Dijòus d’après-dinnar. L’informacion tomba

Increïble, ambal Conselh d’Estat nos es refach lo meme còup qu’en 1999 ambé Chirac e lo Conselh Constitucional.
 
De racum, las ideas virolian. Vergonha contunha. L’Acadèmia francesa aurà ganhat: devem aver deguna plaça juridica, avem deguna plaça seriosa. Just dins las annexas, s’un pensa a las legir ce que se ditz a prepaus d’una autra lenga. E quitament, se polem demandar s’a existit aquela lenga, vist que quasi degun ne’n parla, levat qualques mats. Òc se’n devenem estrangiers.
 
Que consideracion coma occitanista? Cu voiria anar ambals que pèrdon sempre? Diso ren que cal anar a la facilitat, mas de far part dals obliats de l’istòria, es una causa, contunhar de sopar per aquò es lòng e n'i a pron. Sensa lei qu’assegura un avenir ver, que nos pòl far d'aver escrich l'Alba Par, primier texte occitan escrich entorn de 880? Se l'occitan deven una lenga sabenta, un latin, serà mòrt de las bocas e de la creacion umana.
 
Avem seguit, sèm estaches menats ont lo monde volia e al mai fasem de camin, al mens sèm solides.
 
Que contacte ambé la realitat dals autres. Al mai lo temps passa, al mens lo monde sabon ce qu’es lo “patoàs”. En defòra d’aver d’estereotipes transmeses dins los mèdias: los gents dal sud an la vita facila, una sardina a blocat lo pòrt de Marselha, l’accent fa ren seriós dins lo mitan dal trabalh...
 
Totjorn deguna possibilitat de visibilitat digna per la lenga, totjorn la val d’Aran luse coma un pantais inaccessible d’una autra planèta.
 
Paucas reaccions dal mitan occitanista. Los bretons reagisson. Après se cal ren estonar de veire que son elos que son ben mai visibles quora se parla de lenga dal país, de rasigas, de retorn a las fònts en França. Nolwenn Le Roy faguèt de cançons en breton, non sensa critica, mas o faguèt. Belèu un jorn Patrick Bosso cantarà en occitan? Pecaire.
 
Avem ren fisança en nosautres. Ai vergonha de parlar occitan, ancuei, sempre. Una lenga que serèm jamai reconoishuts, una lenga de mieja valor. Una lenga per passar per un con. Ren a cambiat. Es coma aquò. Lo temps passarà ben. Lo quotidian es present. Cal subreviure ja per se e son ren los deputats que van me far manjar ni me donar de calor ò pagar la connexion Interret. Vos laisho sus aquelas linha, ambé tristum. Ancara e totjorn se bàter, mai que los autres, es un camin de Mistral cantava ja dins La Coumtesso “Ah! se me sabien entèndre! Ah! se me voulien segui!”