Opinion
Hestiv’òc o Fiestañol?
L’an que ven, seràn los 10 ans d’Hestiv’Òc. Que soi segur que lo nom b’ei familièr a las aurelhas, quitament deu monde que n’i son pas jamei anat. Cau díser qu’en tèrmis de hestenau occitan, que’s pausa atau: ahar professionau, sostienut per la mairia de la vila (Pau), mediatizat, frequentat. Que hè partida deus espaci-temps de difusion de la cultura occitana lo temps de l’estiu, com l’Estivada, Festa d’Òc, e los autes.
“Difusion de la cultura occitana”, vertadèirament? Vam véder que a maugrat deu nom e d’ua identitat occitana marcada, las causas ne son pas autant simplas...
On dirait le Sud...
Ah, lo Sud eternau... Tres letras pertot presentas a Pau deu temps d’Hestivòc. L’associacion que pòrta lo projèit que s’apèra “Accents du Sud” (qu’am plan dit “accents”, è, pas “lengas” o “culturas”) e lo hestenau que reivindica de presentar au monde las “Culturas deu Sud”. Occitània qu’ei ua cultura deu Sud, aquò qu’ac sabèm despuish que los mediàs nos ac tòrnen diser. Mes los vesins que son tanben, logicament, deu “Sud” e, cada annada, plan presents a Hestiv’Òc: bascos, catalans, aragonés, quauques còrses escapats de la loa isla e... madrilèns. Be òc, dens l’inconscient collectiu francés, LA cultura sudista qu’ei l’espanhòla. Com las causas son çò que son e que i a pausa que la frontièras n’an pas bolegat, los catalans, los bascos deu Sud e los aragonés pòden tanben estar considerats com espanhòus. Tots que son deu Sud. Qu’en coneishi que los harà plasèr aquèra leiçon de geografia a la francesa. E jo que’m demandi perqué los andalós non son pas mei presents a Hestiv’Òc, en seguir aquèra logica, vist que eths son au Sud de Paris, mes tanben au Sud de Madrid. O dilhèu qu’atenhèm aquiu los limits de la dobèrtura a la bearnesa?
Au contrari, que notam la preséncia regulara de daubuns lemosins, perduts dens la programacion. Ets que s’an talament virat lo còth que s’an perdut lo sens deu Nòrd e deu Sud... Que’us hasèm sudistas com los autes, e n’ei pas grèu que dinc aquiu e sian estats considerats per monde deu Bearn com nòrdistas. De tot biais, lo Sud, lo Nòrd, segon com èm virats, que cambia tot.
Qu’èi tostemps trobat aquèra apelacion de Sud interessenta e revelatriça d’un estat d’esperit. Que’m disi que se los mots de “patois” e tots aqueths que son pejoratius e qu’estoren pegats a la lenga o a la cultura occitana desapareishen, demorarà tostemps aquesta denominacion escura de “Sud”. Ne sèi pas se, en Biarn, lo monde e son fièrs de’s díser deu Sud, mes a véder com es botat en avant per un hestenau tau com Hestiv’Òc, e semblaré que òc. Un hestenau qui ne vòu pas replega’s sus ua identitat particulara, qui vòu balhar espaci a las expressions occitanas, a la nosta cultura (sic), mes qui, dens lo medish temps, accepta la relacion de vassalitat e donc d’inferioritat d’aquesta cultura “deu Sud” a una auta, qui seré, per consequent, centrau, o “deu Nòrd”. Paradoxau. Com preténer har un evenament culturau en pausar com basa reflexiva ua antitèsi atau? E sustot, com har valer ua cultura pròpia en díser a la debuta que serà de tot biais infeodada a una auta?
Hestiv’òc que’s ditz un cairehorc culturau, mes ne pòt pas estar un: un cairehorc que seré justament la juntada en un espaci-temps dat de mantunas culturas. E serén donc sus un pè d’egalitat. Mes aquiu que seràn tostemps embarradas dens los clichés, e, deu còp, esterilas.
Aquesta manca d’afirmacion que’s dobla a mei de mauconeishenças claras de l’Occitània. N’ei pas rare de véder, dens la comunicacion de Hestiv’òc, ua diferenciacion enter Occitània, Bearn, Gasconha e d’autes parçans. Que hè d’aulhors quauquas annadas que, sus l’afica e la cobèrta deu programa, ua seria de panèus direccionaus alimenta la confusion: qu’i vedém un purmèir panèu “Occitània”, puish en petit “Biarn”, “Gasconha, “Lengadòc”, “Provença”, puish “Catalunya”, “Aragon”, “Euskadi”... Amassadas a costat d’ua apelacion (en francés) “Musiques et cultures du Sud”. Tots dens la medisha saca, e poderem díser.
