá crompat dos quasèrns roges (pichons cairèus, se me remembri ben) a Carrefour per la rintrada escolara. Auriáu ren sauput de la vida extraordinària de meis “amics”, qu’un marrona de trabalhar tot l’estiu e que l’autre es pas content perque i a pas ren de faire. Imaginatz, sens connexion a la tela, auriáu tanben mancat la sortida de l’iPhone 5. Lo “mai fin, mai leugier e mai rapid” de l’istòria de l’umanitat! Que leis ecologistas modèrnes fan seguir tot un molon d’articles per explicar qu’es una vergonha sociala e environamentala (lo tot mandat dempuei de maquinas Apple, evidentament!).
 
Bòn es verai, aquí exagèri perque ieu tanben siáu una victima dirècta de Facebook. Ai pas resistit a la temptacion de partejar un pauc de ma vida que pasmens, e mai ieu la tròbi pas grandament apassionanta. Mai mi pòdi pas empachar de pensar au mau que fa aquel esplech per la comunicacion entre lei gents. Ai arrestat de creire en la magia de Facebook quand mi siáu avisat que dos amics que demòran dins lo meteis ostau comunicavan regularament gràcias au “f blau”. Tanben fau pensar ai gents qu’an causit, lei paures, d’èstre pas sus Facebook e que passan a costat d’informacions perque son pas dins la “nòrma”. Aürosament per nòstra santat mentala, leis occitans son pas de fanatics dau Twitter, que personalament mi demandi totjorn a qué pòu servir mai.
 
Mai fin finala meis amics son pron normaus, per lei comparar per exemple amb lo jogaire anglés de fotbòl Joey Barton, que dempuei qu’a pausat lei valisas a Marselha, arrèsta pas de tweetejar e facebookejar. Sabèm tot de sa vida: ont a passat la serada, lo filme DVD qu’a causit e mai la color de la cambra de son pichon que l’espèra de l’autre costat de la Marga. Es simple: en mens d’un mes, m’a mai desirat la bòna nuèch que ma maire dins tota ma vida. Mi demandi coma tròba lo temps per jogar au balon, aquel òme.
 
Enfin, l’estiu s’acaba, donc, mi fau tornar e metre aqueste article en ligam... sus Facebook!