Èran a esperar dens lo frèit de l’invern que vase los 106 eslhèves deu cors d’Occitan de Martina.
 
Risèvan, e de tira sentiri la frairetat, aquesta frairetat que la professora sabut apitar au dehens dau grop e dab sos eslhèves. I avè com un perhum de fisança qu’emplenhava l’espaci, quauquarren que se pòt pas contar, mes que solide, se sent de tira.
 
Nosauts que venévam per héser cantar en occitan. 106 votz! Un chic inquièts, egau: héser cantar tant de mainatges.
 
E la causa se passèt, tot naturalament, dab la medisha fisança que sentirim en arribar: nat crit, nada menaça, tot pareishèva se debanar de feiçon naturau. L’ahar a de qué estonar per lo que coneish l’ambient costumèir d’un colègi en França…
 
La Paròpia es una tota petita ciutat dau sud de Gironda, perduda dens lo pinhadar. I a bèra pausa que los paropians de tradicion an despareishut (o casí) dab la fin dau monde rurau.
 
Mes los navèths paropians son numerós: dempui quauquas annadas, an bastit una tropa de lotiments per i lotjar los praubes que digun vòu pas mei a la vila.
 
Es de díser que la tradicion occitana es plan lunh dau viscut de cada dia de hòrt maintages d’enlà. Es de díser tanben que de “l’estar” tradicionau, los dròlles medish saben pas briga l’existéncia.
 
Egau, son 106 dens lo cors d’occitan: los 2/3 de tots los eslhèves dau colègi.
 
Alavetz, Martina es magiciana? Non! Umana! Orror! Deisha plaça au sentiment?
 
“Son braves”, li dishuri…
 
- “Qu’us aimi”, me responut.
 
E tot es dit. Martina a decidit d’aimar sos eslhèves e ací, aimar vòu díser, “ caminar dab”. Atau son los mainats, atau los i va portar la cultura d’òc, com un utís d’umanitat e benlèu d’umanizacion. Eths qu’ic senten de tira, de tant que son alaissats daus programis, de la paraula que s’i fau tostemps plegar, dau “fau que…” e “qu’as de…”.
 
E son de mei en mei a esperar lo gascon, com una bohada d’aire fresc dens un crum gigant d’obligacions.
 
Au moment que los cors d’occitan en Gironda, son de barrar los uns après los auts per manca d’eslhèves, l’espiada s’estona dau costat de la Paròpia.
 
Benlèu que la Magiciana s’a gahat daus diplòmis superiors, que li balhan atau una competéncia superiora? Lo Capes? Se l’a passat per poder contunhar d’ensenahar, au cap de mantuas annadas. Aqueste “sesam” que shens aquò, pas arrés non se pòt debanar.
 
Benlèu tanben, es una psicològa formada a l’universitat, especialista de la gestion daus grops? Nani, nat diplòmi de psicilogia aplicada, nada competéncia psicanalitica.
 
Es de díser que cadun puiré atau menar un grop de dròlles de cap a la descuberta de la cultura nòsta? Solide, nat besunh d’estar un especialista d’especialitat. Mes benlèu fau quauquarren de plan mei mau-aisit: estar si-medish e acceptar d’ic amuishar. Se balhar lo drèit d’estar, cap aus mainatges e donc, los i balhar tanben, lo drèit d’estar.
 
Aquò se sona lo paratge, un tant beròi mot occitan.