Que serà lo purmèr còp que, despuish qu’èi començat d’escríver aquera cronica setmanèra, que’s cambia en cronica necrologica. Ne serà pas shens de dobte lo darrèr còp. Mès aquera setmana, lo Jack Cantoni que’ns deishèc. Lo tipe qui a enlusit las nòstas joenas annadas, enchafrat “La Trueita” peus sons adversaris qui ne’u podèvan pas jamei gahar se n’anèc au paradís ovau. Nos ei dejà de manca. Petita pagèra, hèra gran jogador.
 
Jack Cantoni, o se volètz, Cantò, vasoc l’11 de mai de 1948 a Carmauç en Segalar. Lo son pair n’ei pas un desconegut, luenh d’aquò, lo Vincenç Cantoni, estoc jogador puish apracticaire deu Tolosa Olimpic XIII e vice-campion deu monde en 1954. Los cans ne hèn pas gats. Demorant a Tolosa, lo joen Jack comença tot naturaument ua carrièra au club deu pair, dinc a quan l’Estadi Tolosenc lo perpausa ua plaça dens l’equipa en 1963. Que hè lavetz un encontre important dab un Ricard Astre, dab lo quau jogarà mei tard devath autes colors. Que ganharàn atau lo challenge Gauderman en 1964, puish seràn campions de França dab los Crabos en 66. En 1967, dens l’armada, lo joen Jack que’s hè campion de França militar. Tornat a la vita civila e après un passatge bracòt dens l’equipa 1 de l’Estadi Tolosenc, Jack Cantoni e Ricard Astre que deishan la Vila Ròsa e que’s pausan las valisas a Besièrs, convidats peu Pèir Danos. Tot ei prèst lavetz entad ua decenia de legenda qui mercarà a totjamei las annadas 70. Espiatz meilèu lo palmarès:
   
De la purmèra annada ençà, 1971, lo Jack va signar de la soa peada tots los encontres aus quaus participèc. Dotat d’ua finta de pè d’extraterrèstre e d’ua acceleracion de T.G.V., lo nòste petit jogador (1,75 m per 75 kg) èra capable de sensvirar tot solet lo briu d’un encontre. Totis se bremban de plan lo moment quan, en finala deu Brennus contra Tolon, lavetz que la partida semblava plegada a favor deus Provençaus, lo Jack Cantoni se retròba acornerat au hons deu prat, l’esquina contra la linha de balon mòrt. D’ua camada pesuga, lo molon deus gròs tolonés s’avança entà l’estocada. Shens de s’esloishar, la Trueita s’avia e, un viraplega, un fintabadaut, vaquí que relança dens ua accion drin desesperada. Arribat au nivèu de la linha deus dètz mètres, que passa la veishiga au Seguièr sus l’ala mentre que’s hasèva desarrigar lo cap per un “desquilhatge haut” qui’u deishèc quasi mòrt suu prat. L’estremèr besierenc se trufèc puish de dus defensors entad acabar darrèr la linha. Paritat. L’USB ganhère las perlogacions e lo purmèr títol de la decenia magica roja e blava.
 
Mès n’èra pas tot, qu’ajudèc tanben de cambiar lo briu d’encontres internacionaus, deus quaus podèm citar un Anglatèrra-França en 1971 e un Africa deu Sud – França de la medisha annada mentre lo quau te hiquèc un tombat deus quaranta-ueit mètres de biscòrn a Durban entad obténguer ua paritat istorica fàcia aus Springboksen çò lor.
 
En 1980, lo poèta que tirèc lo capèth a Besièrs un còp escrita la pagina mei beròia de la ciutat catara entà se n’anar tà Bedarius on joguèc enqüèra duas sasons. Passionat de natura, avèva declarat a la Despacha deu Mieidia: “Mei avanci dens l’atge, mei comprengui a quin punt aimi la natura. A casa, m’encuenti de las meas plantas tanvau èran dròlles.”
 
Se lo credo d’aquesta cronica ei de díser que lo rugbi ei un art, lavetz lo Jack Cantoni èra un deus mei grans artistas.