Hèra de Flamenska, chic de Flamenca
Lo Sud, que’s paga. De ne pas, au nivèu deu sens, se balhar los mejans de declarar la soa independéncia culturau, s’embarrar dens los estereòtipes qu’a un còst e a Hestiv’Òc, mei que mei dens l’edicion 2013, qu’a consequéncias en tèrmis de programacion.
Poderem har lo tèst: damandar a quauqu’un, d’ont que sia, çò qu’imagina quand i disèm “cultura deu Sud”. Ne m’avanci pas guaire en disent que risca plan d’estar imatges de fèria, bandàs, ska a l’espanhòla (guitara ritmica, coires, paraulas en castelhan tà har bolegar lo monde). E ben Hestiv’òc qu’ei exactament açò. Sens exageracion. Que sufeish d’espiar lo programa “Grande Scène” de 2013 tà ac véder rapidament: Canteca de Macao, Bongo Botrako, Kimbala, Eliseo Parra... Tots cantan a majoritat en castelhan (quitament quand son de Barcelona, o, pièger, francés) e los 3 purmèirs que hén chic o mic la medisha musica: guitara, bassa, bateria, coires, dab vertadèirs tròces de rumba e de flamenco dehens tà assegurar l’espanhòlituda. A aquò cau ajustar dus grops bascos, Kalakan (que hèn de txalaparta, fòrma tradicionau basca un chic modernizada qu’an atenhut ua reconeishença bèra en acompanhar Madonna) e Izarrak (polifonia), e un grop francés de cançon francesa, Les Barbeaux. Lo solet bohar de noveutat (mes tot qu’ei relatiu) vienó de Lurte, grop aragonés de pagan-folk, que segueishen sus l’empont l’istòria deus almògaves, dab pèths de bèstia e pirotecnica. Èra finaument lo sol qui sortiva drin deus clichés musicaus estacats a sa cultura. La presa de risca qu’èra totun leugèira e qu’ei rassegurant, en tant que public, de véder que los catalans hèn tostemps rumba-ska, los espanhòus flamenco, los bascos polifonia e percussions. Perqué cambiar quand foncciona de plan?
E los occitans dens tot aquò? Que’us calèva cercar. Suu bèth empont, que n’i avè dus: Joan-Pau Verdier, tà lo son espectacle sus Leo Ferré en occitan (que comença de’s har vièlh adara) e, petita novèutat, Talabast, trad-rock progressiu deu Peiregòrd. Qu’ei tot. Urosament, qu’èran plan presents en dehòra de l’empont tà miar la dança, lo conte, brac, las causas tradicionaus que saben har los occitans. Solide, que i avè concèrts en sala, o sus petits emponts, totaument confidenciaus. Qu’ei plan tà descobrir Alidé Sans (a seguir), véder Combi, Liza... tròp pauc tà ua cultura qui ei en naut de l’afica.
Deu Hestenau Interceltic de Lorient a las Hestassas Interromanicas d’Orient?
Que’s pòt léger, dens la presentacion deu hestenau suu site, que l’idèia èra vaduda en véder lo Hestenau Interceltic de Lorient. Perqué pas, lo concèpte b’ei bon, e Lorient qu’ei ua referéncia tà çò qu’ei deus evenaments identitaris. E bastir e alimentar ua identitat qu’ei plan lo perpaus de Hestiv’Òc e deus autes. La diferéncia ei que lo Hestenau Interceltic n’ensaja pas de crear ua identitat intercèlta justament, que cèrca a alimentar locaument las culturas que son eishidas deus cèltes, en téisher ligams enter totas aqueras culturas. Un hestenau que serveish au dialòg de las culturas, qu’ei lo parat de las botar sus un pè d’egalitat tà comunicar, apréner l’un de l’aute e, a la fin, crear, la condicion sine qua non a la subrevida d’ua cultura en dangèir. Los punts comuns qu’existeishen enter totas las culturas deu món, e un hestenau qui’s vòu identitari qu’aurà com objectiu de los har ressortir. A Lorient, los bretons an com punt comun dab los gallés de viéner parièrament d’un sol pòple, d’aver ua lenga e ua cultura qui’s semblan. Mes mei que mei que son culturas minorizadas que viven los medishs rapòrts a las culturas dominantas cadun sus son territòri.
