L’usatge tradicional de la lenga occitana, encara plan viu uèi lo dia, demanda d’evitar sovent l’article definit davant los noms de luòc (o toponims).
 
 
La règla generala
 
Per los toponims de genre femenin, podèm comparar, d’un costat, l’us occitan, catalan e espanhòl qu’evita l’article, e, de l’autre costat, l’us francés e italian que sistematiza l’article.
  Per los toponims de genre masculin, l’us occitan e espanhòl evita l’article. Per contra, l’us catalan, francés e italian lo generaliza.
  Fòrça atestacions, dins totes los dialèctes occitans modèrnes, demòstran qu’aquesta abséncia d’article es plan autentica e encara pro viva.
  Per los noms de vilas, l’occitan e l’ensemble de las lengas romanicas evitan l’article.  
Per quant als noms de rius, es tras qu’interessant! L’occitan popular e autentic sembla ben d’evitar l’article dins una neta majoritat de cases, mentre que d’autras lengas romanicas, al contrari, tendon a lo generalizar. Pro d’atestacions son limpidas: nòstra lenga a un usatge central e particular, puslèu sens article, que se destaca d’una tendéncia romanica majoritària e periferica, amb article.
   
 
Las excepcions
 
Ara vejam las excepcions a la règla.
 
(1)
Cal fornir un article definit quand lo nom de luòc es determinat (valent a dire, quand es precisat per un adjectiu, per una preposicion seguida d’un nom, per un nom en aposicion...).
  Los determinants tot, nòrd, sud, oèst, èst son especials perque vòlon pas l’article.
   
Totun, s’un ponch cardinal se pren un article de manièra especifica, alara cal apondre tanben l’article al toponim de basa: Mençonem dos cases amb una dobla solucion:  
 
(2)
Òm bota l’article davant los noms comuns que se son reconvertits en toponims.
  (3)
L’article definit se tròba davant los noms de país pluralizats, amb una ‑s finala. Lo plural i exprimís una granda varietat intèrna, una tendéncia a la fragmentacion geografica.
   
Tres cases particulars nos porgisson de nuanças interessantas:
   
(4)
L’article definit es acceptable dins qualques toponims amb un sufixe tipic dels noms comuns e inabitual per un nom de país. Lo nom de país pren alara l’article, coma se foguèsse un nom comun.
   
(5)
Los noms de mont esitan fòrça entre la preséncia e l’abséncia de l’article. Es pas quicòm d’aisit e cal assajar de conéisser l’usatge per cada cas.
   
Aquesta esitacion seriá en relacion amb los tractaments variables qu’avèm evocat per las grandas regions montanhosas (los Pirenèus, las Cevenas).
 
(6)
Enfin, i a d’excepcions puras, d’aparéncia arbitrària, qu’escapan a las categorias precedentas mas que s’explican sovent per l’etimologia. Concernisson puslèu de noms de vilas, de vilatges e de rius.
   
 
L’usatge e la nòrma
 
L’article absent es un ponch codificat e formalizat dins la nòrma classica de l’occitan. Loís Alibèrt lo preconiza dins sa celèbra gramatica normativa de 1935. Lo cal aplicar.
 
I a qualques antinormistas que contèstan la règla e que botan d’articles definits de pertot, en copiant l’usatge francés. Mas an pas jamai publicat d’estudi scientific sufisent per justificar lor biais de far.
 
Los locutors primaris (los occitanofòns diches “naturals”), eles, aplican la règla de l’abséncia d’article de faiçon variabla. Plan sovent l’aplican net e clar, especialament per de toponims locals que coneisson ben. E n’avèm d’atestacions nombrosas. De còps, pasmens, introdusisson l’article definit a causa de l’influéncia de las lengas dominantas. Cal pas jamai importunar aqueles locutors primaris, e mai se lor usatge es pas sempre normatiu, perque tenon pasmens de ressorsas importantissimas per un usatge autentic de l’occitan.
 
Mas dins un usatge cultivat, restaurat, militant o esclarzit de la lenga, conven d’aplicar l’abséncia de l’article amb constància perque, en tot cas, es un biais de parlar que rèsta solidament documentat.