Opinion
Caçar la paur
“Jo, ne soi pas d’acòrdi”
Un silenci pesuc baishèt dens la horrèra, qu’aquí esperava.
“Perdon?”, dishut lo méste
“Jo, soi pas d’acòrdi”, çò tornèt lo gojat dab la votz plena d’ànsia…
“Siitz rasonable, atau es e atau serà”
Los auts gueitavan de costat, las espiadas desviravan de drèit o d’esquera, en tot esperar de’u non pas véser.
Lo gojat sentit càser una tarribla soletat, e chic a chic lo dobte s’eslisava dens lo son cap. Egau, èra segur que pensavan tots com eth: çò que volevan los Mèstes n’èra pas d’acceptar… Cerquèt de gahar los ulhs daus uns e daus auts, mes tots que hugivan.
Adara lo Mèste asajava d’explicar: que s’avè una tropa de rasons de las bonas per tant de díser de òc. Parlava de la lei, de l’administracion, de las reglas de seguir.
“Jo, soi pas d’acòrdi” responut lo gojat.
Èra vasut mei hòrt que tot: a maugrat de la paur que pujava, podèva pas mei estar d’acòrdi. Se sentiva copable, sabèva que vendré lèu la castiga, e que se l’auré plan meritat.
“Son tots rasonables, perqué pas tu?” Tots que se caravan, tots que l’eishivavan.
Lo gojat sentiva una enveja furiosa de tornar gahar la patz, e pr’aquò sufisèva de deishar. Tots qu’avèvan deishat, perqué donc contunhava?
“Jo, soi pas d’acòrdi”.
La paraula, braca, èra sortida soleta: un “ sabi pas que” au dehens refusava. Baishèt lo cap com un mainatge qu’espèra lo clapat. Ara, las consenquéncias d’aqueth “non” li passavan com un film devath los ulhs. Benlèu que s’aurà plan meritat la castiga, mes egau contunharà de refusar.
Aquesta istueròta se puiré debanar pertot on damòra daus òmis que s’indignan…mes, èi plan paur que sii pas en çò nòste. D’on ven la resinança que nos environa? Perqué gausam pas mei refusar? Perqué acceptam, estujats darrèir lo bròi nom de “refòrma”, caps baishats, que nos en tirin a cada còp mei?
D’on ven la paur que nos gaha quan avem de díser de non? Solide, se parla de las deutas e daus malaises economics, se parla de la television e dau poder daus mèdias, de la solidaritat cap a la crisis, se parla daus molons de règlas e autas leis de tota mena. Tot aquò harga la benpensada comuna: los qui refusan o qui se butan per deféner lor idea, que’s hèn nomenats “agitators” o “susmautaires” au nom de la paraula democratica. E tocam ací la culpabilitat individuala. Acceptam la paur de desturbar com una fatalitat?
Perqué tostemps preferir la patz de l’acceptacion a la dignitat de la batalha?
Un silenci pesuc baishèt dens la horrèra, qu’aquí esperava.
“Perdon?”, dishut lo méste
“Jo, soi pas d’acòrdi”, çò tornèt lo gojat dab la votz plena d’ànsia…
“Siitz rasonable, atau es e atau serà”
Los auts gueitavan de costat, las espiadas desviravan de drèit o d’esquera, en tot esperar de’u non pas véser.
Lo gojat sentit càser una tarribla soletat, e chic a chic lo dobte s’eslisava dens lo son cap. Egau, èra segur que pensavan tots com eth: çò que volevan los Mèstes n’èra pas d’acceptar… Cerquèt de gahar los ulhs daus uns e daus auts, mes tots que hugivan.
Adara lo Mèste asajava d’explicar: que s’avè una tropa de rasons de las bonas per tant de díser de òc. Parlava de la lei, de l’administracion, de las reglas de seguir.
“Jo, soi pas d’acòrdi” responut lo gojat.
Èra vasut mei hòrt que tot: a maugrat de la paur que pujava, podèva pas mei estar d’acòrdi. Se sentiva copable, sabèva que vendré lèu la castiga, e que se l’auré plan meritat.
“Son tots rasonables, perqué pas tu?” Tots que se caravan, tots que l’eishivavan.
Lo gojat sentiva una enveja furiosa de tornar gahar la patz, e pr’aquò sufisèva de deishar. Tots qu’avèvan deishat, perqué donc contunhava?
“Jo, soi pas d’acòrdi”.
La paraula, braca, èra sortida soleta: un “ sabi pas que” au dehens refusava. Baishèt lo cap com un mainatge qu’espèra lo clapat. Ara, las consenquéncias d’aqueth “non” li passavan com un film devath los ulhs. Benlèu que s’aurà plan meritat la castiga, mes egau contunharà de refusar.
Aquesta istueròta se puiré debanar pertot on damòra daus òmis que s’indignan…mes, èi plan paur que sii pas en çò nòste. D’on ven la resinança que nos environa? Perqué gausam pas mei refusar? Perqué acceptam, estujats darrèir lo bròi nom de “refòrma”, caps baishats, que nos en tirin a cada còp mei?
D’on ven la paur que nos gaha quan avem de díser de non? Solide, se parla de las deutas e daus malaises economics, se parla de la television e dau poder daus mèdias, de la solidaritat cap a la crisis, se parla daus molons de règlas e autas leis de tota mena. Tot aquò harga la benpensada comuna: los qui refusan o qui se butan per deféner lor idea, que’s hèn nomenats “agitators” o “susmautaires” au nom de la paraula democratica. E tocam ací la culpabilitat individuala. Acceptam la paur de desturbar com una fatalitat?
Perqué tostemps preferir la patz de l’acceptacion a la dignitat de la batalha?
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Un amic me ditz totjorn : "se fau levar lo pichòt gendarma qu'es dins la tèsta de cadun. La paur es sovent marrida conselhiera".
E ben hòu diuvivant!
Uèra un article d'opinion beròi escriut e qui da coratge! Mercés! La castiga, ei un mot qui's ditz en occitan? O son los correctors qui n'an pas volut deishar passar "punicion" qui hasè tròp francés? Qu'ei un beròi mot en tot cas!
Anem, que volèvi parlar d'auta causa mes que'm semblas plan simpatic, Pessamessa, e qu'èi l'impression que si quauque "prò" ne lança pas lèu la polemica suu maridatge gay, que seràs decevut. ;-)
Los qui manifestèn contra lo dret deus omosexuaus a maridar-se e a adoptar que manifestavan contra ua lei qui ne'us pertocava pas. Quand los catolics manifestèn dens las annadas 80 entà guardar las loas escòlas "liuras", que's comprenè : que sentivan qu'ua part de la loa libertat èra miaçada.
Navèths drets entaus omosexuaus, de qui miaça la libertat? Qu'an a pèrder, aqueth monde? La loa concepcion deu monde retrograda, lhèu...?
La responsa "Occupe-toi de ton cul" pintrada suu còs d'ua femen que'm semblè pertinenta. En ne tirant la provocacion e l'agressivitat : "vivetz la vòsta vita com ac voletz e, tant qui ne ve n'empachan pas, fotetz la patz aus qui ne vòlen pas víver com vos!"
Salam aleikom!
ieu, me sembla qu'ai pas agut paur de dire de non au maridatge per totis, ço que vuèi es assimilat ai mots que tuian, aquelei acabats en fobia e perseveri,ço qu'ei diabolic e siàu pas indignat qu'es un sentiment esterle
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari