Per Juan que me sabut ensenhar  son monde de mainat…

 
Rodrigo es un vilatge…  Au cap de tot,  dens lo campestre dau sud.
 
Tot alentorn, se debana la plana, a perta de vista e lunh, plan lunh,  au hons de la plana, i a la ciutat.
 
Juan n’a pas jamei vist la ciutat,  se la pòt sonque saunejar dempui la pòrta daus barris en-delà de la plana.
 
Juan es vasut dens lo vilatge, shens pas jamei lo deishar. Lo çò d’aut dau  monde, s’ic pòt  sonque saunejar e per aquò, i a la libraria de Mameta. Qu’i passa de las oradas a espiar e tornar espiar los imatges dau monde d’en-delà de la plana. Tanben escota contar los grans, los que son sortits dau vilatge. Suu casernet que li balhèren a Nadau, Juan pega fotòs de terras londanhas e atau se bastis lo son païs, lunh, plan lunh de Rodriguò.
 
Juan vorré tant conéisher lo Monde…
 
Lo vilatge es son naviri, un naviri sus la mar grana de la plana. Un naviri on s’i coneish totas carrèiras e totas plaças. Cada canton es un saunei, cada canton es un jòc.
 
Sus la plaça de l’Amèla, los dròlles que hèn a la motò dens la gresilha dau parc, a cada gresilha lo son mainat, a cada mainat la sua motò.
 
Sus la plaça de la Glèisa, alentorn de  la hont, son petitas estatuas que fau gahar shens càder a l’aiga. Los dròlles s’i tròben sovent, sustot en estiu, quan es tant agradiu de poder banha’s …
 
Autant lèu acabat lo dejunar, lo Juan deisha l’ostau de mameta, e s’en torna trobar los auts: de plaça en plaça e de jòc en jòc, se passan las jornadas. Atau los  petits dau vilatge pòden damorar de longa dens un monde qui n’es pas sonque d’eths.
 
Lo pair decidèt de deishar lo vilatge: son tròp a l’ostau e la libraria pòt pas portar pron de sòus. Partiràn per la ciutat tots amassa: lo pair, la mair, los frairs e sòrs e lo petit Juan.
 
Lo dròlle es talament fier, qu’a talament hami d’aquesta granda vila que pas jamei pensava descubrir. Serà lo carriòt que portarà la familha e lo camin serà long au ritme daus buèus dens la calor de l’estiu dau sud…
 
Aqueste matin, Juan s’es levat d’ora. Traversa lo vilatge. Per lo  darrèir còp, que vèi las plaças e las carrèiras, per lo darrèir còp que vèi lo amics: Pedro e Paco l’esperan sus la plaça de l’Amèla a jogar un còp de mei. Las motòs de la plaça hilan tant viste coma sas pensadas.
 
Lo carriòt davança lentament dens lo vilatge. Juan a clavat lo son casern. Mameta lo guardarà e, eth, s’en anirà descubrir lo Monde vertadèir: deisharà darrèir lo temps dau saunei.
 
Sus la plaça de la glèisa, Paco jòga dens l’aiga, Juan l’apèra, l’aut se revira, li hèi un petit adiu e pui s’en torna: Juan n’es pas mei dau vilatge, es vasut estrangèir. La vita contunha, los mainats son s’i héser per las carrèiras,  com tostemps…
 
Alavetz lo petit sauta dau carriòt atau de córrer cap a Paco: li vorré díser que… Mes de qué li díser?
 
Abraça lo son amic, un còp, sonqu’un còp, e pui se revira cap au carriòt que doçetament seguis lo son camin.
 
De lunh, prau purmèir còp, Juan vèi lo vilatge se demesir lentament.
 
Es aquí que compren qu’adara s’acaba lo temps de l’enfança.