Suu hons, l’idèia que’s poderé tornar préner com l’a hèit Hestiv’òc: los pòples de lenga e cultura romanica amassats dens un hestenau comun. Lo problèma qu’ei que las culturas dominantas, la francesa e l’espanhòla, fagocitan las autas e torneram lèu, sus ua escala redusida, a l’esquemà qu’existeish dens la vita vitanta. Qu’èra flagrant en 2013: l’espanhòu que remplacè lo catalan o l’aragonés e lo francés emplacè l’occitan. B’ei aquò lo trebuc de l’etiqueta “cultura deu Sud”. La superficialitat deu sens, la manca de refleccion miè a esposar un concèpte totaument artificiau, e açò qu’ei lo contrari de l’objectiu d’un hestenau, qui dèu estar un crotzament, ua encontra, un lòc de cultura qui balha sens a ua o mantunas idèias directritz, çò qui n’empacha pas lo costat hestiu tant car a Hestiv’Òc. Shens aquò, lo hestenau que vad hèstassa, ua fèria ont la hèsta ei la sola rason de viéner, en escambiar a l’entrada lo son cervèth contra un polit mocader de cap. Mes dilhèu que los bearnes/gascons/occitans an d’autas ambicions tà lor cultura. E los Palés? Qu’en son contents, qu’an enfin ua hèsta tà rivalizar dab las de Baiona o de Dacs. Quau digó que n’èra pas l’idèia a la debuta?
“Difusion de la cultura occitana”, vertadèirament? Vam véder que a maugrat deu nom e d’ua identitat occitana marcada, las causas ne son pas autant simplas...
On dirait le Sud...
Ah, lo Sud eternau... Tres letras pertot presentas a Pau deu temps d’Hestivòc. L’associacion que pòrta lo projèit que s’apèra “Accents du Sud” (qu’am plan dit “accents”, è, pas “lengas” o “culturas”) e lo hestenau que reivindica de presentar au monde las “Culturas deu Sud”. Occitània qu’ei ua cultura deu Sud, aquò qu’ac sabèm despuish que los mediàs nos ac tòrnen diser. Mes los vesins que son tanben, logicament, deu “Sud” e, cada annada, plan presents a Hestiv’Òc: bascos, catalans, aragonés, quauques còrses escapats de la loa isla e... madrilèns. Be òc, dens l’inconscient collectiu francés, LA cultura sudista qu’ei l’espanhòla. Com las causas son çò que son e que i a pausa que la frontièras n’an pas bolegat, los catalans, los bascos deu Sud e los aragonés pòden tanben estar considerats com espanhòus. Tots que son deu Sud. Qu’en coneishi que los harà plasèr aquèra leiçon de geografia a la francesa. E jo que’m demandi perqué los andalós non son pas mei presents a Hestiv’Òc, en seguir aquèra logica, vist que eths son au Sud de Paris, mes tanben au Sud de Madrid. O dilhèu qu’atenhèm aquiu los limits de la dobèrtura a la bearnesa?
Au contrari, que notam la preséncia regulara de daubuns lemosins, perduts dens la programacion. Ets que s’an talament virat lo còth que s’an perdut lo sens deu Nòrd e deu Sud... Que’us hasèm sudistas com los autes, e n’ei pas grèu que dinc aquiu e sian estats considerats per monde deu Bearn com nòrdistas. De tot biais, lo Sud, lo Nòrd, segon com èm virats, que cambia tot.
Qu’èi tostemps trobat aquèra apelacion de Sud interessenta e revelatriça d’un estat d’esperit. Que’m disi que se los mots de “patois” e tots aqueths que son pejoratius e qu’estoren pegats a la lenga o a la cultura occitana desapareishen, demorarà tostemps aquesta denominacion escura de “Sud”. Ne sèi pas se, en Biarn, lo monde e son fièrs de’s díser deu Sud, mes a véder com es botat en avant per un hestenau tau com Hestiv’Òc, e semblaré que òc. Un hestenau qui ne vòu pas replega’s sus ua identitat particulara, qui vòu balhar espaci a las expressions occitanas, a la nosta cultura (sic), mes qui, dens lo medish temps, accepta la relacion de vassalitat e donc d’inferioritat d’aquesta cultura “deu Sud” a una auta, qui seré, per consequent, centrau, o “deu Nòrd”. Paradoxau. Com preténer har un evenament culturau en pausar com basa reflexiva ua antitèsi atau? E sustot, com har valer ua cultura pròpia en díser a la debuta que serà de tot biais infeodada a una auta?
