Conoisho un amic qu’èra un doctor en lenga, cerchèt de viure professionalament de l’occitan dins una facultat, mas èra ren dal bòn bòrd intelleitual, capitèt ren. Meme se li diguèron que i èra deguna plaça per èl, al revenge los professors en plaça volián son trabalh original. E aquel que li prenguèt la plaça ausèt li dire: “Alora, après la tèsi, lo suïcidi?”. Qualquas annaias après, aquèl que prenguèt la plaça copiava sas recèrchas.

Conoisho un amic que cerchava de parlar e desvelopar l’occitan dins son entorn, mas passava per un original ò quitament per un fòl. Se parlava solet dins sa tèsta. E se demandava s’èra verament un fòl, vist qu’es sempre mat lo que ditz: “tots los autres son jòbis”. E mai, dins la familha èra vist coma un “original”, gentilhet mas un pauc penible ambé sas istòrias de lenga.

Conoisho un amic que per revenge, un li copèt las subvencions per que pueishe plus trabalhar ambé son associacion occitanista.

Conoisho un amic que rendèt de servicis al monde, mas que degun l’ajuèt quora aguèt besonh.

Conoisho un jove qu’èra motivat per entrar dins una associacion, mas degun voliá que las causas boleguèsson e cadun èra estachat al siu pòire (poder).

Conoisho un amic qu’entrèt dins un partit politic per far d’entrisme e provar de chambiar la vision sus l’occitan. Se faguèt fagocitar e avant de pérder totas sas illusions, s’en anèt.

Conoisho un amic qu’entrèt dins un partit politic occitanista, aguèt de problèmas de la part dal mitan occitanista cultural. Era lo marrit partit semblava ò alora chaliá ren sortir dal reng e ren prepausar. Diguèron, aquel es marcat a X, es un pantaisaire. Aguèt de mal de se far acceptar e èra catalogat.

Conoisho quitament un amic qu’èra occitanista e franc-maçon -èra ren lo primier-, cerchèt de sensibilisar sa lòtja (= son associacion) a la causa occitana, capitèt gaire ò tant pauc. Un jorn publiquèt un libre occitan e volguèt lor far una presentacion sus, mas sa lòtja refusèt.

Conoisho un amic que li siguèt reprochat de se presentar a d’eleccions -en defénder un programa occitanista- perqué despendiá d’argent en plaça de l’investir dins la cultura. Qualquas annaias après, aquel donaire de leçons se presentava a d’eleccions e èra elejut.

Conoisho un amic que colleitèt la lenga parlaia per los locutors naturals per salvar ce qu’èra ancara present d’occitanofonia naturala. E li siguèt reprochat d’o far, siguèt acusat d’una vision arcaïca de la lenga. E après un s’estona dal trenc entre occitans, occitanofònes e occitanistas.

Conoisho un amic que fai de benevolat dins l’occitanisme e que de monde de l’occitanisme professional li dòna de leiçons. Mas quora an besonh d’info, l’apèlan.

Conoisho un amic que diguèt, seriá temps per l’occitanisme de far lo bilanç de son auvari e de far d’autocriticas. Mas tre que durbèt la bocha, se faguèt ramassar. Al micado, ren dèu bolegar.

Conoisho un gus que sap gaire de causas, mas coma es al pòire, es el la veritat.

Conoisho de monde que per aver un trabalh, son anats veire lo partit politic lo mai potent e i an près la carta. D’autres per aver un pòste dèvon i far alegença.

Conoisho de monde que se díson dubèrts ò quitament occitanistas mas que n’an que per lor dialeite. E mai, l’espandísson da pertot e mesprèson la realitat d’autres dialeites. E quora un s’ocupa d’un autre dialeite que lo lor, lo tàxon de localista. Belèu an paur de la concurrença e/ò son dialectocentrats.

Conoisho de monde que vorrian que las causas boleguèsson, mas d’uns o vòlon ren.

Conoisho de monde que crèson sempre a las promessas.

Conoisho de monde que sàbon mas que se tàison.

Conoisho de monde qu’aspèra.
 
Coma ren pérder la fed?