Opinion
L’antinacionalisme primari
Un meriti dei sits web en occitan es de quichar de personas d’opinions diferentas vèrs la discussion. Es un dialòg que fonciona en lenga occitana, sus de tèmas d’actualitat de mai en mai divèrs. Es un fenomèn positiu per empénher la lenga d’òc vèrs un pauc mai de normalitat.
Totun, i a un subjècte de discussion que benefícia gaire d’aquela comunicacion facilitada: la question nacionala.
O sabèm, l’occitanisme es devesit sus aquela tematica. D’un caire, i a de corrents apelats patriòtas, independentistas o nacionalistas, amb un pes infim dins l’opinion publica generala, mai que tenon una preséncia de mai en mai fòrta e descomplexada dins l’occitanisme; e cadun sap que me rambi dins aquela tendéncia. De l’autre caire, i a de corrents antinacionalistas que pensan qu’Occitània seriá capabla de se sauvar, culturalament e lingüisticament, sens remetre en causa son apertenéncia ais estats actuaus, que reconeisson sonque una nacion francesa, una nacion italiana o una nacion espanhòla (la question de l’estat de Mónegue es a despart).
L’occitanisme, sus la question, arriba pas solament d’installar de règlas de discussion normalas. Sovent i trobam pas la cortesiá minimala. Ara, lei problèmas se tròban quasi sempre dau costat de certanei personas dau camp antinacionalista. Lo camp nacionalista, eu, a tanben de defauts incontestables —leis ai ja criticats publicament—, mai presenta pas, o rarament, leis actituds lamentablas que vau descriure çai sota.
1. Leis insultes
Se’n son legits concretament, per exemple, dins lei comentaris còntra un recent article patriotic de Terric Lausa dins Jornalet (“Rompedura...”, 4.1.2013). E tre qu’ai sostengut Terric Lausa, ai recebut sus lo còp, ieu tanben, de messatges d’insultes dins Facebook...
2. La marrida fe per deformacion dei posicions nacionalistas
Leis antinacionalistas nos dison regularament que lo patriotisme occitan seriá un factor d’exclusion, un embarrament, un perilh per la convivéncia e la democracia...
Sus aqueu biais d’argumentar, lo sociològ francés Edgar Morin a desvolopat la nocion dau mèstre mot: s’agís d’un mot subrecargat de connotacions negativas, estigmatiza l’adversari e rend la discussion pauc constructiva. Un mèstre mot es sovent au servici d’un argumentari feble, mai es tras que comòde per evitar de parlar seriosament dei questions de fons.
Objectivament, leis acusacions d’exclusion o d’embarrament son inadeqüatas e fòra subjècte. Lei movements nacionalistas occitans an sempre afortit de posicions fermas per la democracia, còntra lo racisme e en favor d’una confederacion pacifica dei pòbles, tant en Euròpa e coma dins la rèsta dau Mond.
3. La marrida fe per refús de discutir
Un còp que lei nacionalistas an desmontat leis arguments feblàs e costumiers, certaneis antinacionalistas arrèstan de respòndre e despareisson de la discussion per un periòde variable.
Pasmens, après quauquei setmanas o quauquei mes, tornan regularament dins lei meteis luòcs de discussion e repetisson lei meteis arguments inoperants, dins una mescla curiosa d’arrogància e d’innocéncia, coma se degun leis aguèsse jamai desmontats.
4. La negacion dau conflicte
Pron d’antinacionalistas concentran son argumentacion sus lei defauts supausats dau patriotisme. Lei discors publics d’un celèbre antinacionalista occitan coma Claudi Sicre, sempre contenon d’atacas còntra lei nacionalistas occitans. Amb aquela maniera de far, oblidan que lo problèma primoridau en Occitània —e indenegable— es pas l’existéncia d’un nacionalisme occitan, mai ben l’existéncia d’un conflicte de lengas qu’es en favor de l’ideologia nacionala francesa e de la lenga francesa.
Non solament la sociolingüistica a demostrat e descrich amb rigor aquela mena de conflicte lingüistic, mai tanben a descrich la tendéncia de refusar d’admetre l’existéncia d’un tau conflicte perque es tròp dificil de l’afrontar e de lo resòuver. Sus aquò, se cau referir ais estudis pioniers dei sociolingüistas catalans coma Rafael Ninyoles, Francesc Vallverdú o Lluís Aracil.
Remarcarem que Claudi Sicre lei cita jamai: preferís far l’apologia dau lingüista francés Henri Meschonnic, que son òbra es fòrça interessanta, mai pauc utila per resòuver lei conflictes de lenga.
