Divendres 14 de seteme, doas oras deu vrèspe, Jonieh, Liban, silenci e quietud mieiterranenca sus la vila portuària. Atmosfèra cauda e umida. Uns òmes son a humar sus ua placeta, autes espèran davath un aubre un passagèr potenciau entau lor taxi. Acabi d’arribar au país deu Cèdre e me soi a hèr la dromida dins la calor estivala...
 
Sobte, totas las campanas de las glèisas deu país se botan a cridar a plen de cap, desvelhant còsses e còrs de milierats de libaneses fidèus. Fidèus, pr’amor qu’aquestas campanas cantan l’estrambòrd d’un país que recep aquera dimenjada “Baba Benedictos”, autaments conegut com le papa Benaset XVI. Que, au Liban, la religion es quicòm essenciau, e encara es pòc díser... Unic país arabi on les crestians e les musulmans son a quasi paritat, l’apertenéncia religiosa defineish l’identitat d’un libanés, plan abans l’origina regionala, las idèas politicas, o le mitan sociau. Basta de pujar dins un d’aquestes busses privats que còrren l’autorota costièra ende comprénguer: s’i ved tants objects religioses que pareishen mes capèras que transpòrts en comun. Es vertat que le mens religiós deus òmes e haré mila pregàrias en observar le biais de condusir aicí! Encara que nos caldré definir de qué es la religion. Parlar de crestians o de musulmans seré fòrça tròp simple dins un país on les crestians contan ontze confessions diferentas, e les musulmans quate.
 
Aquera dimenjada, les crestians maronitas, armenians e melkitas grecs, celebrèn la venguda deu patriarca de Roma, comunaments aperat “papa”, cap de las loras glèisas quan seràn autonòmas pr’aquò. En efèit, les maronitas per exemple, comunitat crestiana mes importanta deu Liban, contunhan de pregar segon le lor rite, en arabi e en siriac, lenga parlada dins la region abans de la colonisacion araba. E les lors caperans se pòden maridar.
 
La religion com factor d’identitat doncs. Èm fòrça lonh aicí de tota nocion de laïcitat. E la coabitacion de las fiertats exarcerbadas de cada comunitat non se hè pas sense tensions. Mès, quan ua personalitat internacionala veng au Liban, le nacionalisme libanés es mes fòrt que tot. Totas las cadenas de television parlan pas que d’aquò, musulmanas e crestianas. Cada pont de l’autorota es vestit d’ua bandaròla damb la fòto deu papa. Les drapèus blancs e jaunes deu Vatican penjan a totas las finèstras. E son dos joens qu’estón causits ende convidar le papa au Liban, un crestian e ua musulmana, ende celebrar la convivéncia ancestrala entre las religions aicí. Bèth imatge, plen d’espèr e de sauneis. Basta que sia pas un vòt pietadós! Inch’allah!
 
Aicí le País de l’amor de lonh, adishatz e yallah bye! 



_____
*  “Benaset le Ben-Aimat”, expression cantada peus joens le jorn de la venguda deu Papa a Bkerke, Liban