A l’atge qu’un gojatòt s’ensenha dab Pair de plantar los claus, lo drollet, eth, s’ensenhava lo latin.
 
E per trobar Pair, i avè pas sonque lo latin, lo martèth podèva damorar dens la caisha deus utis,  cuberta d’una espèssa colca de posca.
 
A l’atge qu’un gojatòt s’ensenha dab Pair de héser au fotbòl, lo drollet, eth s’ensenhava la literatura.
 
E per trobar Pair i avè pas sonque la literatura, lo balon podèva damorar dens un canton de la bòrda.
 
Tots los gojats au monde se son bastits dab Pair: Es Pair que t’ensenha d’estar un òmi, Pair que te vas seguir en tot, pr’amor que i a pas sonque eth per amuishar lo camin…
 
E lo dròlle, eth, se bastit dens lo latin, la literatura, l’istòria e mei l’occitan. Pr’eth, un òmi vertadèir èra pas sonque lo que sap las causas, las causas dau saber…
 
Las causas de la vita, pas jamei se las aprenut pr’amor que pas jamei sabut qu’existivan.
 
Es atau que pravèt,  penjat sus una taula a estudiar, estudiar qu’èra lo tot, lo tot per héser un òmi vertadèir.
 
Quan estut gran, lo gojat  vasut un sabent vertadèir, especialista de tot, manca de vita.
 
Aquò, n’en sabèva pas arrés, dempui las causas las mei simplas, lissar un pantalon o gahar un trin, dinc’a las mei complicadas, trobar una gojata per s’i càser amorós…
 
E los auts acabèren lèu de saber qu’aqueste saberut dau saber, ne sabèva pas arrés de las relacions umanas… Pas jamei s’auré podut pensar qu’existiva lo messorga, e pas jamei mentiva. Mes esturen nombrós los que li menturen…
 
E eth, balhava, pr’amor que li damandavan, shens pas jamei compréner l’engana.
 
Atau comencèren de li damandar quauquas òbras, contra un  sonríser e un mercejament e eth balhava e tornava balhar, pr’amor que daus sonrísers, n’i a pas jamei pron dens la vita.
 
En aqueste temps, li semblava normau, un sonríser contra un trabalh…
 
I ajut çò purmèir quauques estudis, pui un o dus libes e pui un treitat sancèir. Atau trabalhèt  tant e tant que non vesut pas passar lo temps.
 
Quan se morrut la mair, falut egau hornir la biaça, e s’acabèt de compréner que lo trabalh se pagava dab lo sòus e que los sòus te pòdevan har víver.
 
Dab tots los amics que tant sovent li balhava daus sonrísers, aquò, solide non pausaré pas problema…
 
Mes problema que i ajut: digun non podut pas li provesir la moneda de son trabalh, los sonrísers contunhèren, mes los sòus que manquèren tant e tant que vasut lo mei gran trabalhador de las òbras sociaus.
 
Li hasèva dòu, la geina daus amics, quan tornava lo trabalh demandat…Praubes! Que ne lo podèvan pas pagar!
 
Un jorn,  egau, pr’amor que cridava la hami, volut insistir e l’aut se botèt en colèra: anava pas damandar de mei d’estar pagat, jà que li costava pas arrés de trabalhar! E lo dròlle se carèt, tant triste, tant triste d’aver perbocat la colèra. Fin finau, avè plan rason l’amic, jà teneva los sonrísers, perqué damandar mei?
 
D’aqueth jorn enlà, pas jamei gausèt tornar parlar de sòus e  atau tot lo monde s’acostumèt: digun sabut pas mei çò qu’arrivava lo dessèir e on se provesiva lo minjar.
 
E fin finau, an plan rason los amics: perqué s’aucupar de lo que repotèga pas?
 
A cadun sos problemas!