Opinion
L’orgulh de la cadièra voida
Que Cécile Duflot plorèsse o non, dimarts passat a l’Amassada “Nacionala” de París es çò mens important de tot çò que se passèt aquel jorn. L’episòdi de dimarts es la pròva incontestabla del nacionalisme imperialista e militarista perpetual que patís França e la màger part dels representants politics franceses, de dreita e d’esquèrra.
Vos convidi a gaitar atentivament lo vidèo del crim. Anatz assistir a l’excelsa manifestacion del nacionalisme republican del senhor Philippe Meunier, co-fondator de la Droite Populaire. Coma o ditz ben clarament Joan-Lluís Lluís dins lo celèbre libre Converses amb el meu gos sobre França i els francesos, “França es una màquina de blanquejar el nacionalisme”. Efectivament, en nom de la Republica tot es justificable. De segur que remembraretz las reaccions mai que violentas d’una partida considerabla de la societat francesa quand Eva Joly prepausèt d’anullar lo passacarrièra de las baionetas.
Ieu, que non soi lo calinhaire de Duflot, tanben seriái orgulhós d’aver la miá cadièra voida davant l’armada. Francesa o extraterrèstre. Ieu, catalan d’origina, gaireben cada setmana devi combatre los arguments d’aqueles occitans e franceses que me venon veire per me dire que los catalans sèm tròp nacionalistas –coma s’aquò foguèsse pièger que lo càncer. Los franceses, jamai.
Perque, en fait, una de las rasons que fan mai interessanta l’independéncia de Catalonha es qu’a partir d’aquel moment los catalans podrem demostrar a França e a Espanha qu’existís una manièra non imperialista e non militarista de gerir una societat. Que non i a besonh de mostrar cada annada cossí de gròssa l’avèm –l’armada!-. Que l’armada del sègle XXI se ditz cultura, e los soldats se sonan artistas e creators. Que l’armada sens guèrra es coma un can sens mangiscla: o la noirisses rapidament o t’engolís a tu còp sec. Que la guèrra es l’antonim de la democracia, de la libertat e del mercat. Que n’i a que vòlon las guèrras de Mali e las dictaduras. E d’autres volèm l’escambi comercial e lo vòte secrèt e universal.
Cécile Duflot au bord des larmes à l'Assembléepar LeHuffPost
Vos convidi a gaitar atentivament lo vidèo del crim. Anatz assistir a l’excelsa manifestacion del nacionalisme republican del senhor Philippe Meunier, co-fondator de la Droite Populaire. Coma o ditz ben clarament Joan-Lluís Lluís dins lo celèbre libre Converses amb el meu gos sobre França i els francesos, “França es una màquina de blanquejar el nacionalisme”. Efectivament, en nom de la Republica tot es justificable. De segur que remembraretz las reaccions mai que violentas d’una partida considerabla de la societat francesa quand Eva Joly prepausèt d’anullar lo passacarrièra de las baionetas.
Ieu, que non soi lo calinhaire de Duflot, tanben seriái orgulhós d’aver la miá cadièra voida davant l’armada. Francesa o extraterrèstre. Ieu, catalan d’origina, gaireben cada setmana devi combatre los arguments d’aqueles occitans e franceses que me venon veire per me dire que los catalans sèm tròp nacionalistas –coma s’aquò foguèsse pièger que lo càncer. Los franceses, jamai.
Perque, en fait, una de las rasons que fan mai interessanta l’independéncia de Catalonha es qu’a partir d’aquel moment los catalans podrem demostrar a França e a Espanha qu’existís una manièra non imperialista e non militarista de gerir una societat. Que non i a besonh de mostrar cada annada cossí de gròssa l’avèm –l’armada!-. Que l’armada del sègle XXI se ditz cultura, e los soldats se sonan artistas e creators. Que l’armada sens guèrra es coma un can sens mangiscla: o la noirisses rapidament o t’engolís a tu còp sec. Que la guèrra es l’antonim de la democracia, de la libertat e del mercat. Que n’i a que vòlon las guèrras de Mali e las dictaduras. E d’autres volèm l’escambi comercial e lo vòte secrèt e universal.
Cécile Duflot au bord des larmes à l'Assembléepar LeHuffPost
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Un pauc de vertadièra cultura francesa, vai :
"Le jour du 14 Juillet,
Je reste dans mon lit douillet.
la musique qui marche au pas,
Cela ne me regarde pas.
Je ne fais pourtant de tort à personne
En n'écoutant pas le clairon qui sonne,
Mais les braves gens n'aiment pas que
L'on suive une autre route qu'eux…"*
Georges Brassens (La mauvaise réputation).
*(Lo jorn del 14 de Juilhet, demòri acoconat al lièit. La muscia militària, me'n chauti ben pro. Fau pas mal a degun, pr'aquò, e escotant pas sonar lo claron, mas al brave mond, li agrada qu'òm seguisca un autre camin qu'eles…)
Vesètz, lo problèma data pas d'ièr. E los Catalans son pas tròp nacionalistas. O son sonque çò que cal per i cebar pas digerits pels nacionalismes ispanofranceses expansionistas.
La Marseillaise e Els segadors que se disputan las paraulas mei lejas de tos los imnes nacionals del mond, que trapi ieu.
Perqué assimilar França a la Republica ?
Twitter que fa lo debat a l'AN, es a morir de rire…
Vaquí un polit debatòt a l'Amassada Nacionau qui saben plan hèr los "nòstes" deputats, entà hèr créser que i a enqüèra ua diferéncia entre esquèrra e dreta. En comèrci, aquò que s'apèla un "producte d'apèl". Lo consumidor veng au supermercat entà crompar aqueste producte qui ei mensh car, e crompa lo demorant a un prètz mei car que non pas endacòm mei.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari