Opinion
Qué esperavas, pecaire?
Son sièis oras del matin quand te lèvas gaireben sens besonh d’alarmas ni de sonetas. Coma un automat començas la jornada, qu’es un pauc mai enlà de la de ièr. Mai enlà de qué? –te demandas cada jorn. I a cèrtas causas que non càmbian jamai, soscas de dins.
Tomba l’aiga sus ton còrs e pagariás per perlongar aquel trocet de vida. Una vida entièra jos la docha non seriá pas una marrida causa, pensas. E preparas lo cafè, aqueste chuc ambrosiac que te pareis del tot indispensable per aver lo vam e lo coratge per i anar. I anam, solide que i anam. I anam e i anirem, te disi ieu a l’aurelha. Que i a cèrtas causas que non càmbian jamai.
E alara prenes los afars e te’n vas. Uèi non serà gaire diferent de ièr. Los romegaires de tostemps te faràn romegar coma tostemps. E los bons amics de tostemps te faràn sorire coma tostemps. I a cèrtas causas que non càmbian jamai, te ditz la collèga qu’aimas plan.
Comptas cada ora que passa. Sovent i soscas: soi ont vòli èsser vertadièrament? Seguisses las obligacions coma lo tic-tac del relòtge que marca que lèu aniràs manjar. Quand arriba aquela ora critica, non sabés jamai de qué as mai enveja se de manjar o de t’estancar. Las doas causas, resumisses a la fin mentre dises a la tiá collèga que i a cèrtas causas que non càmbian jamai.
Partisses e non i a grand causa dins lo frigidari. Una tomata obèrta. Una saqueta de salada prefabricada. La botelha de vin ranci. Fa longtemps que tot demora aital. Cada còp que vas far las crompas te dises que fin finala non val lo còp de crompar tròp de causas pr’amor qu’aquela setmana non i seràs gaire a l’ostal. E aital cada setmana. Qu’o sabèm plan que i a cèrtas causas que non càmbian jamai.
E passas lo ser a vistalhar una premsa que, emai se cada jorn te sembla mai trista, non pòdes evitar de l’espiar. E contunhas. Fins qu’arriba l’ora que deuriás manjar quicòm, mas as la canha de te preparar qué que siá, e davalas per ensajar de crompar quicòm de ja preparat. E te daissas caire, de nòu, coma cada ser, sul lièit. E aquí vendriái e te diriái que i a cèrtas causas que non càmbian jamai. O esperavas? Lèva-te d’un còp, pecaire! Tira-te la guitèra e met un pauc de vida dins ta vida. Lava-te la cara. Lava-te l’arma. Lava-te. E sona-me.
Tomba l’aiga sus ton còrs e pagariás per perlongar aquel trocet de vida. Una vida entièra jos la docha non seriá pas una marrida causa, pensas. E preparas lo cafè, aqueste chuc ambrosiac que te pareis del tot indispensable per aver lo vam e lo coratge per i anar. I anam, solide que i anam. I anam e i anirem, te disi ieu a l’aurelha. Que i a cèrtas causas que non càmbian jamai.
E alara prenes los afars e te’n vas. Uèi non serà gaire diferent de ièr. Los romegaires de tostemps te faràn romegar coma tostemps. E los bons amics de tostemps te faràn sorire coma tostemps. I a cèrtas causas que non càmbian jamai, te ditz la collèga qu’aimas plan.
Comptas cada ora que passa. Sovent i soscas: soi ont vòli èsser vertadièrament? Seguisses las obligacions coma lo tic-tac del relòtge que marca que lèu aniràs manjar. Quand arriba aquela ora critica, non sabés jamai de qué as mai enveja se de manjar o de t’estancar. Las doas causas, resumisses a la fin mentre dises a la tiá collèga que i a cèrtas causas que non càmbian jamai.
Partisses e non i a grand causa dins lo frigidari. Una tomata obèrta. Una saqueta de salada prefabricada. La botelha de vin ranci. Fa longtemps que tot demora aital. Cada còp que vas far las crompas te dises que fin finala non val lo còp de crompar tròp de causas pr’amor qu’aquela setmana non i seràs gaire a l’ostal. E aital cada setmana. Qu’o sabèm plan que i a cèrtas causas que non càmbian jamai.
E passas lo ser a vistalhar una premsa que, emai se cada jorn te sembla mai trista, non pòdes evitar de l’espiar. E contunhas. Fins qu’arriba l’ora que deuriás manjar quicòm, mas as la canha de te preparar qué que siá, e davalas per ensajar de crompar quicòm de ja preparat. E te daissas caire, de nòu, coma cada ser, sul lièit. E aquí vendriái e te diriái que i a cèrtas causas que non càmbian jamai. O esperavas? Lèva-te d’un còp, pecaire! Tira-te la guitèra e met un pauc de vida dins ta vida. Lava-te la cara. Lava-te l’arma. Lava-te. E sona-me.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
E Garona passa sempre l'aiga !
Que sembla lo Marçal que t'a gahat lo còp de blues (o dilhèu e caleré díser blaues?) de fin d'agòr. Lo clima de Tolosa n'ei pas lo de Barcelona, que s'i cau adaptar ! En tot cas, lo tèxt qu'ei beroiet, que tròbi jo.
Unas causas non càmbian jamai, a vista de nas, coma lo riu davant tos pès. E pasmens, l'aiga non i es jamai la meteissa, d'una estona a l'autra… E cada jorn passat n'es un de mens a passar. Cada jorn s'acorta lo fial d'Ariana que te religa a la sortida del laberint. Totun…
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari