Qui ès tu, que nos vengós encrumar le cèu tant blu d’un vrèspe mediterranenc? Qui ès tu, que tornèc pintrar de soja e de sang la Petita Montanha¹ de Beirot que passejava fièrament dins la siva nòva rauba en flor, plena de jòia e d’espèrs? Qui ès tu, e de qué cercavas aqueste matin entre l’estanquet on nòvis èran a béver promessas e le burèu de pòsta on ua menina mandava ua letra aus sius dròlles installats en Austràlia, França o Brasil? Qui ès tu, e de qué pensavas abans de cobrir d’ua masca de paur e de tristessa las caras risentas e innocentas deus badaires beirotins? Qui ès tu?
 
Disen les jornaus que vengues deu país vesin que capita pas de reconéisher l’independéncia de ta soreta venguda adulta. Que ton òdi veng d’un desèr tròp gran d’unir l’Orient Mejan dins un immense empèri de Bagdad dinc a Tripòli. Disen tanben que volèvas venjar la mòrt d’un libanés fidèu – com mantuns – au tiu saunei. Mès le tiu caprici còsta car. Còsta le prètz deus mòrts, chifras dins las notícias mès lagremas sense fin dins les ostaus. Còsta le prètz de l’espèr dins l’avenidor ende un país que dèisha pas de se vueitar de las sivas fòrças: joens que capitan pas mes de pensar la possibilitat d’ua vita tranquila aicí.
 
Qui ès tu, que nos desvelhès d’ua saunejada, tròp polida entà èster vertat? Nos volèvas brembar qu’a quaranta quilomètres d’aicí, la vila lutz de Damasc coneish pas qu’ua longa nèit d’estelas assassinas dempèi mes d’un an? Te calèva pas preocupar, ja l’errància de centenats de sirians en çò noste, au ras de las rotas, un matalàs plegat sus l’esquina com sola saca de viatge, nos crida cada jorn a plen de cap l’orror de la guèrra e l’urgéncia de l’ajuda. De qué volèvas doncs, lhevat tisocar un huèc que ja mudèc en desèrt la region on, hè cinc mila ans, comencèc l’istòria umana? 
 
Qui ès tu? Benlèu qu’ac saberam pas jamés. Atau passan las causas aicí. E les caps de la Revolucion deu Cèdre, que liberèc le Liban de la preséncia militària siriana en 2005, contunhan de càger, messes aprèp messes, sense conéisher les noms, quitaments pas un nom, deus responsables.
 
Qui ès tu, e de qué volèvas en pausar un linçòu de cenas e de desespèr sus ua plaça cada jorn mes e mes ensorelhada per le lum de la convivéncia entre crestians, musulmans e druzes, entre libaneses e estrangèrs, ensajant de trobar un biais locau d’adaptar la modernitat, sus un caminòt tòrt e regde mès dins la jòia, la libertat sempre mes grana, e la patz. Dins aqueste barri crestian d’origina que conescoc tantas nafras pendent la guèrra civila, es aquò ara l’esperit navèth de la plaça Sassin. Es aquò Sassin. Qui ès tu, ac sèi pas. Mès prègui tots les dius ende que vengas pas jamés, vertadièrament, l’assassin de Sassin...
 
Aicí le país de l’amor de lonh, adishatz e yalla bye!
 
                                  
 
Divendres 26 d’octobre de 2012   
 
 


_____
¹ Chafre balhat au barri beirotin d'Achrafiye, situat sus ua pichona sèrra, on la bomba explosèc divendres passat (Cf  au prepaus deus eveniments pendent la guèrra civila, le roman Al-jabal al-saghir d'Elias KHOURY, tradusit en francés (La petite montagne) per las edicions Babel)