M’an dit que lo Papa navèth, lo Francés 1r, dens la sua purmèira messa, parlèt 5 còps au mens de tendressa… Sii pas estat un Papa, qu’agin trobat aqueras paraulas au mens estranhas, passadas, risolèiras, de bon trufar… E vos en disi pas mei.
 
Dens lo Monde que vivem, los mots atau com “tendressa” o “amor” son mei o mens hòrabandits o condemnats a una conotacion sexuala.
 
Egau, a dus mil ans d’alà, un aute òmi, Jèsus, avè ja parlat d’amor e lançat a l’umanitat sa frasa famusa: “Aimatz -vos los uns los autes”. Una idèia plan mei revolucionària d’aqueste temps que non pas a l’ora d’ara, dens un Monde on l’esclavatge èra lo fondament principau de l’economia.
 
Dempui, esturen una tropa de tornar gahar la paraula dau Crist. Una paraula que traversèt l’istòria, sovent desvirada, sovent utilizada mes pas jamei desbrombada. Los quites trobadors, dab lora ideia de paratge, portèren un messatge d’amor daus òmis los uns cap auts autes, e digun se trufèt.
 
Me sembla, mes solide que me pui enganar, qu’es lo purmèir còp qu’amor e tendressa son vasuts de las paraulas vergonhosas o solament sexualas. E son pas sonque los mots que se pòden pas mei emplegar: son las ideias que pareishan d’estar passadas de mòda.
 
Digun pensa pas mei que se pòt aimar los auts, lo sol amor (non sexuau) reconeishut es lo de si-medish. Darrèir l’amor, cercatz l’interés personau: lo concèpte es en via de desaparicion.
 
Quala societat sem donc a bastir? La de l’interés materiau pemanent e de la mauhisança cap a l’aute? La que deisha càser tota ideia colaborativa per i véser sonque manipulacion?
 
Los mèdias, en tot tòrçer los mots, en tot héser l’elègi de l’escasuda personau, hésen entrar chic a chic dens los caps l’abandon de l’amor e de sa manifestacion umana: la tendressa.
 
Nos i sem pas mauhisats: la causa s’espandit lentament, a mesura que passèren las annadas. Tota paraula d’amor s’es trobada trufada, o desvirada cap a una sexualitat malaudiva. E pendent que las ideias de convivéncia passavan de mòda, los que ganhavan, dens los mespretz daus auts, los “vencidors” èran laudats.
 
Tots que sabem egau que l’éster uman non pòt pas víver plan shens aimar e shens estar aimat. Tots que sabem que la batalha contra los autes pòt desliurar lo poder e la riquessa, mes non pas lo bonur. Qu’ic sabem, mes gausam pas mei. La vergonha nos gaha e milhor causir lo malur que lo ridicule. Alavetz nos caram: nos caram sus las dolors nòstas, nos caram sau besunh de partejar dab l’aute. La soletat acaba de nos embarrar e de nos eslunhar: damòra las potingas e lo psicològ.
 
Mes on son passadas las idèias de l’educacion populària? On es passat l’Ostau Blu dau Maxime Leforestier? A l’escòla de la si-disenta crisi economica, cadun se diu petaçar com pòt.
 
Lo revolum que ven serà benlèu de refusar lo malastre au nom de l’economia atau de tornar trobar la frairetat. Lo revolum que ven serà benlèu de tornar bastir amassa un monde virat cap a la tendressa.
 
Fin finau, las paraulas dau Crist damòran un còp de mei d’espelir, e quan lo Papa s’en hèi lo relais, anonça benlèu la modernitat de doman.