Qu’auré divut morir tot sol, escanat dab la fin de la civilisacion agropastorala que sola contunhèt de portar la civilisacion d’Òc en aquesta fin dau ségle XX.
 
Vui parlar dau bohausac qu’adara se sona “cornamusa de Gasconha”
 
Qu’auré divut desaparéisher, shens héser nat bruit, atau com los paisans qu’ic tocavan, espotit dens lo mestprètz de la  vita rurau…
 
Musica de sauvatge per los uns, musica de praubes per los autes: tots èran d’acòrdi per desbrombar, au nom de la modernitat…
 
Atau estut d’una tropa d’instruments en Gasconha  que tornam trobar sus las fotòs dau Felix Arnaudin, muts per totjorn: quan un monde sancèir es a desaparéisher, qu’impòrta sa musica.
 
Quan morrit lo Jantin Benquet, lo darrèir bohaire de Gasconha, digun n’avè pas pensat d’apréner: èra plan lo darrèir. Damoravan sonque quauques instruments, perduts dens los solèirs desbrombats.
 
Mes lo bohausac s’escapèt dau silenci… Per miracle!
 
Son quauques joens musicaires d’aqueste temps, que tornèren ensajar. Falut tot tornar inventar pui que digun mei ne sabèva tocar. Tornar trobar los instruments, los tornar apitar, los tornar héser sonar... Falut ensajar de compréner, de bastir lo chic que se podèva saber de l’istòria dau bohausac. Estut un trabalh de longa, de passionats, d’ací d’alà,  dens lo vam dau moviment fòlk de las annadas 70.  Egau lo camin dau reviscòu n’èra pas acabat.
 
Qué podèvan  quauques musicaires isolats dens l’indiferéncia? Lo petit bohausac avè la fragilitat daus ninons  a pena tirats dau breç.
 
Aquò hèi 20 ans qu’estut batiada l’associacion daus Bohaires de Gasconha, atau d’assegurar l’avenidor dau mainatjon. Aquesta associacion que hestejèt son anniversari la dimenjada passada. Son adara de cap a 150 personas de tocar, existís un metòde, un repertòri e una tropa de cors escampilhats de pertot.
 
Lo reviscòu dau bohausac es un exemple d’escasuda associativa: en delà de las pelejas, en delà daus ambits personaus, los bohaires an sabut davançar chic a chic, an sabut s’amassar quan faliva,  shens pas  jamei pérder de vista lo perdequé de la causa.
 
Solide, lo camin de còps estut mau-aisit, mes la dimenjada passada, tots èran amassats e cadun de préner sa petita partida de l’escasuda.
 
Mes per Diu! Perqué donc, a la fin de las  discutidas, entenuri parlar de  “professionalisacion”? Perqué donc entenuri parlar de navèths diplòmis? De guarantir lo “nivèu”? Com se hèi que musicaires convençuts se botèren a dobtar  d’eths-medish?  Vesuri arribar los maus que copèren  tant e tant de vam associatiu!
 
Bohaires de Gasconha, guardatz-vos de deishar la plaça: las bonas volontats administrativas son jà en òrdi de batalha!
 
Petit bohausac, cambiaràs pas lo monde. Seguís d’estar çò qu’estures per lo passat: un instrument de tots e per tots.  Deishis pas los especialistas decidir a ta plaça!
 
Aqueth instrument, autant primitiu com magic, puiré estar un daus simbòus de Gasconha, e atau ajudar  de tornar conquesir l’identitat: una importéncia, que, solide, n’i auré pas pensat lo Jantin Benquet!