Produit d’importacion francesa, hè quauquas anadas que’s celebra la hèsta de la musica a Beïrot, d’en pertot dins la capitala libanesa. Moment de jòia fòrça polit, la vila s’emplèc d’un hum de monde tanlèu le vrespe e emponts pausats per l’Institut français acuelhiscón grops de tota sòrta pendent la nèit sancèra. Ròck, metal, batucada brasilenca, musica orientala segur, cançon francesa tanben, cadun i podèva trobar son bonur, a condicion d’aimar musica e brut!
 
Ua passejada per las ruas de Beirot èra, per mon uelh analista (au mens abans de la cinquèna cervesa), l’ocasion de me hèr un pichon tablèu sociologic d’aquesta vila tant particulara dins l’Orient Mejan. Non, vos vau pas parlar de las gojatas, quitament se sèi qu’agradaré a mes d’un, mès de la societat deus joens beirotins en generau (per la rèsta, ensajatz per vosautes meteishes, e deishatz-me contunhar tranquilament). Per quauqu’un que travèrsa le país deu Nord au Sud (o dins le sense invèrs, pòc  impòrta en fèit), le pareisherà evident de que la poblacion de la capitala es ua bula de “modernitat” (i boti verguetas) dins ua societat a majoritat plan tradicionala (i poiré botar verguetas tanben mès ja las èi utilizadas). Vestits a l’europenca, peu long, musicas electronicas, gents estrangièras e libertat de mors (question relacion amorosa voi diser, i tornam doncs!). Beirot es, ça’m digón, dempèi longtemps, ua vila cosmopolitana plan dobèrta. S’i pòt aisadament, mes o mens, víver en concubinatge, béver d’alcoòl sus la plaça publica, votar comunista e se fotre, un pòc, de la question religiosa… Tot aquò, plan segur, depend deus barris, mès dins le centre e les barris culturaus, sembla pas pausar tròp problèmas.
 
Aprèp ma pichona saunejada sociologica, estoi desvelhat per un cant e un estile musicau plan conegut. E quina èra ma suspresa d’escotar sus l’empont de las arenas romanas de Beirot la votz de la cantaira occitana, èx Mal Coiffée (ara doncs passada au perruquièr entà cantar en francés), Dalèle e sas cançons francesas acordeon – piano – contra-baisha, estile cabaret. Se le public beirotin le hagoc un acuèlh plan bon, èra per contra fòrça diferent l’endeman dins la vilòta portuària de Junieh. Hò, i avèva pas cap tomatas jetadas ni shiulets, mès la mart màger de las gents presentas hugiscoc discrètament entà s’installar un pòc mes lonh dins les pubs deu souk vièlh. Cau díser qu’aicí las gents sòlen mes escotar musicas ritmadas, hestivas e dançablas… Mès aquò rai, la cantaira e sos dos musicaires se pogón reconciliar damb aquestes arabis ingrats en dançar, suu ritme d’ua fanfarrra, un aire de dabke (dança libano-palestiniana), damb la vila sancèra, libaneses, europèus, immigrats sirians o africans, tots amassas en ronda, pròva que la cultura populara e locala a encara de jogar un ròtle dins la convivéncia d’un país.
 
Aicí le país de l’amor de lonh, adishatz e yalla bye!