D’un biais o d’un autre l’escritura e subretot aquela jornalistica o literària es un jòc de mots. Un mot tot sol sus una fuèlha blanca es sonque una seguida de signes convencionals dins una lenga.
 
Quand un mot es a la començança d’una frasa o entre dos mots o a la fin de la frasa, la siá plaça es lo resultat d’una targa que dura dempuèi de sègles e que n’avèm eiretat. Los mots son faches per se tustar e s’entraufuèlhar.
 
Escriure es cambiar la mesclanha dubèrta dels mots d’una lenga (quina que siá) en una mesclanha ordenada en tot li servar l’aparéncia del desòrdre inicial.
 
Escriure es far enantir aquela mesclanha e frasa per frasa véser progressar la pauma que passa e fugís de mans en mans fins a l’ensag, valent a dire lo punt final de la frasa, del paragraf, de la tròba, del capitol o de l’òbra.
 
Escriure es un acte d’Amor dels sieus e del messatge que nos an legat o pel mens çò que n’avèm poscut e sabut comprendre e volgut reténer pel nòstre temps.
 
Escriure es un acte de fisança en se. M’afortissi amb un calam tant coma d’autres o fan amb quicòm mai.
 
Esriure es un acte de libertat, la sola vertadièra qu’ajam, que las autras son plan illusòrias e sèm confrontats a una autra libertat, aquela del legeire.
 
Fin finala escriure es un acte de vida. Aquò sembla anar solet, mas aquò va melhor en tot zo dire. Fins ara los mòrts escrivon pas (o pas mai) quitament se nos pòdon inspirar de còps que i a.