La Ministre de la Cultura ven de nomenar una “comission de las lengas regionaus”…
 
Una comission de mei, solide, d’aqueras comissions que s’amassan de temps en quan, per tant de díser …
 
En generau, s’i passa pas arren , mes los que son dehens, deisharén pas la plaça: se senten, enfin, importants e reconeshuts…
 
Nosauts, gents dau tarrenc, que tota la jornada parlam e ensajam de héser víver la cultura nòsta, aqueras rencontras de notables de l’occitan nos alaissan e nos encoleran.
 
Nos alaissan pr’amor qu’avem coneishut tant d’aqueras conversas inutilas que n’i cresem pas mei.
 
Nos encoleran pr’amor que: de quau drèit, tots aqueths “politics,  especialistas e autes tecnocratas” autoproclamats, nos representan e parlan en nòste nom?
 
Se i avè pas ajut dempui annadas daus militants per bastir la cultura d’òc, i a bèra pausa que la lenga seré mòrta e que tots aqueths Mossurs n’auren pas arren de se contar.
 
Enqüera, se pas jamei, davant d’anar a las comissions,  hasèvan una consulta de tots, se puiré benlèu los i balhar una paraula de portar, mes basta! N’èi pas jamei vist una consulta atau dempui que me maini de cultura d’òc. Los “elegits” son plan tròp gloriós de lor privilègi…
 
Fin finau, tot es discutit hòra los que hésen víver la cultura, mes en lor nom: aquò se sona “democracia participativa”.
 
Un còp de mei la navèra comission serà atau. Dus representants de l’occitan, dus biarnés: una senatora e un elegit regionau  de la region  Aquitània. Perqué? Com son estats causits?
 
A l’ora d’ara, nada consulta de digun (au mens a la nòsta coneishença)…
 
Solide, çò que vivi, jo, sau tarrenc tota la jornada en Gironda, on los problemas son hòrt diferents que non pas los dau Biarn, qu’ic saben pas briga!
 
L’experiéncia mancada de “l’Amassada” de la region Aquitània, a pro amuishat la mauescasuda de la consulta dau tarrenc!
 
Dauna Ministra de la Cultura, existís, darrèir  lo vòste monde “convengut”, un aute monde, vertadèir aqueth, on cada jorn fau trobar una plaça au mitan dau mesprètz: vorritz pas venir en viatge au país daus “sauvatges”?
 
E pui i a los auts, los elegits dau tarrenc: lo maire de la petita comuna dau Medoc, que dempui tres ans,  mia la batalha per la classa bilingua, la conselhèira dau departament, sola dens l’amassada a deféner l’Occitan au mitan de las trufandisas, lo responsable de l’Ofici de Torisme que va convéncer lo public de venir au concèrt gascon…
 
Aqueths tres e mei tant d’auts, que pas jamei n’an balhat leçons d’occitanisme, que s’aucupan d’una tropa d’autas causas, mes que, a còps, s’apassionan un chiconet per la dauna vielha dau canton qu’es vasuda la cultura nòsta.
 
Aqueths elegits son de nosauts: dab eths qu’auram de bastir  las ideias que haràn espelir la cultura occitana, dab eths se puirà miar las experiéncias navèras.
 
Mes son escampilhats un chic de pertot, tròp escampilhats per se poder parlar o  per se tirar de la soletat: mei d’un se pensa d’estar lo sol.
 
Se pas jamei un jorn s’amistosan, auram una fòrça politica occitana vertadèira: la que ven dau tarrenc e que s’i diu tornar. Aquí èra l’ideia de “l’Associacion daus maires e daus elegits occitans” apitada en d’auts temps per lo maire d’una petita comuna de Gironda. Una ideia de las bèras que benlèu, se puiré reviscolar…Que sèi qu’existis enqüera.