Lo nòste art possedís ua beròia galeria de pertrèits d’òmis excepcionaus e aimaders. Cadun per rasons particularas, mès totis se tròban dens lo nòste panteon deus qui an hèit la legenda deu rugbi. Jean-Pierre Rives ei l’un d’eths.
 
Vasut a Tolosa en 1952, lo petit Rives comença de hèr au rugbi pro de d’ora dab lo Tolosa Olimpic Emplegat Club, lo club de la Comuna. Au perhons d’aquera equipa que coneisherà un títou de campion de França junior dens las annadas 70. Lo blondinòt que suspreng lo son apracticaire per la soa actitud: assedut suu banc deus remplaçants, sembrava s’adromir, mès un còp entrat suu prat, n’i avèva pas mei qu’eth. Que susprenguerà tanben mei d’un còp los sons partenaris de jòc per la soas frasas. Ua de las mei coneishudas ei quan se presentèc: “Se’m cercatz suu terrenh, que soi just a l’endarrèr …” E lo mei amusant de tot aquò, ei qu’èra vertat.
 
Ua auta frasa que resumís la mentalitat d’aqueste combatent shens de parion estoc dita quan, a Pretoria, a la fin d’un encontre mentre la quau patiscoc d’ua tumada pesuga dab un Springbok (Qui, eth, ne tornèc pas jamei jogar!) e que n’estoc estavanit: “Jean-Pierre, perqué n’ès pas sortit? – Sortir, mès entà on  anar?”
 
Com ac disèva, “lo rugbi ei un espòrt d’exageracion jogat per monde excessiu.” Tanben ei vertat.
 
Ne’m podi pas empachar de’vs citar las meas favoritas:
 
“Seré hèra mei plan se, a cada cigareta lo fumaire avèva un tròç de dit qui cadèsse. Au mensh, prengueré vertadèrament consciéncia deus mauhars du tobac.”
 
“Lo rugbi, ei l’istòria d’ua veishiga dab amics a l’entorn.”
 
“Ne sabi pas se lo paradís existís, mès n’i a tròces e Twickenham n’ei un d’eths.”
 
Après duas annadas passadas a Bèumont de Lomanha, qu’arriba a l’Estadi Tolosenc per la sason 1974, on rejunhoc la tresau linha de legenda formada per Jean-Claude Skrela e Walter Spanghero. Plan lèu estoc arremercat e coneishoc la soa purmèra seleccion en 1975.
 
Aquiu que comencèc ua istòria d’amor vertadièra entre eth e lo public. Rogèr Codèrc que l’enchafrèc “Casco d’Aur” pr’amor deu son peu clar qui sembrava multiplicà’s suu terrenh. Nomejat quitament capitani deu XV deus Blaus, que miarà l’equipa, dab las soas 59 seleccions capvath un periòde plen de glòria: dus Gran Chelèms en 1977 e 1981, quate escadudas a Twickenham en 1975, 1977, 1981 e 1983, e sustot la famosa purmèra victòria contra los All Blacks en Navèra Zelanda lo 14 de julhet de 1979 a Auckland.
 
Coratjós, infatigable dab camas de can, lo Casco d’Aur sembrava aver bessons o sosias tan èra pertot a l’encòp. Un engatjament infalhible, ua energia inestaribla e un sens deu sacrifici que batiscón l’imatge d’un Jean-Pierre Rives de legenda. La fòto mei coneishuda d’eth, presa lo 19 de març de 1983 contra Gualas au Parc deus Princis per Jean-Yves Ruszniewski, que’u muisha ensagnosit de la cara e deu camisòt blanc mercat deu hasan. L’anecdòta vòu qu’estoc après ua tumada frontau dab Sèrgi Blanco qui, eth, ne demorèc estavanit. Mès aquò que permetoc au Casco d’Aur de declarar que “la sang qui ondra lo son camisòt ei tostemps la mea.” De ser, au parat de la hartèra d’après-encontre, lo tresau linha tolosenc qu’auheriscoc aqueth celèbre camisòt au Rogèr Codèrc qui prenguèva la soa retirada.
 
En 1981 que passèc de l’Estadi Tolosenc au Racing. Ad aqueste periòde, un tau cambiament causava au tranfuga de jogar devath ua licéncia arroja qui significava ua interdiccion d’estar seleccionat en equipa nacionau. E totun, a despieit d’aquò, estoc capitani de l’equipa de França, pr’amor que las règlas be son hèitas entad estar destraviadas e pr’amor lo tipe èra irremplaçable.
 
Un còp “retirat” en 1986 pr’amor “lo terrenh començava de vàser tròp gran e la veishiga tròp petita”, nòste blondinòt que comencèc uas autas carrièras de totas. Dens lo rugbi, solide, dab los Barbarians Francés deus quaus estoc apracticaire, mès tanben au perhons deu comitat entà la candidatura a l’organizacion de la Copa deu Monde de 2007.
 
La soa cara populara e emblematica que balhèc a uns realizators de cinèma l’idèia de’u perpausa un ròtle. Atau André Thierry que’u dirigiscoc dens “Qui son mons jutges?” (1987), puish Louis Grospierre que’u hè rodejar dens “Connemara” (1990) e fin finau Jacques Dorfmann ne hascoc un capdau teuton dens “Verquinguetorix, la legenda deu druida-rei”.
 
Mès n’ei pas tot. Ensenhat de l’escultador Albert Féraud (Prèmi de Roma 1951) qui tribalhava los materiaus de recuperacion, que comencè ua carrièra dens l’art plastic. Expausèc çò qui apèra “la meas herralas” en 2007 a Lyon au parat de la mustra Rives sur Berges, conceboc e harguèc lo trofèu Guiseppe Garibaldi, remés cada annada au vencedor de l’encontre França-Itàlia. La reconversion deu jogador en artista ei quauquarren d’especiaument rar dens l’univèrs rugbistic entà estar senhalat.
 
Mès de tot biaish, la vita sancèra deu nòste Casco d’Aur ei quauquarren d’especiaument extraordinari.