Hestiv’òc que’s ditz un cairehorc culturau, mes ne pòt pas estar un: un cairehorc que seré justament la juntada en un espaci-temps dat de mantunas culturas. E serén donc sus un pè d’egalitat. Mes aquiu que seràn tostemps embarradas dens los clichés, e, deu còp, esterilas.
Aquesta manca d’afirmacion que’s dobla a mei de mauconeishenças claras de l’Occitània. N’ei pas rare de véder, dens la comunicacion de Hestiv’òc, ua diferenciacion enter Occitània, Bearn, Gasconha e d’autes parçans. Que hè d’aulhors quauquas annadas que, sus l’afica e la cobèrta deu programa, ua seria de panèus direccionaus alimenta la confusion: qu’i vedém un purmèir panèu “Occitània”, puish en petit “Biarn”, “Gasconha, “Lengadòc”, “Provença”, puish “Catalunya”, “Aragon”, “Euskadi”... Amassadas a costat d’ua apelacion (en francés) “Musiques et cultures du Sud”. Tots dens la medisha saca, e poderem díser.
Hèra de Flamenska, chic de Flamenca
Lo Sud, que’s paga. De ne pas, au nivèu deu sens, se balhar los mejans de declarar la soa independéncia culturau, s’embarrar dens los estereòtipes qu’a un còst e a Hestiv’Òc, mei que mei dens l’edicion 2013, qu’a consequéncias en tèrmis de programacion.
Poderem har lo tèst: damandar a quauqu’un, d’ont que sia, çò qu’imagina quand i disèm “cultura deu Sud”. Ne m’avanci pas guaire en disent que risca plan d’estar imatges de fèria, bandàs, ska a l’espanhòla (guitara ritmica, coires, paraulas en castelhan tà har bolegar lo monde). E ben Hestiv’òc qu’ei exactament açò. Sens exageracion. Que sufeish d’espiar lo programa “Grande Scène” de 2013 tà ac véder rapidament: Canteca de Macao, Bongo Botrako, Kimbala, Eliseo Parra... Tots cantan a majoritat en castelhan (quitament quand son de Barcelona, o, pièger, francés) e los 3 purmèirs que hén chic o mic la medisha musica: guitara, bassa, bateria, coires, dab vertadèirs tròces de rumba e de flamenco dehens tà assegurar l’espanhòlituda. A aquò cau ajustar dus grops bascos, Kalakan (que hèn de txalaparta, fòrma tradicionau basca un chic modernizada qu’an atenhut ua reconeishença bèra en acompanhar Madonna) e Izarrak (polifonia), e un grop francés de cançon francesa, Les Barbeaux. Lo solet bohar de noveutat (mes tot qu’ei relatiu) vienó de Lurte, grop aragonés de pagan-folk, que segueishen sus l’empont l’istòria deus almògaves, dab pèths de bèstia e pirotecnica. Èra finaument lo sol qui sortiva drin deus clichés musicaus estacats a sa cultura. La presa de risca qu’èra totun leugèira e qu’ei rassegurant, en tant que public, de véder que los catalans hèn tostemps rumba-ska, los espanhòus flamenco, los bascos polifonia e percussions. Perqué cambiar quand foncciona de plan?
E los occitans dens tot aquò? Que’us calèva cercar. Suu bèth empont, que n’i avè dus: Joan-Pau Verdier, tà lo son espectacle sus Leo Ferré en occitan (que comença de’s har vièlh adara) e, petita novèutat, Talabast, trad-rock progressiu deu Peiregòrd. Qu’ei tot. Urosament, qu’èran plan presents en dehòra de l’empont tà miar la dança, lo conte, brac, las causas tradicionaus que saben har los occitans. Solide, que i avè concèrts en sala, o sus petits emponts, totaument confidenciaus. Qu’ei plan tà descobrir Alidé Sans (a seguir), véder Combi, Liza... tròp pauc tà ua cultura qui ei en naut de l’afica.
Deu Hestenau Interceltic de Lorient a las Hestassas Interromanicas d’Orient?
