Los anges hèn plaps en aubrint sas alas
Perçò d’abrigar los nins desmairats
 
(Adrien Dupin; Canta per la nina)


Atau l’auré escriut Jansemin, i a d’aquò un sègle e mija. Es egau una istuèra de uei lo dia o benlèu de tostemps.
 
Quan la mair morit, Loís n’avè pas sonque quate ans.
 
La cara de mamà tanben com sas bailinas, lo dròlle se las avè desbrombadas dempui pausa. Damoravan quauquas fotòs e aqueste vuide que pas jamei s’emplenharà.
 
Quan lo pair morit, Loís avè ueit ans.
 
Prau purmèir còp, comprenut çò que pòt estar la sufrença viva e lo vuide de la mòrt. S’i gahèt, solide,  una certa coneishença de la dolor, una certa complicitat dab era, que sols saben los que se l’an ja viscut.
 
A ueit ans, lo petit se trobèt sol dens lo monde. Sonque un oncle damorava mes aqueth ne volut pas se cargar deu drollet. L’ahar es lèu contat, mes pas tant aisit de víver: en delà de la manca, se pausa las questions  fondamentaus: qui se va aucupar de la vita vitanta? Qui harà lo tot dau pair e de la mair, dempui la crompa de las pelhas dinc aus calinons dau dessèir? La soletat dau desmairat es pas sonque publat de la manca de l’aut, es tanben encuentada per tot aqueth necessari que ne torna pas mei.
 
Praus costats materiaus, lo monde es adara plan organisat: après un temps passat a l’arcuelh daus mainatges desmairats, Loís s’anguot dens una familha. Ací s’aucupèren de tot: lo minjar, lo dromir, mes tanben l’educacion: l’escòla, las activitats de léser…
 
Mes i avè las vacanças: las vacanças de la familha d’arcuelh, e quan tornava aqueste temps, Loís qu’avè de cambiar d’ostau, per un moment, tant que los pairs d’arcuelh se pausin… d’eth. Acabèt viste de compréner que tot se passaré de plan dab aqueths professionaus de l’arcuelh, mes que pas jamei ne tornaré trobar l’amor de papà e mamà.
 
Egau, los pairs s’èran estujats tot au hons dau còr e plan sovent, a la nueit, Loís los i parlava, los i contava la jornada, los i demandava daus conselhs, e s’auré dit que l’escotavan, dempui l’aut monde. Solide, los sentiva sovent a costat e que l’aimavan enqüera e enqüera.
 
I avè pas arrés de repotegar: lo mainat ja se sentiva plan urós d’aver un ostau e ne podèva pas damandar mei… S’apliquèt d’estar plan ensenhat, de ne pas desirar auta causa que çò que li prepausavan e de mercejar per tot, e tostemps. Atau son sovent los mainatges desmairats.
 
Ne pas jamei poder pausar la biaça, acaba de t’endralhar un drollet sau camin dau subervíver: Loís coneish la luta per doman, e a perfèitament comprés que passa per la coneishença daus auts: espia lo monde daus grans uelhs uberts. Que vòu tot saber e tot compéner. Pas jamei una question se va damorar shens responsa, mes tanben,  a comprés lo pretz de la responsa: tranquille, damanda e torna damandar dinc a gahar la solucion.
 
E l’adulte damora estonat de la fòrça apasimada dau drollet, chic alaissat a la debuta e lèu sedusit praus grans uelhs uberts sau monde.
 
Un espiada que gèina un chicòt. Lo que sap pas, qu’endevina mei o mens: petit trocinet d’òmi, gran davant d’estar gran, tos uelhs nos contan ton istòria, tos uelhs que totjorn pareishen perdonar…
 
Mes perqué donc, nosauts, los grans, nos sentim un chic en fauta de cap a tu? N’as pas arrés reprochat a digun egau!