Dins nòstre país d’Occitània, lo conflicte entre lei lengas occitana e francesa se dobla d’un conflicte entre doas amiras nacionalas. D’un caire i a la nacion occitana —una nacion primària o etnica segon Robèrt Lafont— e de l’autre i a la nacion francesa —en principi una nacion segondària o politica segon Lafont—. Ara, dempuei leis ans 1980, se sap solidament que la nacion francesa, en tot cas, se concep de mai en mai durament e que donarà jamai la mendre plaça a la nacion occitana. Robèrt Lafont, coma lingüista engatjat, o explicava de mai en mai amb una granda decepcion e amb un grand sentiment de revòlta (vejatz meis articles de Jornalet dau24.9.2012 e dau 1.10.2012).
Un fum d’occitanistas que son antinacionalistas revendican la pensada de Lafont, e an ben rason d’o faire car lo lafontisme es lo ben comun de totei. Mai vòlon pas veire la dimension conflictuala dei rapòrts entre Occitània e França, que tanben Lafont a analisada, e qu’es un tèma fruchós per comprene çò que se passa. Dins leis ans 1990 e 2000, lei pensadas de Robèrt Lafont e de Francés Fontan, inicialament antagonistas, son aparegudas de mai en mai complementàrias maugrat certanei diferéncias prefondas.
Ansin lo patriotisme occitan, s’es encara feble dins l’opinion publica, es en tot cas una vision lucida sus lei conflictes de lenga e de nacion que nos son impausats dempuei lei nacions dominantas. Lo nacionalisme occitan es una votz normala dins lo debat democratic, que totei an lo dever morau de la respectar e de la laissar s’exprimir. Es ben çò mendre quand invocam la convivéncia, lo paratge e la larguesa...
Totun, i a un subjècte de discussion que benefícia gaire d’aquela comunicacion facilitada: la question nacionala.
O sabèm, l’occitanisme es devesit sus aquela tematica. D’un caire, i a de corrents apelats patriòtas, independentistas o nacionalistas, amb un pes infim dins l’opinion publica generala, mai que tenon una preséncia de mai en mai fòrta e descomplexada dins l’occitanisme; e cadun sap que me rambi dins aquela tendéncia. De l’autre caire, i a de corrents antinacionalistas que pensan qu’Occitània seriá capabla de se sauvar, culturalament e lingüisticament, sens remetre en causa son apertenéncia ais estats actuaus, que reconeisson sonque una nacion francesa, una nacion italiana o una nacion espanhòla (la question de l’estat de Mónegue es a despart).
L’occitanisme, sus la question, arriba pas solament d’installar de règlas de discussion normalas. Sovent i trobam pas la cortesiá minimala. Ara, lei problèmas se tròban quasi sempre dau costat de certanei personas dau camp antinacionalista. Lo camp nacionalista, eu, a tanben de defauts incontestables —leis ai ja criticats publicament—, mai presenta pas, o rarament, leis actituds lamentablas que vau descriure çai sota.
1. Leis insultes
Se’n son legits concretament, per exemple, dins lei comentaris còntra un recent article patriotic de Terric Lausa dins Jornalet (“Rompedura...”, 4.1.2013). E tre qu’ai sostengut Terric Lausa, ai recebut sus lo còp, ieu tanben, de messatges d’insultes dins Facebook...
2. La marrida fe per deformacion dei posicions nacionalistas
Leis antinacionalistas nos dison regularament que lo patriotisme occitan seriá un factor d’exclusion, un embarrament, un perilh per la convivéncia e la democracia...
Sus aqueu biais d’argumentar, lo sociològ francés Edgar Morin a desvolopat la nocion dau mèstre mot: s’agís d’un mot subrecargat de connotacions negativas, estigmatiza l’adversari e rend la discussion pauc constructiva. Un mèstre mot es sovent au servici d’un argumentari feble, mai es tras que comòde per evitar de parlar seriosament dei questions de fons.
Objectivament, leis acusacions d’exclusion o d’embarrament son inadeqüatas e fòra subjècte. Lei movements nacionalistas occitans an sempre afortit de posicions fermas per la democracia, còntra lo racisme e en favor d’una confederacion pacifica dei pòbles, tant en Euròpa e coma dins la rèsta dau Mond.
3. La marrida fe per refús de discutir
Un còp que lei nacionalistas an desmontat leis arguments feblàs e costumiers, certaneis antinacionalistas arrèstan de respòndre e despareisson de la discussion per un periòde variable.
Pasmens, après quauquei setmanas o quauquei mes, tornan regularament dins lei meteis luòcs de discussion e repetisson lei meteis arguments inoperants, dins una mescla curiosa d’arrogància e d’innocéncia, coma se degun leis aguèsse jamai desmontats.
4. La negacion dau conflicte
Pron d’antinacionalistas concentran son argumentacion sus lei defauts supausats dau patriotisme. Lei discors publics d’un celèbre antinacionalista occitan coma Claudi Sicre, sempre contenon d’atacas còntra lei nacionalistas occitans. Amb aquela maniera de far, oblidan que lo problèma primoridau en Occitània —e indenegable— es pas l’existéncia d’un nacionalisme occitan, mai ben l’existéncia d’un conflicte de lengas qu’es en favor de l’ideologia nacionala francesa e de la lenga francesa.
