Opinion
Dinc a quan?
“Homo homini lupus est”.
(Plaute)
Quan lo dròlle arribèt au colègi prau purmèir còp, li vinut a l’idèia de comptar las evaluacions que li faliva respóner: ne’n trobèt 86 enter lo mes de seteme e lo mes de mai. Casi una cada jorn, dab la carga d’engueish suenhosament entretenuda pr’aus professors e per las familhas…
Sufrir per doman, benlèu, mes sufrir… Egau, lo dròlle èra un petit hardit: engoliva las remarcas agras, disèva “ òc” a las repotegadas professoraus e lo dessèir a l’ostau, trabalhava e tornava trabalhar…
Ací èra lo secret de l’escasuda escolara: carar e trabalhar…
Com es possible qu’una de las mei granas aventuras umanas, la coneishença, s’aji atau podut mudar en una chauchavielha que te harí refusar a un ninon lo bonur de vàser?
Com lo saber qu’endralhèt los òmis suu camin de l’umanizacion, com las rasigas de la civilizacion, las que cada mainatge diuré saunejar d’arrecaptar per gahar sa plaça dab los òmis, s’an podut atau virar au desgost totau?
Com, e benlèu perqué?
Quan passèt lo bachellierat, lo gojat se pensava sauvat! A l’Universitat li ensenharin causas de son gost, causas de las utilas per la vita de doman…
Mes a l’Universitat, tot tornèt començar! D’aqueste temps que vos parli, l’universitat avè gahat lo sistèmi de contraròlte de contunh, e quan disi de contunh, es pas una faiçon de parlar: los examens, las interogacions, los rapòrts se seguivan tant e tant que vasut impossible de tastar lo gost dau saber…Lo saber, pòrta de l’umanitat, pòrta dau saunèi, tustava dens los esperits estarits e vuides.
Dab los examens, s’en tornèt lo mespretz, benlèu enqüera mei gran que non pas a l’escòla. Los professors de l’universitat deishèren pas de se plànher d’aqueths joens que ne sabevan pas mei arren.
Com es possible que lo darrèir camin cap a la vita de gran, pusquí estar atau un camin de dòu? Au nom de que, un dròlle diuré renonçar de víver lo temps de sos vints ans?
Perqué l’embriaguesa de la purmèira presa de possession dau monde s’acaba dens un andròna?
Perqué o mei lèu per qui?
Quan arribèt au son purmèir mestier, lo dròlle se sentit, enfin, solaçat: acabat las evaluacions, acabat las remarcas que te mian a te pensar pec…
Los purmèirs pas dens la vita professionau son tanben los purmèirs de la vita d’òmi e benlèu de pair. Lo gojat se los saunejava com los de la libertat conquesida…
Mes que s’avèva desbrombat la rentabilitat, e la corsa per ganhar, tostemps ganhar… s’avèva desbrombat las pilulas d’engolir lo dessèir per guardar la plaça que tant d’autes saunejavan…
Mes aquí, sabem perqué, o au mens sabem au nom de que: l’E-co-no-mi-a, la divinitat dau monde de uei…
La maquina de héser los esclaus modernes èra arrivada au cap de son camin in·hernau: tant d’annadas per apréner a renonçar!
Dinc a quan, auram d’acceptar qu’atau, au nom d’un doman que digun sap çò que serà, hasquim víver los mainatges nòstes dens l’engueish e la sosmission?
(Plaute)
Quan lo dròlle arribèt au colègi prau purmèir còp, li vinut a l’idèia de comptar las evaluacions que li faliva respóner: ne’n trobèt 86 enter lo mes de seteme e lo mes de mai. Casi una cada jorn, dab la carga d’engueish suenhosament entretenuda pr’aus professors e per las familhas…
Sufrir per doman, benlèu, mes sufrir… Egau, lo dròlle èra un petit hardit: engoliva las remarcas agras, disèva “ òc” a las repotegadas professoraus e lo dessèir a l’ostau, trabalhava e tornava trabalhar…
Ací èra lo secret de l’escasuda escolara: carar e trabalhar…
Com es possible qu’una de las mei granas aventuras umanas, la coneishença, s’aji atau podut mudar en una chauchavielha que te harí refusar a un ninon lo bonur de vàser?
Com lo saber qu’endralhèt los òmis suu camin de l’umanizacion, com las rasigas de la civilizacion, las que cada mainatge diuré saunejar d’arrecaptar per gahar sa plaça dab los òmis, s’an podut atau virar au desgost totau?
Com, e benlèu perqué?
Quan passèt lo bachellierat, lo gojat se pensava sauvat! A l’Universitat li ensenharin causas de son gost, causas de las utilas per la vita de doman…
Mes a l’Universitat, tot tornèt començar! D’aqueste temps que vos parli, l’universitat avè gahat lo sistèmi de contraròlte de contunh, e quan disi de contunh, es pas una faiçon de parlar: los examens, las interogacions, los rapòrts se seguivan tant e tant que vasut impossible de tastar lo gost dau saber…Lo saber, pòrta de l’umanitat, pòrta dau saunèi, tustava dens los esperits estarits e vuides.
Dab los examens, s’en tornèt lo mespretz, benlèu enqüera mei gran que non pas a l’escòla. Los professors de l’universitat deishèren pas de se plànher d’aqueths joens que ne sabevan pas mei arren.
Com es possible que lo darrèir camin cap a la vita de gran, pusquí estar atau un camin de dòu? Au nom de que, un dròlle diuré renonçar de víver lo temps de sos vints ans?
Perqué l’embriaguesa de la purmèira presa de possession dau monde s’acaba dens un andròna?
Perqué o mei lèu per qui?
Quan arribèt au son purmèir mestier, lo dròlle se sentit, enfin, solaçat: acabat las evaluacions, acabat las remarcas que te mian a te pensar pec…
Los purmèirs pas dens la vita professionau son tanben los purmèirs de la vita d’òmi e benlèu de pair. Lo gojat se los saunejava com los de la libertat conquesida…
Mes que s’avèva desbrombat la rentabilitat, e la corsa per ganhar, tostemps ganhar… s’avèva desbrombat las pilulas d’engolir lo dessèir per guardar la plaça que tant d’autes saunejavan…
Mes aquí, sabem perqué, o au mens sabem au nom de que: l’E-co-no-mi-a, la divinitat dau monde de uei…
La maquina de héser los esclaus modernes èra arrivada au cap de son camin in·hernau: tant d’annadas per apréner a renonçar!
Dinc a quan, auram d’acceptar qu’atau, au nom d’un doman que digun sap çò que serà, hasquim víver los mainatges nòstes dens l’engueish e la sosmission?
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
L’escòla qu’ei l’usina prumèra on se hargan plan los gents sèrvs e submisses que aidaran a perpetuar lo sistèma.
http://www.youtube.com/watch?v=2Tbi-pluTNk
Mercés Sénher Roulet per aquel escrich. Me recòrda de marrits moments educatius dins l'Educacion Nacionalista. Fai plaser de veire que se sentem pas solet e que d'autre monde exprimís clarament çò qu'avem poscut sentir.
Per aver viscut dins un país escandinau, sabi qu'una autra educacion es possible, sens stress e centrada suls mainatges.
Mas ençò nòstre, nos cal engolir las crispacions de la grandor imperialista francesa
Los enfants dèvon estre pron formatats per fin qu'entrèsson dins un solet motle e que pausèsson degun problèm a la societat. Es mai marcant en un sistèma centralista ont degun dèu depassar, ni en idèa, ni en lenga. D'un temps èra en religion.
Excellent article, Eric! Felicitacions! Soi 100% d'acòrdi.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari