Me sembla excellent que lo Parlament neerlandés entièr –òc, a l’unanimitat– aja sollicitat a l’Union Europèa la retirada de las subvencions agricòlas que camoflan lo finançament dirècte de la corrida. O legissiam ièr sul Jornalet e sonque sul Jornalet. Vòli dire que soi gaireben segur que non i a agut gaires mèdias de comunicacion ni occitans ni franceses que n’ajan parlat.
 
Lo Jornaletexplicava plan que cada an, de desenats de milions d’èuros provenents de l’Union Europèa s’utilizan per la mantenença de la corrida, a travèrs de las subvencions agricòlas en Espanha, consacradas a “l’elevatge de taures de combat”. E s’explicava tanben que, en fait, totes los taures que “morisson a l’espanhòla” dins las arenas occitanas son elevats en Espanha.
 
M’agradèt fòrça de legir l’expression “morisson a l’espanhòla”, perque es justament aital. Non existís cap d’argument ni uman, ni ecologic ni mai cultural per defendre la corrida en Occitània. O disi perque n’i a que n’avèm un sadol d’ausir dire que la corrida es tanben una fèsta (sic) originala d’Occitània, qu’es tanben una fèsta occitana.
 
D’en primièr: la nocion de fèsta. Fèsta..? I a degun que pòsca nomenar “fèsta” la tuada organizada d’un animal pel plaser sadic que provòca a cèrtes l’eveniment en question? Lo debat non es se los buòus an los meteisses dreits o non que los umans. Non. Lo debat non es se devèm balhar als animals los nòstres dreits. Non. Lo debat es se podèm acceptar moralament –e tanben politicament– que i aja d’umans que lor faga plaser la mòrt, las nafraduras e las agressions a qualqu’un mai, siá un autre uman, siá un animal o siá un vegetal. La question importanta es aqueste plaser experimentat per la dolor de l’autre. Es acceptable aquò?
 
La segonda question me sembla tanben pro pertinenta: l’occitanitat de la corrida? L’occitanitat de la corrida la trobam ja amb l’etimologia del quite concèpte corrida, qu’es clarament un mot d’origina occitana, non o sabiatz? Mas ont trobam clarament l’occitanitat de la corrida es en cercar dins lo lexic o lo “vocabulari” utilizat pels suportaires d’aquesta activitat: bronca, becerro, farol, palco, vara, a hombros, feria, encierro, ganadería, ganadero, maestro, mano a mano, medias, matador... Es polida la lenga occitana! E ben, segurament qu’inventèron un molon de mots aquestes trobadors de l’edat mejana!
 
Soi d’acòrdi qu’existisson de tradicions occitanas a l’entorn dels buòus: las corsas landesas o la corsa camarguenca, per exemple. Mas cal dire las causas coma son: la corrida es una tradiciona espanhòla importada en Occitània e actualament mantenguda, entre d’autras rasons, per l’ispanofilia que patís lo nòstre país, que nos fa cada còp mens autentics e mens originals. Mai assimilats, mai mimetics e mai alienats. Es lo fenomèn dels bars de “tapas” qu’inondan las ciutats occitanas. Es la devocion irracionala e inculta de la màger part dels occitans vers lo “flamenco” de marrida qualitat que se jòga en Occitània.
 
Mas per tornar a l’esséncia de la bona nòva que nos arribava dels Païses Basses, çò que me sembla que deuriá èsser evident es que, se ben non podèm –encara– enebir la corrida dins l’Union Europèa aital coma fan los païses civilizats, almens cal exigir que non s’utilize ni un centim public per la finançar. Perque, fin finala, quin argument i auriá per defendre que los ciutadans que non nos interèssa la corrida sèm obligats a consacrar una partida dels nòstres impòstes a tala peguesa, en lòc de los consacrar, per exemple, a las escòlas occitanas en immersion?