A l’ostau daus retirats, lo obrèirs son vinuts aqueth matin pausar duas cledas a la coda li sèga. Per las aubrir, fau conéisher lo còdi.
 
An paur que nos escapim… Jo vorrí plan m’escapar, mes on anar? I a bèra pausa que i a pas mei nat hoguèir per m’arcuèlher. Alavetz demòri dens la cramba de las parets blancas on pòdi negar mos sauneis.
 
L’aute jorn, i a lo hilh que m’es vinut véser, i avè una tropa de jorns que l’avèvi pas vist. Fau díser qu’es hòrt aucupat dab tota sa petita familha de manejar. S’enujava dempui la debuta: trobava qu’avèvi pas arrés de díser. Que vòu que conti? Se passa pas gran causa dens la mia vita…
 
Avè portat sos dus mainatges. Èri talament content de’us véser: volèvi saber a qui pareishèvan lo mei, dau pair o de la mair. La petita es damorada penchada suu telefonèt, e lo gojat suu jòc vidèo, e jo soi vielh, pòdi pas mei plegar lo còth… Fin finau, n’èi pas podut los véser e s’en son tornats dab lo pair.
 
Mes egau, i a las parets blancas de la cramba on pòdi negar mos sauneis.
 
Blancas tanben son las pelhas de l’infirmèira que me ven suenhar lo matin. Romega tostemps: la fau mei ajudar, fau anar viste, sem de tròp d’aver besunh d’èra.
 
Jo vorrí plan, mes las camas se deishan treinar e de mei me hésen mau. La dauna s’en va, alaissada cap a un aut vielh…
 
Urosament que i a la paret blanca de la cramba per i negar los sauneis.
 
Pui fau anar dens lo salon, ací son quauques vielhs com jo e sustot una tropa de vielhas: son tostemps de se carpinhar, de s’espiar, de se gelosar. Es tot petit, lo monde de l’ostau daus retirats. Dens lo salon, i a la television, i son tots davant, dens los fautulhs de rodetas, que volètz que hasquin mei?
 
Nosauts, los òmis, sem tant chic de demorar, que nos podem pas pelejar, e las daunas nos viran alentorn. L’aute jorn, èran dus de decidir de se maridar, enfin, diram de s’amassar: solide las infirmèiras refusèren, a lor atge, es pas “de qui fau”. Que puiré díser la familha? S’aquò se passava per jo, lo men hilh, eth non ic sauré pas jamei: se pòt pas dobtar que, per tant que sii vielh, damòri un òmi…
 
Egau es pas grèu, me’n torni dens la cramba, ací on i a la paret tota blanca on me pui negar los sauneis.
 
Es pas atau, qu’avèvi esperar lo vielhumi: me pensavi vàser vielh au canton, que lo men trabalh agi estat d’i tornar de la lenha per pas que s’atudi lo huc: un aujòu es totjorn utile per autant leugèir que sii son tribalhòt.
 
Dens l’ostau, i auré ajut los crits daus mainatges, los rísers tota la jornada, i auré ajut lo repaish familiau qu’amassaré tot lo monde, i auré ajut lo bruit de la vita per emplenhar mos remembris. De còps, benlèu, lo hilh m’auré contat sos ahars, per aver quauque conselh…
 
Se tròba qu’an plaçat lo cauhatge centrau: i pas mei besonh daus vielhs au canton e serèi una geina praus juns. Solide, que compreni e me pòdi pas sonque remembrar dau petit que breçavi dens los braç las neits de chauchavielha. Eth qu’a desbrombat, jo lo vèsi enqüera pregar e tornar pregar que non m’angossi pas…
 
Atau me torni espiar la paret blanca on me pui negar los sauneis.
 
Me disen que còsta car la pension de l’Ostau daus retirats, me disen qu’èi plan d’escadença d’i estar suenhat atau. Solide!