Que’s pòt léger, dens la presentacion deu hestenau suu site, que l’idèia èra vaduda en véder lo Hestenau Interceltic de Lorient. Perqué pas, lo concèpte b’ei bon, e Lorient qu’ei ua referéncia tà çò qu’ei deus evenaments identitaris. E bastir e alimentar ua identitat qu’ei plan lo perpaus de Hestiv’Òc e deus autes. La diferéncia ei que lo Hestenau Interceltic n’ensaja pas de crear ua identitat intercèlta justament, que cèrca a alimentar locaument las culturas que son eishidas deus cèltes, en téisher ligams enter totas aqueras culturas. Un hestenau que serveish au dialòg de las culturas, qu’ei lo parat de las botar sus un pè d’egalitat tà comunicar, apréner l’un de l’aute e, a la fin, crear, la condicion sine qua non a la subrevida d’ua cultura en dangèir. Los punts comuns qu’existeishen enter totas las culturas deu món, e un hestenau qui’s vòu identitari qu’aurà com objectiu de los har ressortir. A Lorient, los bretons an com punt comun dab los gallés de viéner parièrament d’un sol pòple, d’aver ua lenga e ua cultura qui’s semblan. Mes mei que mei que son culturas minorizadas que viven los medishs rapòrts a las culturas dominantas cadun sus son territòri.
Suu hons, l’idèia que’s poderé tornar préner com l’a hèit Hestiv’òc: los pòples de lenga e cultura romanica amassats dens un hestenau comun. Lo problèma qu’ei que las culturas dominantas, la francesa e l’espanhòla, fagocitan las autas e torneram lèu, sus ua escala redusida, a l’esquemà qu’existeish dens la vita vitanta. Qu’èra flagrant en 2013: l’espanhòu que remplacè lo catalan o l’aragonés e lo francés emplacè l’occitan. B’ei aquò lo trebuc de l’etiqueta “cultura deu Sud”. La superficialitat deu sens, la manca de refleccion miè a esposar un concèpte totaument artificiau, e açò qu’ei lo contrari de l’objectiu d’un hestenau, qui dèu estar un crotzament, ua encontra, un lòc de cultura qui balha sens a ua o mantunas idèias directritz, çò qui n’empacha pas lo costat hestiu tant car a Hestiv’Òc. Shens aquò, lo hestenau que vad hèstassa, ua fèria ont la hèsta ei la sola rason de viéner, en escambiar a l’entrada lo son cervèth contra un polit mocader de cap. Mes dilhèu que los bearnes/gascons/occitans an d’autas ambicions tà lor cultura. E los Palés? Qu’en son contents, qu’an enfin ua hèsta tà rivalizar dab las de Baiona o de Dacs. Quau digó que n’èra pas l’idèia a la debuta?
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Hestiv'Òc n'ei pas l'Estivada, aquò segur !
Çò de maishant (o qui n'aimi pas, meilèu) :
1. La tendéncia, augan particularament sus l'empont màger, a har passar eska hestiu en castilhan, com lo somiu de l'exotisme brancat en ligam dirècte, o privilegiat dab çò qui èm en Bearn.
2. La cultura au quilo : "augan, enqüèra mei de grops e d'animacions", tots ans, en tirar peu baish los prètz deus musicians e de las associacions occitans, en plan jogar sus lo costat militant.
Aquò n'a pas empaishat "Accents du Sud" a hicar moneda a l'acès e a aver un fons de rotlament gigantàs (ua vergonha morala per aqueths temps de crisi, e qui'us pausarà problèmas dab los finançaires publics a un moment o un aut), mentre que pagan los salariats en deçà de çò qui deveré estar.
Çò de bon (au men avís) :
1. Obrí's a las auas culturas que permet de har viéner monde a l'occitan qui n'i serén pas vienguts autadement.
2. L'equilibri, plan en Bearn, tèrra centrista, enter lo costat Feria (dont an tornat préner los còdis vestimentaris o rituaus tà l'obertura) shens tròp d'alcool totun : lo plan minjar e lo plan béver qu'i compta. Qu'ei un moment familiau, on la campanha biarnesa e s'i reconeish hens çò que i a d'escriut en occitan (non soi pas segur que sia parièr entaus quites Paulins, qui s'estiman mei "las casetas" deu Gran prèmi automobile, hèra mei superficialas, hens la tradicion deu divertiment deu torisme de l'epòca anglesa de Pau). Los joens biarnés que's van fóter harts penuts e ensenhar lo cuu hòra de Bearn, pas a Pau on i a enqüèra ua velha sociau (lo famós "sias de qui cau").
Au contra de trobar que n'ei pas pro occitan, que diserí qu'ací totun que i a ua mei bona resisténcia a la tendéncia "flamenco", "bandas" qui podem véder pertot en Gasconha.