Non solament la sociolingüistica a demostrat e descrich amb rigor aquela mena de conflicte lingüistic, mai tanben a descrich la tendéncia de refusar d’admetre l’existéncia d’un tau conflicte perque es tròp dificil de l’afrontar e de lo resòuver. Sus aquò, se cau referir ais estudis pioniers dei sociolingüistas catalans coma Rafael Ninyoles, Francesc Vallverdú o Lluís Aracil.
Remarcarem que Claudi Sicre lei cita jamai: preferís far l’apologia dau lingüista francés Henri Meschonnic, que son òbra es fòrça interessanta, mai pauc utila per resòuver lei conflictes de lenga.
Dins nòstre país d’Occitània, lo conflicte entre lei lengas occitana e francesa se dobla d’un conflicte entre doas amiras nacionalas. D’un caire i a la nacion occitana —una nacion primària o etnica segon Robèrt Lafont— e de l’autre i a la nacion francesa —en principi una nacion segondària o politica segon Lafont—. Ara, dempuei leis ans 1980, se sap solidament que la nacion francesa, en tot cas, se concep de mai en mai durament e que donarà jamai la mendre plaça a la nacion occitana. Robèrt Lafont, coma lingüista engatjat, o explicava de mai en mai amb una granda decepcion e amb un grand sentiment de revòlta (vejatz meis articles de Jornalet dau24.9.2012 e dau 1.10.2012).
Un fum d’occitanistas que son antinacionalistas revendican la pensada de Lafont, e an ben rason d’o faire car lo lafontisme es lo ben comun de totei. Mai vòlon pas veire la dimension conflictuala dei rapòrts entre Occitània e França, que tanben Lafont a analisada, e qu’es un tèma fruchós per comprene çò que se passa. Dins leis ans 1990 e 2000, lei pensadas de Robèrt Lafont e de Francés Fontan, inicialament antagonistas, son aparegudas de mai en mai complementàrias maugrat certanei diferéncias prefondas.
Ansin lo patriotisme occitan, s’es encara feble dins l’opinion publica, es en tot cas una vision lucida sus lei conflictes de lenga e de nacion que nos son impausats dempuei lei nacions dominantas. Lo nacionalisme occitan es una votz normala dins lo debat democratic, que totei an lo dever morau de la respectar e de la laissar s’exprimir. Es ben çò mendre quand invocam la convivéncia, lo paratge e la larguesa...
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#57 Lo coneisses pas aquel Cedric. Es un punk! Se tombas dins sas provocacions seràs sa victima. ;-)
#50 Maime a escrich:
“Per me qu'es 'na deriva que ven d'una analisi faussa. Es qu'es dangieros. E que pòt menar a de las crispacions. // Los movements nacionalistas an benleu mestier de tornar dire lor analisi de la situacion (e emb qui es lo conflicte), de precisar lor vision de la ciutadaniá occitana, ...”
Siáu completament d'acòrdi amb aqueste principi. Diluns que ven farai un article dins aqueste sens, e amb un contengut lingüistic.
#57 ahahaha !! Qu'es nonmàs perque lo coneisses pas pro lo Cedric. E pertant tròbe sas tiradas pas tant lonjas coma çò que pòt far !
Quines comentaris!
Polida l'Occitània que lèva lo vel sus lo tabó de l'independentisme!
Una causa m'esbleugís: la pensada politica de'n Cedric vertadierament es pas aisida de segre. Ditz tot e son contrari, ditz messorgas e vertats, exageracions e minimizacions, isolacions e assimilacions, ne ditz un còp tròp, un còp pas pron, mas totun o ditz, e amb aquò sempre ten una pensada totjorn lèsta a puntar del det los que son pes d'aqueste vejaire siu qu'es tant precís.
Me sembla d'ausir Jean-Jacques Bourdin sus RMC.
Mas benlèu qu'es ma fauta, que lo miu cervèl es tròp tapat, o macat, o cansat per accedir a totas aquelas finesas espiritalas. Ne fau mon mea maxima culpa al nòstre sènher dins lo cèl a qui tanpauc ne vòli pas de m'aver pas subredotat a la miva naissença.
#54 Domergue pensi que basta l'argumentacion los jidoc (jeunesse identitaire des pays d'oc) se revendican occitan sias pas Gandalf, basta pas de diser "ce sont des nationalistes français", cal mai d'argument (Rostand de pilhar Occitania te diria "C'est un peu court jeune homme on aurait pu dire au dieu bien des choses en somme en variant le ton".
Per l'article lo te mandarai per correcion tre qu'arai leser (soi segur a mai que t'amusara de lo corregir)
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari