Vaquí un subjècte senticós dab lo quau caminam sus ueus. Los mots n’an pas sonque ua significacion, qu’an tanben ua connotacion. Los manipulaires de tot escantilh qu’ac sabon plan. Dempuish qu’un grop politic de dreta extrèma a causit de s’aperar “Blòc Identitari” e de baptiar son locau tolosenc “l’Oustal”, lo mot “identitat” pudís a cramat. Sustot après l’agression ultraviolenta d’un joen chilenc, lo Manuel Andrès Pardo, uei emiplegic pr’amor de l’intervencion d’un Matthieu Clique (qu’ac calèva trobar, aquera!!), miaire deu grop fascismejant e adara en preson per astre.
 
Un bèth dia, un analista deu hinestron deu quau èi desbrombat lo nom, d’un nivèu pseudoscientific tan finàs que lo d’un Miquèu Serres, ça digoc “l’identitat, aquò qu’ei estar identics”, lavetz qu’ei justament lo contrari, l’atz plan comprés.
 
L’identitat, aquò qu’ei sentí’s sòci d’ua cultura o, se volètz d’ua civilizacion. L’aspècte deu reget de l’aute, quitament s’existís, ne’s cau pas clucar los uelhs, n’ei pas comprés automaticament dens lo sens deu mot. Au contra, lo biaish mei bon d’arcuélher l’aute ei plan deu convidar de conéisher nosta identitat pròpria entà mélher descobrir la soa. Aquò que s’apèra lo dialògue de las culturas. Mès entad un dialògue de culturas, cau que las culturas sian reconegudas, e per los qui’n son portaires purmèr.
 
Per çò qui ei deu rugbi, vau mei plan parlar d’identificacion. Se la còla deu Biàrritz Olimpic ei portaira de l’identitat basca, podèm díser que lo son public s’identifica a la soa equipa. A l’epòca deu rugbi “de campanaus” l’identificacion èra naturau pr’amor que cada espectator podèva díser lo nom petit de cada jogaire. Adara, a l’ora deu professionalisme, com un hum de causas, qu’a plan cambiat. Cadun se bromba shens de dobte deu periòde de la “licéncia roja”, quan un jogador qui cambiava de vila n’avèva pas mei lo dret de jogar en equipa nacionau tota ua annada.
 
Dens las seleccions nacionaus, la règla d’admissibilitat ei tostemps estada floisha. Lo qui a un pairbon o ua mairbona d’ua tau nacionalitat pòt despuish bèra pausa jogar dab l’equipa deu país de l’ajòu. Atau que vesom uns Argentins jogar en Itàlia e Australians portar lo camisòt deu cardon d’Escòcia. Adara, ne sufís pas que jogar cinc ans dens un campionat entà poder rejúnher la seleccion d’aqueste país. La temptacion ei grana entà uas federacions de provedir la representacion dab jogadors venguts d’endacòm mei. Atau, au parat de la virada deus Blaus de cap a Navèra Zelanda, lo seleccionaire Philippe Saint-André (PAS peus amics) causiscoc de’s prénguer dens las maletas un carrat d’estrangèrs, deus quaus podèm citar lo Sudafrican de Clarmont Daniel Kotze (véser fotografia) e lo son parion d’Auvèrnhe, lo Fidjian Noa Nakaitaci.
 
Aquiu que’ns podèm pausar uas questions sus aquera decision. Nosautes occitans n’èm pas plan plaçats per ne parlar, mès i cau soscar totun. De qué vòu díser se l’equipa dita “de França” n’ei pas mei formada sonque de Francés? N’i aurà pas un problèma entaus Francés de s’indenficar ad aquesta còla? Shens de dobte, l’equacion intellectuau de pensada globalizatritz “Pensatz aquò = ètz un petit Le Pen” ajudarà au monde d’espiar de l’aute costat e la question serà reglada.
 
Mentre l’encontre de la seleccion deus Blues d’Auckland contra los Blaus, un ensai estoc marcat peu Nakaitaci lo Fidjian (Après conta-ròtle vidèo, entà jo n’i èra pas, mès bon …). Un Fidjian qui marca entà França contra los All Blacks (Deus quaus figuran tanben uns Fidjians), ei vertadèrament França qui marca? Se seguissèm la logica, perqué un dia ua equipa de França dab ua majoritat d’estrangèrs? N’i a pas un dangèr de caduda de l’interés deu public exagonau entà las viradas e los enconres deus Blaus? Benlèu la flaquèra de l’esperit nacionau blau-blanc-roge dens l’acceptacion d’aqueste hèit veng d’ua flaquèra mei generau e d’ua pèrda de referéncias. Veseram dens un vintenat d’annadas s’aqueste movament ei pregond.
 
D’un aute costat, ne podèm pas denegar qu’aquera deliquescéncia de l’identitat francesa ne’ns agrada pas ad un cèrt nivèu. Per contra, las darrèras declaracions deu Guy Novès a la Despacha deu Mieidia que’ns podon chepicar. Pr’amor deu calendari in·hernau deu campionat doblat de la copa d’Euròpa e deus encontres internacionaus qui’s jògan los medishs jorns, un club qui a ambicions deu aver haut o baish tres equipas. Aquera situacion n’ei pas de ténguer entaus clubs occitans e las loras finanças que’n patissen hòrt. Lavetz, a maugrat d’ua solucion simpla, com per exemple la de passar a un Tòp 12 o duas polas de 7 equipas (Aquò que tornaré balhar ua logica a las fasas finaus, au lòc d’aver un campion qui acabèc quatau de la fasa regulara, quitament s’ei un plan polit campion), e dabans las autoritats de la federacion qui n’entenon ni hai ni sho, l’Estadi Tolosenc a decidit de recrutar estrangèrs non-mobilizables peus Blaus entà poder parar lo tust. Acabat doncas lo periòde quan los eròis èran sortits de l’escòla de Belmont e deu centre de formacion mondin (Fred Michalak, Clamens Poitrenaud), benlèu los ahuecats de veishiga ne veseràn pas sonque Sudafricans de l’Estadi Tolosenc tumar Neozelandés de Clarmont o Australians de Tolon.
 
Ei aquò, l’avenidor deu rugbi? Se comparam dab la butabala e las legions africanas de la Liga 1, podèm pensar que òc. De tot biaish, plànhe’s d’aquera situacion que’ns renvia a l’estatut de vielh romegaire qui repepia suu sègle XX-au, quan los camisòts avèvan un còth.