“Quand la justice a parlé, l’humanitédoitavoir son tour“.
Pierre Vergniaud (Deputat girondin 1753/1793).
 
 
Èra un d’aqueste divendres dessèir, au cap d’una mesada de preparacion: los eslhèves de Martina rencontravan Gric de Prat atau de pertajar l’empont lo temps d’un concèrt…
 
Poesia de “potonors” çò dishut un legidor dau Jornalet de la setmana passada en parlar justament de l’article sus aqueste grop de mainatges e sa professora…
 
Benlèu! Mes, egau, s’èra aquò que nos mancava tant? A nosauts, a vosauts, a tots, e tanben… ad eth!
 
Alavetz pesquèri quauques trocinets de la serada, atau de vos deishar jutge dau plaser daus que s’i trobèren… E fin finau, devem tant mespresar çò que nos ajuda a víver?
 
Lucia contava:
 
“La Dauna s’èra sheitada sus una de las cadèiras de davant, dab la cara aturada, se pòt pas díser que semblava s’enujar, non, sonque pareishèva de non pas estar aquí.
 
Aquesta espiada me hasut dòu, non sèi pas perqué, mes s’i legiva una pena de las granas… Alavetz, virèri la flaüta cap a era e joguèri sonque per era.
 
Nos espièrem l’una e l’auta e mendre aqueste trocinet de temps, i ajut sonqu’era e jo…
 
Quan virèri l’espiada, poscuri véser que la dauna sonrisèva. E totas las oradas de trabalh que sudèri per m’ensenhar la flaüta me pareishuren de las aisidas…
 
Sonque per aqueste moment, ma serada estut enlusernida”.
 
Martina contava:
 
“Èi vist plorar un pair, que lo son mainat venèva de cantar! Sauram pas perqué plorava atau. Solide, que i causas a l’ostau que ne son pas de las aisidas…
 
Un pair que pas jamei aví vist e que me dishut, estonat de la sua esmauvuda, que siï pas jamei vinut solet a una serada occitana.
 
- Faliva que canti lo dròlle per me har venir!”.
 
E jo me remembri:
 
“Èran tots a cantar… Aqueste cant tradicionau tirat dau hons dau temps… Se canti…
 
Nat mainat ne podèva endevinar las annadas que passerèn dempui que se cantèt aquò prau purmèir còp. Tots que pensan lo temps com nau (com eths) e tots se pensan immortaus…
 
Alavetz que hasut espelir l’esmauvuda?
 
Un dròlle començèt de levar los braç, atau com se hèi dens los concèrts de mòda, pui un aut, pui un aut enqüera, pui tots se botèren a se balandrar lentament.
 
Las votz joenas pujavan claras dens lo cèu de la sala e lo cant vasut sancèir. Aqueste dessèir medish los mainatges s’avèvan maserat lo temps e dab eths la cultura occitana”.
 
Segur, aqueste divendres d’ivern, n’avem pas capvirat lo monde, sonque avem partejat un tròç de vita. Doman serà un jorn com los auts e cadun tornarà trobar los trabucs e las cuentas.
 
Mes sauram que moments atau pòden existir per esclairir la vita vitanta, trencar la soletat e esperar dens los auts. Es en seguir aqueths camins que la nòsta cultura pòt tornar trobar una rason d’estar.