3. Lo partenariat public-privat : un deus sols hestaus a s'i estar escadut a har viéner, un drin lo mnde economic de cap tà la nosta lenga. Au mensh la nosta "identitat", quan seré batlèu caricaturada.
4. Lo hèit que totun qu'ei un hestau hèra hèra conegut, e enradigat d'ara enlà, qui arrés non pòden pas reméter en question. Un hèra bon mejan de socilaizar la lenga e la cultura, totun.
Qu'an tostemps pèhremar, en mantiéner l'ortografia classica, quan, quauquas annadas a, l'Enstitut Biarnès e Gascoû e manquè de desquilhar la politica lingüistica en Pirenèus Atlantics.
Arrés n'i credè, au començar : "de qué ? un hestau a Pau, au mes d'aost, quan tots los Paulins e s'arrajn per la còsta landesa ?" E bitara, los dus temps hòrts "culturaus" a Pau, que son Hestiv'£oc l'estiu e lo Carnaval Bearnés l'ivèrn. 2 pialars occitans !!! Que'us cau sostiéner e totun, amuishar aus poblants e aus elejuts que la lenga e la cultura que son mei transversaus enqüèra, en hant un vertadèr tribalh de hons (socializacion, escòlas, mèdias, etc.), çò a qué lo demiei e tribalha. La cultura d'òc en Bearn, qu'ei shens que cantar en béver un còp ! (Quan, de tota faiçon lo monde en Gasconha e son hestassèrs, que vau autant qu'ac hàcian dab elements culturaus nostes que non pas francés, bascos, o castilhans, sonque).
Didier Fois, lo director d'Accents du Sud, que dèisha la soa plaça augan : que calerà demorar vigilents tà la seguida, be poderem arregretar l'imprefeccion de uei lo dia !
Que lo monde e's séntian deu Sud o deu Nòrd, aquò rai ! Que cau har dab, mes dab la lenga e la cultura sustot ! (e en har pedagogia entà'us tirar l'alienacion mentau de dessús, solide).
Pro d'acòrd dab Nicolau Rei-Bèthvéder senon.
Darrèra causa cap au nivèu de lenga : qu'ei dejà plan beròi de s'i har en occitan, contunhatz Tristan Gahús ! Mes, que v'ac prei, que'vs cau parlar "DE Hesiv'Òc" ! E v'i escaderetz a prononciar "D'Festiv'Òc", estóssem en Lengadòc ? Aspirem las H perrrrrrrdiu !
#13 Mercés.
Crec que haurieu de trobar la vostra identitat sense confondre sud amb els topics espanyols (fiesta, tapas, flamenco, sangria i paella), m'ha semblat molt trist veure productes etiquetats amb la senyera i escrits amb castellà amb topics com "sabor y calor" i tonteries per l'estil. Aquestes confusions son propies d'un mon que ha perdut el nord, on les identitats "regionals" son pel cap de setmana, per col·leccionar cromos, suposo que la veure com us expliquen la història a vosaltres i contraposar-la a la dels llibres meus o als espanyols ha de ser una lliço del que no es la història.... La vostra identitat es una altra, ni tapes ni flamenco, ni sangria. la vostra musica té regust de canço, d'amor, te mil olors, i mil colors de flors petites i valentes. Potser jo tambe faig cap als topics, pero tinc molt clar que es occitania, i la provença per mi.
#9 Es lo primièr còp qu'envii un messatge per telepatia :D Grandmercés de m'aver esparnhat la pena. Partegi lo vejaire del Tristan Gahús sus Hestiv'òc, e lo teu sus, coma a la comedia, aqueles decòrs de convencion. Qui coneis Italia e Espanha sap ben de qué vira. Espanha de farlabica e Italia de pacotilha, sudisme francimandejaire e occitanisme dobtós. Mas qué vòles, coma dison los picards quand parlan dels politicaires, "ch'pâté, il est bon!"*
*(Lo pastís es bon.)
Vision iconoclasta benlèu ? Coneishi lo hestenau de reputacion e de nom, sonque. Aparentament, tot n'i es pas ideau. A l'imatge de la societat civila francesa per rapòrt a l'occitan ? En tot cas , lo hestenau fonciona, i a tostemps quauquarren de préner per hèser aimar e desvolopar la cultura occitana. E Nas de guit dens Las Lanas ? Com se debana ?
(quantas questions ...)
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari