Palanca en occitan: passarela, planca, pontet
Palanca en castillan: palfèr, alús, perpal
 
La subrevida de la lenga e de la cultura occitanas depen per bèla part de la nòstra capacitat non solament de retrobar d’unas palancas istoricas, mas sobretot de ne trobar de novèlas dins lo mond de uèi.
 
La civilizacion occitana es talament rica culturalament qu’un fum de possibilitats nos son dobèrtas. Pr’aquò nos mancan los estudis e los filmes que pòdon rendre compte à nivèl del grand public d’aqueles ligams que dempuèi una trentenada d’annadas son estats nosats de part e d’autre de la mar, dels Pirenèus o dels Alps. La vista son qu’exagonala espandida per los mèdias parisencs o aparisenquits, tanplan coma l’enregdesiment ideologic que i es pegat, empachan de ne capir l’importància e d’inventar lo mond a venir, mas pauc a cha pauc los Pirenèus e los Alps se tornan considerar e viure coma un carrastèl, e non pas coma una frontièra definida naturala e que mai seriá etèrna.
 
L’espectacle Palancas presentat lo 2 de febrièr passat al COMDT/Tolosa/Miègjorn-Pirenèus participa plenament de la dinamica transpirenèa que la Fondacion Occitània e lo Camom menan dempuèi 2008. Es una presa en compte de la porositat linguistica e culturala dels Pirenèus. Las palancas entre Tolosa e Sevilha venon pas solament de l’emigracion e de la Retirada de la debuta del sègle XX. Aquelas doas ciutats, establidas sus la corba d’un flume que se va escampar dins l’Ocean, partatjèron d’airals culturals afrairats. Per çò de l’istòria antica, Sevilha e los Pirenèus serián estats fondats per lo personatge mitic d’Eracles-Ercules e las esculturas que lo representan son mai que presentas a Tolosa. De l’epòca iberica (son 5 o 6 Tolosa al sud dels Pirenèus) a l’epòca barròca (escòla de pintura tolosenca es ligada a l’escòla sevilhana) nos cal tornar considerar los espandis visigotics, andalosian e mudejar. Sens doblidar l’univèrs del taur, de las Verges negras, de la terralha (la patrona dels terralhièrs sevilhans Santa Rufina, es aquela tanben dels terralhièrs occitans) e l’influéncia màger dels poetas sevilhans suls poetas occitans coma Garcia Lorca, Rafael Alberti o Antonio Machado.
 
Segur que se pòdon vèser, dins d’autras ciutats, d’espectacles de flamenco. Se pòdon vèser tanben d’espectacles occitans de tradicion o de creacion, mas rarament d’espectacles que religan doas culturas: Palancas ofrís pel primièr còp, coma en miralh, lo baile e lo cant flamenco fàcia al cant occitan e a la borrèia. Es aquí, çò sembla, que la creacion contemporana occitana pròva son originalitat e sa capacitat innovaira. Lo problèma demòra la circulacion de las creacions: question de moneda, de malhum e d’organizacion professionala.